Vikan - 19.06.1969, Síða 16

ANDRÉS SNDRIÐASON
Cass Elliot, sem er þekkt fyrir söng
sinn meS „Mamas and Papas" segir
frá megrunarkúr, sem enginn skyldi
reyna. Áður var hún 142 kíló að
þyngd en nú er hún 87 kíló. Hún
hefur beðið tjón á heilsu sinni vegna
þessa, en hún er staðráðin í að ná
því marki að verða 55 kíló að
þyngd.
03 hef fundið upp stórkostlega
megrunaraðferð. Hún kostar að-
eins 180 þúsund krónur fyrir hvert
pund, sem þú losnar við.
Hún veikir líka eðlilega mótstöðu
þína gegn s|úkdómum. Eg get ekki
ábyrgzt „Mama Cass megrunarað-
ferðina", því að hún kann að hafa
í för með sér ýmsa slæma kvilla,
svo slæma hálsbólgu og hættuleg-
an lifrarsjúkdóm, svo eitthvað sé
nefnt. Þannig er a.m.k. mín reynsla.
Ég missti heilsuna — og ég missti
af tuttugu og tveim og hálfri mi11-
jón króna, sem ég hefði getað unn-
ið mér inn fyrir að syngja.
Ég léttist, víst er um það, — um
55 kíló. Ég var áður 144V2 kiló en
er nú 87V2 kiló. Samt mundi ég
ekki ráðleggja neinum að nota þá
aðferð sem ég notaði. Höfuðástæð-
an er sú, að ég leitaði ekki til lækn-
is. Hvers vegna? Ja, ég vissi, að
það, sem ég var að gera, var rangt.
Ég vissi, að enginn læknir mundi
leyfa nokkrum manni að grenna
sig jafn ört og ég gerði. En mér lá
á að vera 55 kíló að þyngd — og
svo er ennþá.
| fimm mánuði fastaði ég frá mánu-
degi til fimmtudags. Ég borðaði
ekkert, drakk aðeins vatn og ein-
staka sinnum appelsínusafa. A föstu-
dögum, laugardögum og sunnu-
dögum lét ég mér nægja eina mál-
tíð, sem ég borðaði á kvöldin: Steik
að viðbættu einhverju lítilræði af
grænmeti.
Á tímabilinu frá maí til október
1967 svelti ég af mér 35 kíló. Ég
reyndi sömu aðferð aftur í sex vik-
ur í ársbyrjun 1968 og losaði mig
við 2 pund til viðbótar. Þetta er ein
aðferð til að losna við 55 kíló á
tæpu ári, en eftirá er maður líka
spítalamatur, og þannig fór fyrir
mér.
|y|ér er sama, hvað hver segir, —
það er ekkert gaman að vera
þungur. Yfirleitt er ég glaðvær, en
það komu þeir tímar, að ég hafði
svo miklar áhyggjur af því, hve
■
iili!

MmmM:
k

,
• ",
lllil

W0mœmwmm
''/%$*/*/ " "

16 VIKAN 25 tbl-
feit ég var, að ég kaus heldur að
vera innan dyra til þess að fólk
sæi mig ekki.
Allt mitt líf hef ég notað þyngd
mína sem vörn gegn heiminum, sem
afsökun, til þess að ég þyrfti ekki
að keppa við aðrar konur. Ég taldi
sjálfri mér trú um, að ég væri ekki
frábrugðin öðrum og þess vegna
alveg sérstök. Ef ég fékk ekki það,
sem mig langaði til eða hann bauð
mér ekki út, var það vegna þess að
ég var feit og af engri orsök ann-
arri.
Þegar ég var sjö ára var ég hor-
uð og matvönd, þá kom systir mín,
Leah, í heiminn. Ég var sjö ára þá.
Ég ímynda mér að það hafi vakið hjá
mér einhverja öryggisleysiskennd.
Það hef ég a.m.k. komizt að raun
um með sálgreiningu. Þegar Leah
fæddist gerði ég það, sem mér
þóknaðist — og það, sem ég hélt
að foreldrum mínum félli vel í geð:
borða. Um það leyti, sem ég lauk
námi í gagnfræðaskóla, var ég 90
kíló.
Það hafði áhrif á sálarlíf mitt, að
ég skyldi vera svona umfangsmikil.
Ég reyndi samt að sætta mig við til-
veruna með ýmsum ráðum. Ef ung-
ur maður bauð mér ekki út, taldi ég
sjálfri mér trú um að mér sárnaði
það ekki. Og ef ég sótti ekki dans-
leiki, ímyndaði ég mér, að það væri
sökum þess, að piltarnir hefðu ekki
komið auga á, hve sérstök ég væri.
Samt sem áður fór ég yfirleitt út
að skemmta mér, þegar mig langaði
til þess.
þegar skólagöngunni lauk og ég
hélt til New York, þar sem ferill
minn sem söngkona átti eftir að
hefjast, hélt ég áfram að telja mér
trú um eitt og annað. Þyngd mín
var skjöldur. Karlmenn ónáðuðu mig
ekki á götunum. Þegar ég hitti ein-
hvern, sem mér geðjaðist að, vissi
ég, að honum var ekki alvara, þegar
hann sagðist elska mig.
Ég hafði ekki eins miklar áhyggj-
ur af þyngdinni, þegar við stofnuð-