Vikan - 23.04.1969, Blaðsíða 43

r~
FERMINGARÚR - EINGÖNGU VÖNDUÐ ÚR -
Nivada
OMEGA

JUpincu
PIERPOnT
Magnús E. Baldvinsson
Laugavegi 12 - Sími 22804
einhverjum og þegar maður
kemur aftur er allt búið .. .
Þessi orð höfðu tilætluð áhrif.
— Bíðið augnablik, herra
læknir, ég held að myndalbúmið:
sé inni í skáp, það eru margar
myndir af henni þar.
Þannig var það. Hann sá hana.
þarna hundrað sinnum, á svart-
hvítum myndum, lituðum, að
framan, frá hlið, í kápu, í bikini,
hlæjandi, alvarlega .... alltaf þá
sömu Janine hans.
Hann sá nú fortíð hennar hérna
á glansandi pappír. Margt var
honum enn óljóst, aðeíns eitt var
greinilegt: dánarvottorðið var
falsað. Janine Siebert var lifandi.
Á heppilegu augnablíki reif
hann mynd úr albúminu og lét
hana hverfa í vasa sinn. Aðeins
undirskriftin var eftir: Júrgen og
Janine, páskum 1962, Markúsar-
torgi Vendig.
Allt í e;nu þurfti hann að flýta
sér. Hann ætlaði í dag aftur til
Múnchen. Ilann fékk leigubíi,
þegar hann var rétt kominn fyrir
hornið og ók út á flugvöll.
En það leit ekki vel út með
flugið.
— Því miður verð ég að setja
yður á biðlista, herra doktor.
— Takk fyrir, sagði hann óþol-
i nmóður.
Myndin, sem hann hafði tekið,
var mjög skörp og greinileg.
Myndin af manninum var þó
ennþá greinilegri en af Janine.
Þess vegna hafði hann valið þessa
mynd. Ætli Jnnine mundi þekkja
hann þar? Ætli forhengið mundi
hverfa frá augum hennar?
Þegar Janine kom til baka til
hótelsins stanzaði hún hikandi
fyrir framan afgreiðslumanninn.
— Hefur verið hringt til mín?
— Nei, ungfrú Laurent.
Hún skammaðist sín fyrir að
finna til einhvers svipuðu léttis
við þetta svar. Stephan hefur ekki
hringt ennþá, hugsaði hún. Þá er
hann sem sé ekki kominn ennþá.
Henni fannst herbergið kalt
og tómlegt — hótelherbergi, sem
aldrei var unnt að láta sér finn-
ast maður vera heima í. Ekki
heldur, þótt búið væri þar vik-
um saman, var alltaf þefur af
ókunnu fólki.
Hún lét fallast á rpmið, ennþá
í kápunni.
Eins og alltaf, þegar hún hafði
kvatt Júrgen, kom yfir hana
magnleys'stilfinning. í nálægð
hans voru engin vandamál — en
nú var hann burtu og allur efi
og spurningar, allir skuggar
komu aftur.
Hún lokaði augunum, hugsaði
um hann, kossa hans, orð hans,
andlit hans, sem beygði sig yfir
hana. Undarlegt, hve hann allt í
einu var langt í burtu. Þannig,
eins og hana hefði aðeins dreymt
allt saman.
Og Stephan. Stephan, sem
mundi koma aftur í síðasta lagi
á morgun og ætlaði að aka með
hana daginn eftir upp í fjöllin.
Hún óttaðist að síminn mundi
hringja og hún heyra rödd hans.
Ég sæki þig á laugardag, eftir
morgunverð, Janine.... Hann
sagði aldrei elskan. Hann hafði
ennþá aldrei horft á hana eins
og Júrgen. En hann hafði einu
sinni sagt við hana: Við skulum
byrja saman nýtt líf, Janine. Og
hún hafði svarað: Stephan, svo
lengi sem ég þekki ekki fortíð
mína, hef ég engan rétt til þess.
Þegar hún hitti hann á morg-
un eða næsta dag, yrði hún að
segja honum að allt hefði breytzt.
Ég hefi byrjað nýtt líf, Stephan.
En ekki með þér. Með Júrgen
Siebert. Fortíð mín, skiptir ekki
lengur svo miklu máli. Ég get
ekkert að þessu gert, Stephan,
fyrirgefðu mér.
Hve þetta hljómaði hlægilega,
þegar hún sagði þetta nú við
sjálfa sig. Hve hlægilegt það
mundi fyrst hljóma þegar hún
stæði frammi fyrir Stephan, þeg-
ar hann mundi horfa á hana með
rólegu augnaráði.
Eini maðurinn, sem hafði haft
einhverja þýðingu fyrir hana.
Kletturinn, sem hún hafði hallað
sér að frá fyrstu stundu, þá, í
óhreinu tjaldinu í Marres. Hann
hafði alltaf verið henni svo ná-
lægur, svo kær. Hún gat treyst
honum. Og nú var hún allt í einu
hrædd við hann.
Síminn glumdi. Hún lét hann
hringja, tvisvar, þrisvar, þá tók
hún heyrnartækið óstyrkri röddu.
— Ástin? Rödd Júrgens var
glaðleg. — Ég hef lokið vinn-
unni. Búið er að breyta upptök-
unni og ég er hræðilega svangur.
Hvernig væri að fá sér kjöt í
papriku í Pusztatenne? Taktu
leigubíl og komdu hingað!
