Vikan - 04.09.1969, Blaðsíða 20

ÁSTIR FRUMSTÆÐRA ÞJÓÐA
4.
ENGINH MA SAURGA
HENNAR HEILAGA BLÓD
Konurnar í Waha Kori hafa fullt kynfrelsi - geta valiS sér maka
að vild og stofnaS til skyndihjónabanda. Allar nema dætur furst-
ans. Þeirra blóð er heilagt - þær verða því að bíða og vona
uns búið er að finna handa þeim einhvern prins.
Viðhorf þjóða til kynlífs virðast fara mjög
eftir landgæðum. Þar sem landkostir eru
litlir, gætir tilhneigingar til að takmarka
fólksfjölgun sem mest; það leiðir aftur af
sér neikvæða afstöðu gegn kynlífinu ásamt
undirokun konunnar. íbúar arbísku eyði-
merkurinnar eru dæmi upp á þetta, og þar
eð öll helztu trúarbrögð Vesturlanda eru
upprunnin á þeim slóðum, er þessi öræfa-
mórall ekki aðeins snar þáttur í kynhegðun
Múhameðstrúarmanna, heldur og allflestra
kristinna manna.
Þar sem náttúran er gjöful þarf síður að
óttast offjölgun, og þar er litið jákvætt á
kynlífið og konur hafðar í sæmilegum met-
um. Þannig er það víðast á Suðurhafs-
eyjum, og einnig meðal ýmissa frumstæðra
þjóðflokka í Indlandi.
Eins og kunnugt má vera eru íbúar Ind-
lands af margskonar uppruna og ólíkum.
Langfjölmennastar eru þar þjóðir af indó-
arískum uppruna, en þar næst Dravídar er
byggja suðurhluta landsins. En þar með er
ekki nándar nærri allt upp talið. í hinum
fjöllóttu norð-austurjöðrum landsins lifa
þjóðflokkar skyldir Tibetum og Búrmabú-
um og mongólskir að kynþætti.
Einn ættbálkur af þessu tagi nefnist Kon-
jakar og búa í norð-austurhorni landsins,
sem er að vísu háfjöllótt, en þó ekki jafn
hálent og landamærahéruðin norðar og vest-
ar, þar sem Himalajafjöll eru. í byggð Kon-
jaka er því hlýtt, nóg regn og frjósöm jörð.
Konjakar hafa orð á sér sem duglegir
hermenn og veiðimenn og lögðu til skamms
tíma mikla stund á höfðaveiðar, sem var
mikil þjóðaríþrótt hjá þjóðflokkum í þess-
um heimshluta, en hefur nú að miklu leyti
verið aflögð með valdboði afskiptasamra yf-
irvalda. Þó kváðu Konjakar enn eiga til
að skella hausnum af fjandmönnum sínum,
þegar þeir eru í sérstöku hátíðaskapi. En
aftur til ástarinnar.
Þótt yfirleitt sé hlýtt í landi Konjaka,
eru næturnar oft svalar þarna í fjöllunum.
Til að halda á sér hita yfir nóttina eru
þeir vanir að setja heita ösku undir rúmin.
Ungu stúlkurnar hafa fleiri ráð til að
verjast kuldanum. Stundum sópa þær sam-
an slatta af ösku og arka með hana heim
til ungs manns, sem þeim lízt vel á. Það
gefur til kynna að þær kæri sig ekki um
að sofa einar þá nóttina.
Svoleiðis útsláttarsemi geta þó dætur
furstans, sem ríkir yfir ættbálkinum, ekki
leyft sér. Þær eru tabú. Lög ættbálksins
skipa þeim að þreyja þorrann og góuna
unz einhver prins hefur verið útvegaður
handa þeim. Og það getur tekið tímann
sinn. Því er trúað að blóð furstaættarinn-
ar sé heilagt, og það saurgast ef prinsess-
urnar hafa kynmök við karlmenn af lægri
stigum.
Þetta er þeim mun sárara fyrir aumingja
prinsessurnar sökum þess, að aðrar stúlkur
ættbálksins mega láta og lifa eins og þær
vilja. En ekki þýðir að reyna að blóta á
laun, því að við hjónavígsluna, sem fer fram
með mikilli pomp og prakt, er opinberlega
sannprófað hvort hlutaðeigandi prinsessa
Prinsessunum eru kenndar ýmsar listir, þar á með-
al dans og hljóðfærasláttur. Við brúðkaupið er op-
inbcrlega kannað, hvort þær hafi varðveitt jóm-
frúdóminn.
hafi varðveitt sakleysi sitt. Einhver elzti
og virðulegasti frændi hennar, til þess kjör-
inn af föðurnum, fjarlægir þá meydóms-
himnuna úr skauti stúlkunnar. Þegar hann
lyftir hvítu skæninu á blóðugum fingri sér,
svo að allir brúðkaupsgestirnir megi sjá,
er óspart klappað lof í lófa.
Þótt fátítt sé, herma sögur að einstaka
blóðheitum furstadætrum hafi tekizt að
leika á varðmenn karls föður síns og njóta
ástarævintýra. Til að sleppa skandalalaust
í gegnum brúðkaupsserimóníurnar leituðu
þær ráða hjá gömlum og reyndum konum,
sem af lærdómi sínum gátu séð til þess
að frændinn fékk að vísu blóð á fingur-
inn, þótt það væri ekki nema úr hænu eða
einhverju álíka óvirðulegu kvikindi. Þess-
háttar brögð voru raunar gamalkunn miklu
víðar um heim á þeirri tíð, er meydómur
var í meiri metum en nú er orðið.
Núverandi fursti Konjaka, sem situr í
bænum Waha Kori, er hinsvegar ekki þess-
háttar maður að auðvelt sé að leika á hann.
Hann á tvær dætur, og hefur honum loks-
ins eftir langa mæðu tekizt að gifta þær
— þó með því að slaka nokkuð á gömlu
reglunum. Því þótt strangur sé, er hann
einnig mannúðlegur og sárvorkenndi stúlk-
unum. Það getur nefnilega vafizt fyrir ein-
um að finna prinsessum mátulega prinsa
20 VIKAN tbl-