Vikan - 08.05.1969, Qupperneq 37

Philip Morris vekur athygli
á mest seldu
amerísku filtersigarettunni
í Evrópu.
Reynið pakka af Marlboro og þér sannreynið hvað kallað er
raunverulegur tóbakskeimur.
Keimur, réttur keimur. Fullþroskað fyrsta flokks tóbak gefur Marlboro
þennan góða keim. Er þetta ekki það sem þér leitið að í filtersigarettunni?
„FILTER“ • RÉTTUR KEIMUR • „FLIP TOP“ PAKKI.
setið undir stýri bifreiðar fyrr.
Eftir glannalega ökuferð hend-
ist bifreiðin út á ís, og þar skopp-
ar hún stjórnlaus í áttina að him-
inháum fossi, sem er frosinn. Til
þess að halda jafnvæginu, sezt
Susan í aftursætið, en Tony
skríður fram á vélarhúsið og
loks undir bílinn, þar sem hann
nær taki á framöxli bílsins. —
Þannig vega þau síðan salt á
fossbrúninni.
Leikararnir lögðu sig í tals-
verða áhættu, þegar þetta atriði
var kvikmyndað, en fleiri atriði
voru líka áhættusöm. Margt í
myndinni minnir á grínmyndir
fyrri tíma, og möguleikar kvik-
myndavélarinnar eru líka notað-
ir til hins ítrasta.
Þessi kvikmynd var tekin í
fimm löndum, og henni er spáð
miklum vinsældum. Stjórnandi
myndarinnar, Ken Annakin, er
bjartsýnn og segir, að þetta sé
stórkostlegasta gamanmynd, sem
gerð hafi verið. Kannski er hann
nú ekki alveg hlutlaus, en allt
um það —■ myndin lítur svo
sannarlega út fyrir að vera
skemmtileg.
☆
ViS hverja
snertingu hans
Framhald af bls. 29
hendur hans verða órólegar,
verða vör við heitan undirtón í
rödd hans.
Bíllinn mjakaðist upp bratt-
an veginn. Jiirgen steig út og
opnaði hlið nokkurt.
— Geturðu enn ekki sagt mér,
hvert við erum að fara?
— Jú, sagði hann og komst
allt í einu aftur í hið góða skap
sitt. - - Þú sérð það þarna fram
undan.
Janine fylgdi bendifingri hans
og kom auga á hús, úr dökkum
trjástofnum, með grænum
gluggahlerum, sem allir voru
lokaðir.
— Veiðikofi minn. Fellur þér
það?
- - Ég sé dálítið illa. . . .
Lygari, hugsaði hún kuldalega.
Þú átt engan veiðikofa. Þú lýg-
ur, í hvert skipti, sem þú opnar
munninn. Mér býður við þér. Eg
vil hætta leiknum.
Þau óku hægt eftir mjóum
veginum að húsinu. Jurgen stökk
út úr bílnum, opnaði dyrnar fyr-
ir Janine og hjálpaði henni út.
Vatnið lak eftir þakrennunum,
og allt var mjög kyrrlátt. Og
mjög einmanalegt.
— Komdu, sagði Júrgen og
dró hana að sér. — Það er svo
dásamlegt að vera hér með þér
á degi eins og þessum, alein, án
nokkurra, sem trufla okkur.
Hún fann fyrir vörum hans og
andartak var hún sem lömuð.
Svo reif hún sig úr örmum hans.
Viltu ekki bera mig yfir
þröskuldinn, Júrgen, hrópaði
hún. — Eins og fyrrum eftir
hjónavígsluna í litlu íbúðina
okkar. Það gerir maður þó við
konu sína, ekki satt?
Hún gekk alveg að honum,
hreytti orðunum út úr sér í
öskugrátt andlit honum. — Ég
er ekki í Heidelkirkjugarðinum,
Júrgen, ég er hérna, ég lifi, hvað
segirðu um það... .
Hún skildi ekki ennþá, hvað
hún hafði gert. Fyrst, þegar hún
sá breytinguna í andliti Júrg-
ens, urðu henni ljós hin hræði-
legu mistök sín.
Sá, sem stóð þarna frammi
fyrir henni, hann bar enga
grímu lengur. Það var enginn
elskhugi, enginn flautaþyrill,
enginn lygari, það var. . . .
Guð minn góður. Hún vék
nokkur skref aftur á bak. Hvers
vegna hafði hún farið með hon-
um . . . honum, morðingja sín-
um?
Janine lyfti höndum sínum,
ætlaði að öskra, öskra. En hún
kom ekki upp nokkru hljóði.
Því þarna komu tvær hendur,
hendur Júrgens, mjúkar, við-
kvæmar hendur hans, ætlaðar
til þess að elska konur, þær luk-
ust um hróp hennar, kyrktu það,
létu það þagna.... Og ekkert
varð eftir nema myrkur og
kyrrð. Dauðakyrrð.
Um það bil hundrað metrum
frá villu herra Westphal stanz-
aði grár bíll, sem tveir menn
sátu í og biðu. Annar var róleg-
ur og ákveðinn, hinn tauga-
æstur.
— Segið mér, herra Karsch,
sagði dr. Haller æstur, — hvaða
þýðingu hefur það, að sitja hér
aðgerðarlaus?
Leynilögreglumaðurinn brosti.
— Þér eruð án efa fyrirtaks
skurðlæknir, herra Haller, en ég
gæti líklega ekki notað yður sem
leynilögreglumann. Þér eruð of
óþolinmóður.
Stephan Haller tók um hand-
legg hans. — Ég get ekki gert að
því, ég hef það á tilfinningunni,
að Janine sé í hættu. Hún var
ekki á hótelinu í alla nótt, ekki
heldur í morgun, hún hefur ekki
ennþá komið þangað, hefur ekki
skilið eftir nein skilaboð....
— Ég skil tilfinningar yðar
vel, herra læknir, — sagði Paul
Karsch, sem ennþá bar höfuð-
umbúðirnar, sem Haller hafði
látið honum í té, undir hatti sín-
um. — En hugsið yður um, hvar
ættum við að leita Janine? Æða
án nokkurs takmarks um borg-
ina?
— Auðvitað hefur það enga
19. tbi. VIKAN 37