Vikan - 04.09.1969, Blaðsíða 14

— Já.
— Er Frank við?
— Nei, ég á von á honum. .. .
Það var lagt á. Það var táknrænt. Skjól-
stæðingar Franks voru ekki af þeirri mann-
gerðinni, sem gefur upp nafn, heimilisfang
og símanúmer.
Eftir að hafa skrifað skilaboð til Franks
um að hringa til hennar, þegar hann kæmi
aftur, fór hún af skrifstofunni. Mjór og
dimmur gangurinn, með eina bera ljósaperu
niður úr loftinu, var skelfilegur á þessum
tíma sólarhrings. Hún flýtti sér að lyftunni
og niður. Charlie stóð við bakdyrnar, sem
lágu út að bílastæðinu.
— Akið nú varlega, ungfrú Rogers.
Þegar hún kom að bílnum, sneri hún sér
við og veifaði Charlie, sem ævinlega fylgd-
ist með henni þar til hún var komin af stað.
Hann veifaði aftur, og hvarf inn í húsið.
Hún settist undir stýrið og spennti örygg-
isbeltið. Hún fumaði með kveikjulykilinn,
þegar hún hugsaði aftur til Franks, og ósk-
aði þess, að hann væri kominn. Hún saknaði
hans meira að segja eftir eina klukkustund.
Þá gerðist það. Broti úr sekúndu áður
hafði hún skynjað manninn í aftursætinu.
Kannski var það niðurbældur andardráttur-
inn, kannski eitthvert hljóð, þegar hann reis
upp.
Hún náði aldrei að snúa sér við. Eldsnöggt
skellti hann pappakassa yfir höfuð hennar
og herti að um hálsinn, svo fast, að óp henn-
ar kafnaði. Hún reyndi að berjast á móti,
en öryggisbeltið háði henni. Einhvern veg-
inn tókst manninum líka að ná taki á hand-
leggjum hennar.
Hún hélt, að nú væri hennar síðasta stund
upp runnin, að hún myndi kyrkjast. Um
höfuð h'ennar þutu ruglingskenndar hugsan-
ir um alla þá hræðilegu glæpi, sem framdir
höfðu verið á bílastæðum. Morð, rán, nauðg-
un.
-—- Róleg, hvislaði einhver fyrir aftan
hana. — Ég skal ekki skaða þig.
En hún hélt áfram að berjast á móti. Hún
náði varla andanum, og henni fannst
sem lungun ætluðu að springa.
— Eg tek á þér, ef þú ert ekki kyrr! —
Svona, já!
Hún sá, að ekki þýddi að berjast um, svo
hún hætti því, og var launað með því að
auðvelda henni að draga andann. Það var
réttast að hlýða þeim ókunna. Maðurinn
slakaði enn á takinu.
— Vertu nú bara róleg og hlustaðu á mig,
þá losnar þú bráðlega! Erindið er þetta:
Maður nokkur skuldar mér 200 þúsund doll-
ara, og ég þarf einhvern til að sækja þá. Það
er nú allur galdurinn. Þú sækir peningana,
og ég borga þér vel. Fimm þúsund dollara.
Hvernig lízt þér á?
— Hypjaðu þig og láttu mig í friði, sagði
hún reiðilega.
Maðurinn herti takið undir eins. Hana
sveið í hálsinn, og henni fannst sem augun
ætluðu að springa út úr tóftunum.
— Reyndu ekki að skipa mér fyrir. Ég
get kyrkt þig, ef mér sýnist. Það tæki ekki
nema eina mínútu, og síðan væri öllu lokið.
Og það gildir um mömmu þína líka. Eitt
símtal frá mér ætti að nægja — eins og hún
er hjartveik. Svo þér er hentast að leika
leikinn samkvæmt mínum reglum, ef ekki
á að verða tvöföld jarðarför á morgun. Eitt
símtal. .. .
— Ég skal gera þetta, hvíslaði hún. — Ég
lofa því.
Guð, guð, bara að hann hringi ekki til
mömmu.
•—- Þetta vil ég heyra. Þú mátt sjálf taka
fimm þúsundin þín af þessum 200.
Hann strauk henni um hálsinn: — Þú hef-
ur svo síétt og mjúkt hörund.
Hræðslukenndin varð ákafari. — Hvert á
ég að ná í peningana?
- Slétt, mjúkt hörund, endurtók hann, og
bætti svo við:
— Aktu nú heim eins og góð stúlka. Þeg-
ar tími er til kominn að sækja peningana,
geri ég þér viðvart. Skilurðu?
Hún kinkaði kolli.
•— Eitt enn, sagði maðurinn, með meiri
hörku í röddinni. — Ef þú ferð til löggunn-
ar, geturðu allt eins stanzað við kirkju á
leiðinni og pantað jarðarför. É’g hef sam-
bönd, svo ég kemst að því, ef þú kjaftar. Nú
fer ég. Teldu upp að 20 og lyftu svo kass-
anum. Ég er með byssu, og hef þig í sigti.
Svo hvíslaði hann:
— Ég vona, að þú verðir lifandi á morgun
líka. Þú ert alltof sæt til að deyja.
Hawk gekk löngum, léttum skrefum frá
bílastæðinu heim að lögreglustöðinni.
Barney beið hans við bakdyrnar. Barn-
ey Carlson.
— Þú kemur eins og þér hafi verið skotið
úr fallbyssu, Hawk.
— Þetta finnst mér líka, svaraði Hawk.
Hann var hávaxinn, axlabreiður og um það
bil 30 ára. Andlit hans var fyrst og fremst
athyglisvert vegna örsins yfir vinstra aug-
anu og hálfluktu hægra auga. Þar að auki
voru augu hans næstum óeðlilega dimmblá.
