Vikan - 04.09.1969, Blaðsíða 11

inni í haust, eins og gefur að skilja,
en mig langar að halda þularstarf-
inu eitthvað áfram.
— Hlutverk „klippara" er f raun-
inni ekki annað en að klippa þær
filmur sem stofnuninni berast, inn-
lendar og erlendar, ef með þarf.
Nei, maður er ekki með skærin á
lofti, heldur er þetta gert í sérstöku
borði, nokkurs konar vél, sem sam-
ræmir tón og tal. Þetta getur verið
töluverð þolinmæðivinna, en þó
nokkuð skemmtilegt. Fyrsta árið
sem ég var hjá sjónvarpinu var svo
skemmtilegur „mórall" þar, að mað-
ur var að vinna fram á rauða næt-
ur. Einu sinni kom ég t. d. ekki
heim fyrr en klukkan sjö um morg-
uninn. Nú er þetta breytt. Fólk er
farið að líta mikið meira á það
sem starf en leik, og þegar svo er
komið hafa fáir ánægju af því sem
þeir eru að gera.
Þá er hlutverk „klippara" einnig
að vinza úr filmunum það sem ekki
er þörf fyrir að sýna — og stundum
það sem má ekki sýna. Stundum
vinnum við sjálfstætt, og stundum
Framhald á bls. 33.
Þau Ása og Jóhannes eiga
margt gamalla og skemmtilegra
muna, eins og til dæmis stóra skáp-
inn til hægri á myndinni.
Mér fannst það alls ekki svo hörmu-
legt, því á margan hátt Ifkaði mér
betur í hlaðfreyjustarfinu. Maður
kynntist fleirum við það, og það
var ekki nærri eins mikil spenna.
Ég man sérstaklega eftir einu
dæmi um mikla spennu í fluginu.
Við vorum að koma frá Luxemburg,
að mig minnir, og lentum í mjög
slæmu veðri. Auðvitað voru allir
spenntir niður í sætin, og flugfreyj-
urnar líka, því það var hreinlega
ekki stætt í vélinni. Ég var hrædd,
ofsahrædd, og bað faðirvorið hvað
eftir annað. Allt fór þó vel að lok-
um, en á eftir fórum við flugfreyj-
urnar að tala um þetta, og þó kom
í Ijós að við höfðum allar brugðizt
eins við: Beðið til Guðs. Og ég veit
fyrir víst, að margir farþeganna,
sem sumir telja sig færa í flestan
sjó, gerðu það sama.
Þess vegna tek ég ekki of mikið
mark á þeim sem segja að þeir séu
trúlausir, því á örlagastundu leita
allir til þess sama.
— Nú, svo var það ein vinkona
mín sem afhenti mér umsókn fyrir
þularstarfinu hjá Sjónvarpinu, sagði
mér að fara með hana heim og
hreinskrifa hana. Ég gerði það og
var ráðin. Þetta var mánuði áður
en ég hætti að fljúga, svo maður
var ekki fyrr búin að fá jarðsam-
band en það var eins og blátt strik
upp í Sjónvarp.
— Það var nefnilega þannig, að
um svipað leyti og var verið að
þjálfa okkur þulurnar, vantaði
„klippara" í kvikmyndadeildina. Ég
hafði talað við Magnús Bjarnfreðs-
son, sem sá um að æfa okkur, um
að hann útvegaði mér einhverja
vinnu á jörðinni. Hann kom mér í
þetta og ég er í þvi enn. Þó reikna
ég með að hætta á kvikmyndadeild-
Sylvette Picassos, Jóhannes, Ása ♦
og Kristín af Mílanó. Allt saman
myndarfólk.
Ása Finnsdóttir, sjónvarpsþula,
klippari og húsmóðir.

: :V:'

se. tbi. vikan 11