— Pusztatenne, hvar er það?
— Hinum megin við Grun-
wald. Leigubílstjórinn veit það
örugglega.
— Ég kem....
Puztatenne var dimm og há-
vaðasöm krá, lyktaði af fiski og
sterkum réttum og öll andlit voru
rjóð.
Sungið var við mörg borð og
sígaunahljómsveitin spilaði.
Júrgen hélt hönd Janine í sinni,
hann horfði á geislandi, hlátur-
milt andlit hennar. Nokkrar sek-
úndur sá hann fyrir sér atburð-
inn við lestarteinana fyrr um
daginn.
Hann horfði á klukkuna yfir
höfði gestanna, sem hékk á
veggnum yfir arninum og tikk-
aði og tikkaði. Liklega heyrði
enginn tikkið fyrir utan liann og
enginn nema hann fylgdist með
hreyfingu vísanna. Vertu ekki of
seinn, hafði Gaby sagt.
Rauðvínið steig honum til höf-
uðs, en hann gleymdi klukkunni
ekki þrátt fyrir það.
Stuttu fyrir hálftíu strauk hann
Þósa lokkinn frá andliti Janine.
— Ertu orðin mjög þreytt?
spurði hann umhyggjusamur.
— Nei, alls ekki. Þetta vín
svæfir mig ekki, heldur vekur
mig miklu fremur ....
— Veiztu, til hvers mig langar?
í einn kokkteil hjá Heinz. Og
hlusta á skemmtilegt bartríó.
Þessi sígaunahljómlist líkist dá-
lítið sýrópi.... maður fær fljót-
lega of mikið af henni, finnst þér
það ekki líka?
Ilann veifaði þjóninum og
borgaði.
Þegar þau komu undir bert loft
lagði hann handlegginn um axlir
Janine.
— Veiztu — með þér gæti ég
ráfað um alla nóttina.
Hún hló. Hún var í betra skapi
en nokkurn tíma áður: — nú,
gerðu það þá.
— Nei, bíddu nú hæg.
Þau óku gegnum forarleðju út
á götuna. Sjálflýsandi vísarnir á
klukkunni í bílborðinu sýndu
tuttugu mínútur fyrir tíu.
Ég er á réttum tíma, hugsaði
Júrgen ánægður.
— Hvar er barlnn, sem við
ætlum til, vildi Janine fá að vita.
— í miðbænum. En við mun-
um ekki komast þangað, litla mín
þú munt sjá . . ..
Þarna framundan voru höml-
urnar. Hann hægði ferðina,
þrýsti, eins og um var talað,
þrisvar á flautuna.
Þá lýstu ljósin allt í einu á
mannveru, sem virtist koma
þjótandi út úr myrkrinu, stúlku
með klút á höfði og í svartri
lakkkápu, hún veifaði æst.
Júrgen steig á bremsurnar, svo
þær ískruðu. Bíllinn stanzaði.
Hann skrúfaði rúðuna niður.
Andlit birtist. Andlit Gaby.
— Halló, sagði Júrgen, — er
eitthvað að hjá yður?
Þau komu ekki upp um það á
neinn hátt, að þau þekktust.
— Ég sit hér föst, bíllinn minn
kemst ekki úr sporunum.
— Nú, ég skal líta á hann.
Júrgen steig út. Nokkrum metr-
um frá honum stóð lítill bíli á
vegarbrúninni.
— Þér hafið nóg bensín?
— Hvað haldið þér, ég er ný-
búin að fylla geyminn.
— Því miður er ég ekki véla-
maður.
Hann steig inn í bílinn, reyndi
að setja hann í gang, prófaði
nokkrum sinnum. Því næst bjóst
hann til að. líta á vélina.
— Æi, sagði stúlkan, — getið
þér leyft mér að sitja í inn í
bæinn, ég get svo látið sækja
hann á morgun.
— En við verðum að ýta hon-
um lengra til hliðar, ungfrú góð,
annars ekur einhver á hann í
myrkrinu.
Nú steig Janine einnig út. —
Get ég hjálpað við að ýta?
Þrjú ýttu þau bílnum út á veg-
arbrúnina.
— Þetta var fallega gert af
yður, sagði unga stúlkan í lakk-
kápunni. — Vonandi hef ég ekki
tafið yður mjög mikið.
— Alls ekki. Megum við ann-
ars ekki kynna okkur — Júrgen
Siebert, þetta er ungfrú Laurent
— Westphal.
Þau tókust í hendur.
— Ég bý hérna alveg í ná-
greninnu, sagði Gaby Westphal,
um leið og hún settist við hlið
Janine í framsætið. Og nokkrum
götum lengra: — Hér væri ágætt
að fara úr. Ég geng svo, það sern
eftir er.
— Kemur ekki til mála, við
ökum yður alla leið.
Hvítir múrarnir komu í ljós,
bak við þá var hægt að gera sér
húsið í hugarlund.
Júrgen stanzaði bílinn.
Gaby Westphal leit fyrst á
hann og síðan á Janine. — Mund-
uð þér ekki vilja skreppa inn og
drekka einn whisky með mér?
Það er að segja, ef yður langar
til. Það mundi gleðja mig mjög.
Júrgen hikaði andartak. —
Hvað finnst þér, elskan? Getum
við það.
17. tbi. VXKAN 43.