Barney hélt áfram:
— Hún er ekki erfið. Virðist segja satt.
Starfar fyrir ungan málflutningsmann,
Frank Mitchell. Hún býr ein í íbúð. Móðir
hennar er á hvíldarheimili fyrir hjartasjúkl-
inga, og getur farið þá og þegar. É’g gáði í
safnið. Aldrei dæmd eða grunuð.
Barney var nákvæmur, og það þótti Hawk
gott. Þar að auki gerði hann hvað sem hann
var beðinn um. Hinar veiku hliðar hans voru
slæmur fjárhagur og konur.
—- Hvernig er með lögfræðinginn? spurði
Hawk.
— Hann er líka hreinn. Hann hefur verið
í glæpavörnum í fimm ár, en hefur enn ekki
fundið neina gullnámu. Hann býr hjá föð-
ursystur sinni.
Þeir gengu inn, og Barney hélt áfram:
— Hún fór beint heim, en fór síðan út
bakdyramegin, þar sem komizt verður út í
almenningsgarð. Hún fór gegnum hann og
tók leigubíl.
Þeir fóru gegnum herbergi einkaritarans
og inn á skrifstofu Hawks. Helen Rogers sat
framan við skrifborðið. Þegar hún heyrði þá
koma, sneri hún sér við eins og hún ætti ills
von. Hawk hikaði; hann hafði ekki búizt við
svona aðlaðandi konu. f hans starfi voru
konurnar venjulega eins og ójarðneskar
nornir. Hún var ekki beinlínis falleg, en bar
sig vel og geislaði af einhverju eftirtektar-
verðu. Sérlega varð honum starsýnt á augun
í henni, sem voru grænleit og mjög fögur.
Barney sagði:
— Þetta er Hawkins varðstjóri, ungfrú
Rogers.
Hawk kinkaði stuttlega kolli og gekk að
stólnum sínum.
— Ég þakka yður fyrir að þér skylduð
koma strax, ungfrú Rogers, sagði hann. —
Flestir koma alls ekki. En þér hefðuð átt að
hringja fyrst. Mögulegt er, að yður hafi ver-
ið veitt eftirför hingað.
- Það er óhugsandi, sagði hún í flýti. —•
Hann hefði ekki getað elt mig í gegnum
garðinn, án þess að ég veitti því athygli. Mér
datt í hug að hringja, en ég var hrædd um,
að hann hefði kannski komið hlerunartækj-
um á símann. Þess utan hefðu allir mínir
grannar heyrt til mín; veggirnir eru svo
þunnir.
Hún virti Barney Carlson vandlega fyrir
sér. Frank hafði kennt henni að reyna
að gera sér strax hugmynd um þær
manngerðir, sem hún átti viðskipti við.
Henni gazt vel að svip hans og rósemi.
— Þér hafið verið valin til milligöngu,
ungfrú Rogers. Það getur verið varðandi
barnsrán eða fjárkúgun. Ég skil vel, að yð-
ur sé ekki rótt. Þannig færi flestum....
Hún rétti úr sér og sagði fastmælt:
— Ég hélt ég myndi deyja, þegar hann
snaraði kassanum yfir höfuðið á mér. Mér
er ekki mjög hræðslugjarnt, en. ...
— Við höfum látið rannsaka kassann á
rannsóknarstofu okkar. Þetta var venju-
legur pappakassi án sérstakra kennimerkja.
Nú, maðurinn krefst þess sennilega, að þér
opnið peningaböggulinn um leið og þér haf-
ið fengið hann, til að ganga úr skugga um,
að í honum séu peningarnir en ekki gömul
dagblöð. Fram til þess þarf kúgarinn ekki
að gefa sig fram.
Hann sá, að hnúar hennar hvítnuðu, og
gerði sér far um að tala eins eðlilega og hon-
um var unnt, til að róa hana.
Þér eruð eini sambandsliður okkar við
þetta mál, ungfrú Rogers. Hvert svo sem
fórnarlambið er, hefur það ekki gert vart
við sig. Það er altítt, að svo sé farið að. Menn
álíta, að þá verði þeir sjálfir eða þeirra nán-
ustu myrtir. Stundum eru þeir líka hræddari
við lögregluna en kúgarann.
Hann hikaði, áður en hann hélt áfram: —
Þetta var hin hugmyndafræðilega hlið máls-
ins. Nú komum við að hinni hagnýtu. Ég
veit, að ég krefst mikils af yður, en. .. .
— Á ég um nokkuð að velja? greip hún
fram í fyrir honum. — Hann veit allt um
mömmu mína. Hún getur dáið hvenær sem
er. Minnsta áfall myndi nægja. Við höfum
alltaf verið mjög nákomnar.
Hún hækkaði röddina reiðilega: — Þar
að auki hef ég hitt svo marga afbrotamenn
í starfi mínu, að ég er farin að hata allt það,
sem þeir eru fulltrúar fyrir, svo jafnvel þótt
það versta kynni að gerast, ætla ég að hjálpa
til við að fletta ofan af manninum.
Hún þagnaði snögglega, og bætti svo við
eftir smástund: — Hann sagðist hafa sam-
bönd. Hann sagðist myndu frétta, ef ég færi
til lögreglunnar.
Hræðslutækni. Það er vaninn. Af slíku
fréttum við einu sinni í viku. Eigið þér fleiri
ættingja en móður yðar? Föður?
Hún leit undan: — Hann fór frá okkur,
þegar ég var nýfædd. Fari hann til hel-
vítis, hvar sem hann er.
Hawk leit hvasst á hana, og hún flýtti sér
að bæta við: — Mamma vann eins og þræll
alla ævi, þar til hún fékk hjartaslagið, til
14 VIKAN 36 tbl-