Vikan - 23.04.1969, Blaðsíða 37

Dáleiðsla
Philip Morris vekur athygli
á mest seldu
amerísku filtersigarettunni
1 Evrópu.
Reynið pakka af Marlboro og þér sannreynið hvað kallað er
raunverulegur tóbakskeimur.
Keimur, réttur keimur. Fullþroskað fyrsta flokks tóbak gefur Marlboro
þennan góða keim. Er þetta ekki það sem þér leitið að í filtersigarettunni?
„FILTER“ • RÉTTUR KEIMUR • „FLIP TOP“ PAKKI.
Framhald af bls. 21.
sem þeir beita dáleiðslu eða
ekki.
— Hvað gerist, ef ekki er
haegt að vekja sjúkling, sem hef-
ur verið dáleiddur?
— Hann sofnar eðlilega og
vaknar aftur eftir nokkurn tíma,
og veit þá kannski ekkert hvað
gerzt hefur.
— Hafið þér verið dáleiddur?
— Nei!
— Eruð þér í hópi þeirra, sem
ekki er hægt að dáleiða, eða þor-
ið þér ekki að láta dáleiða yður?
— Það er ekki um það að
ræða, hvort menn þora eða ekki,
heldur hvort þeir vilja og hafa
jákvæða afstöðu til málsins. Þeg-
ar ég var ungur, gaf ég mig fram
hjá dávaldi á skemmtun. Hann
var landskunnur dávaldur, en
ekki læknir. Við vorum saman
margir læknastúdentar og mín
afstaða til fyrirbærisins var
neikvæð: Honum skal nú ekki
aldeilis takast að gera neinar
kúnstir við mig, sagði ég við
sjálfan mig. Og þegar ekki er
grundvöllur undir neina sam-
vinnu, misheppnast tilraunin,
eins og áður hefur verið sagt.
HVERNIG ER AÐ VERA
DÁLEIDDUR?
Frederik Wagner, yfirlæknir,
féllst á að dáleiða blaðakonuna
Alice Vestergaard, sem tók þetta
viðtal við hann. En hann var
ekki trúaður á, að það mundi
heppnast sérlega vel.
Tilraunin misheppnaðist ekki,
en heppnaðist heldur ekki alveg
til fullnustu.
Ég upplifði ekki eins mik-
ið og ég hafði vonað, segir biaða-
konan. — Ef til viil stafaði það
af litlum hæfileikum mínum sem
tilraunadýr, eða ef til vill er
skýringin sú, að hér var aðeins
um leik að ræða, en ekki alvöru.
Ég var ekki sjúklingur í von
um bata, heldur aðeins forvitin
blaðakona, sem langaði til að
vita hvað dáleiðsla er í raun og
veru.
Ég var beðin um að standa á
gólfinu og snúa baki í Wagner
lækni, sem með eintóna rödd
sagði mér aftur og aftur að
ímynda mér, að það væri segull
á milli herðablaðanna á mér.
Þessi segull átti að toga mig aft-
ur á bak. Mér var ljóst, að ég
mundi ekkert meiða mie, þótt
ég dytti aftur á bak, en það var
mjög erfitt fyrir mig að einbeita
huganum að blekkingunni um
segulinn. í hvert skipti sem ég
hreyfðist ofurlítið ósjálfrátt,
sagði ég við sjálfa mig, að þetta
væri ekkert annað en það sem
gerðist alltaf, þegar maður stæði
einn úti á miðju gólfi og aðhefð-
ist ekki neitt.
Öðru hverju fann ég til ofur-
lítillar syiju og ef til vill lang-
aði mig til að hlýða skipunum,
en ég harkaði af mér og vildi
ekki gera neitt, sem væri afkára-
legt og hlægilegt. í stuttu máli
sagt gat ég ekki einbeitt mér að
því, sem læknirinn sagði og var
alltof tortryggin og vör um mig.
Á eftir var ég látin setjast í
hægindastól, þar sem mjög gott
var að slappa af. Og þá fór eitt-
hvað að gerast hægt og hægt....
Mér var sagt að krossleggja
fingurna á hnén og hugsa ein-
göngu um hægri höndina. Þá
gerðist það, að hægri höndin
varð mér smátt og smátt fram-
andi. Það byrjaði á því, að ofur-
litlir kippir fóru um fingurna.
Vísifingurinn losnaði, síðan
baugfingur og svo hver af öðr-
um. Ég sá þetta gerast, en hafði
enga stjórn á vöðvunum. Það var
ekki ég sem ákvað, að fingurn-
ir skyldu síðan beygjast hver af
öðrum, heldur Wagner yfirlækn-
ir.
Allt í einu heyrðist bílflaut að
utan. Segulbandstækið, sem ég
hafði í gangi allan tímann, sýndi,
að aðeins sekúndubroti eftir að
flautið heyrðist, fór ég að flissa
og eyðilagði allt saman.
Wagner yfirlæknir byrjaði þol-
inmóður ó byrjuninni aftur. Og
hreyfingar fingranna endurtóku
sig. Enda þótt ég vissi nú frekar
en í fyrra skiptið, á hverju ég
átti von, og reyndi að hafa stjórn
á fingrum hægri handar, gat ég
það ekki. Þeir hreyfðust eftir
fyrirmælum læknisins en ekki
mínum. Nú gerðist hið sama með
vinstri höndina. Mér var sagt að
lyfta nú báðum handleggjunum
upp í loftið . . . upp í loftið . . .
upp í loftið. Ég reyndi eins og
ég gat að gera það, en þeir högg-
uðust ekki upp á við, heldur sigu
stöðugt lengra og lengra niður
Mig langaði að biðja lækninn að
hætta að endurtaka í sífellu
„upp í loftið“, en ég var orðin
svo syfjuð, að ég gat það ekki.
Af segulbandinu heyrði ég síð-
ar, að læknirinn talaði lengi við
mig; sagði mér að hvíla mig,
slappa af, loka augunum og bað
mig aftur og aftur að reyna að
lyfta höndunum. Ég man ekkert
eftir þessu. Hins vegar man ég
að hann sagði mér, að nú lægi
ég í grænu grasi, það væri sól-
ríkur ágústdagur, nokkrir ský-
hnoðrar á bláum himni, ilmur
úr grasi, æska.. . .
— Við skulum reyna að kom-
ast að raun um, hve gömul þé7-
eruð. Þér eruð . . . ekki tíu ára
ekki níu, ekki átta, ekki sjö.
kannski sex.... Á morgun eigið
þér að fara í skóla í fyrsta sinn.
Að þessu loknu kemur þögn á
bandinu og síðan heyrist rödd
læknisins að nýju:
— Hallið höfðinu aftur og
teljið hægt frá tíu og niður í
17. tw. viKAN 37