Vikan - 04.09.1969, Blaðsíða 18

Henni var fyrir iöngu orðið Ijóst, að hún væri
ekki falleg stúlka.
Uppgötvunin hafði verið þungbær, en hún
hafði einsett sér að horfast í augu
við sannleikann.
Hún var þrjátíu og þriggja
ára gömul, ekki falleg og vissi
það.
Piccolóinn, sem átti að vísa
henni á herbergið í stóra Miami-
strandhótelinu, flautaði meðan
lyftan brunaði hljóðlaust upp á
tíundu hæð. Hann flautaði enn,
á meðan hann opnaði lyftudyrn-
ar, vék til hliðar og lét hana
ganga á undan sér!
— Þetta er gott herbergi,
sagði hann, — það bezta á þess-
ari hæð. Það eru svalir, sem
snúa út að hafinu.
Hann var ekki meira en nítj-
án ára, rauðhærður strákur með
alltof frekjulegt augnaráð.
— Er þetta í fyrsta skipti, sem
þér komið til Miami? spurði
hann.
— Nei.
— Hafið þér verið áður hér á
hótelinu?
—■ Nei, sagði hún aftur. — Eg
hef verið á mörgum öðrum hót-
elum hérna. Eg kem hingað á
hverju ári.
— Aha, sagði piccolóinn og
virti hana fyrir sér frá hvirfli til
ilja. — Þér getið reitt yður á,
að þetta er fyrirtaks hótel.
Þegar hann hafði komið ferða-
töskunum fyrir í herberginu,
brosti hann og sagði:
—- Þér eruð giftar, er það
ekki?
— Nei, svaraði hún stuttlega.
•— Eg er ógift.
—- Það hlýtur að vera ósköp
einmanalegt fyrir svona fallega
stúlku að ferðast ein-
Hún leit snöggt til hans. Lyg-
in leyndi sér ekki í augum hans.
Hún var eins og fugl, sem var
reiðubúinn að hefja sig til flugs.
— Ef þér, eh, ég meina, ef yð-
ur finnst þér vera of einmana,
þá skuluð þér bara hringja nið-
ur í afgreiðsluna og spyrja eftir
mér. Eg heiti Johnny. Eg er allt-
af reiðubúinn til að koma upp
og . . . eh . . . halda yður uppi
á snakki.
— Takk, sagði hún kuldalega.
Hún var með fjórar ferðatöskur
og hafði lesið einhvers staðar, að
piccoló ætti að fá 25 cent fyrir
hverja tösku. Hún gaf aldrei
meira en hún þurfti með. Hún
tók upp dollaraseðil og rétti
honum.
— Takk, sagði hann og brosti.
— Er annars nokkuð, sem ég
get gert fyrir yður?
— Nei, takk.
— Ef þér flýtið yður dálítið,
þá ættuð þér að geta brugðið yð-
ur í laugina fyrir hádegi.
— Takk, sagði hún.
Hann staðnæmdist í dyragætt-
inni og endurtók:
Ég heiti Johnny.
Síðan fór hann.
Jafnskjótt og hún var orðin
ein, fór hún að taka upp úr
ferðatöskunum. Þannig hafði
þetta verið á hverju ári. Ein
hafði hún ekið til flugvallarins.
Ein hafði hún setið í flugvélinni
á leiðinni. Ein hafði hún tekið
sér leigubíl frá flugvellinum. Á
hverju ári nýtt hótel. Alltaf ein.
Stúlka, sem ferðast ein.
Hún gat ekki slitið hugann frá
lygi piccolósins. Henni var fyrir
löngu orðið ljóst, að hún væri
ekki falleg stúlka. Uppgötvunin
hafði verið þungbær, en hún
hafði einsett sér að horfast í
augu við sannleikann. Hár henn-
ar hafði ósköp venjulegan, brún-
an lit, og hún gat ekki fengið
það til að gljá, hversu mjög sem
hún revndi. Augu hennar voru
grá, nefið of langt. munnurinn
of lítill og vöxturinn: Ja, það
var eins og hún hefði verið
skakkt saman sett einhvern
veginn. Nei, falleg var hún ekki.
Og það var varla hægt að kalla
hana stúlku lengur. Nú var hún
33 ára, næsta ár mundi hún
verða 34, og svo 35 ■— og 40!
Og alltaf ein.
Ekkert hljóð heyrðist í her-
berginu nema þetta eilífa suð í
loftræstivélinni. Hún flýtti sér
að koma sér fyrir, hengdi kjól-
ana upp og gekk síðan út á sval-
irnar. Hún sá niður í djúpbláa
sundlaugina, sem var beint fyrir
neðan gluggann hennar. Jafnvel
hér uppi á níundu hæð gat hún
heyrt skvaldrið í fólkinu. Það
hvarf við og við, niður hafsins
fyrir utan hótelið yfirgnæfði það
um stund, en óðara heyrðist það
aftur. Það virtust vera margir
þarna niðri: marglitur sægur af
baðgestum og margir, sem
hvíldu sig makindalega í hæg-
indastólum. Hún gat næstum séð
hitann, sem hékk yfir sundlaug-
inni - - fann vott hafsaltið stinga
sig í varirnar.
— Skyldi það nú gerast?
Skyldi einn af mönnunum, sem
sat þarna niðri og sólaði sig,
vera maðurinn?
Hún varð skyndilega ævareið
við tilhugsunina um það, að
sumir skyldu frá fæðingu hafa
fegurð og yndisþokka til að
bera, en aðrir ekki. Hún bölvaði
fegurðarsmekk sínum, hug-
myndum sínum um, hvernig
maður hennar ætti að vera —
bölvaði góðu stöðunni sinni, háu
laununum sínum, af því að þau
gerðu henni erfitt um vik að
bindast manni, sem vann fyrir
minna kaupi en hún sjálf.
—■ Hvers vegna þurfti þetta
allt saman að vera svona erfitt,
hugsaði hún.
Hún þekkti fjölda kvenna,
sem voru ekki hið minnsta betri
en hún og samt voru þær giftar
og áttu börn og lifðu því lífi,
sem allar konur vilja lifa og eru
fæddar til.
Til hvers var hún eigin-
leva fædd?
Henni fannst skyndilega, að
piccolóinn hefði verið slæmur
fyrirboði. Tilgangur hans fór
ekki á milli mála, — hann hefði
heldur aldrei þorað að gefa
svona greinilega í skyn, hvað
hann hafði í huga, ef hún hefði
í raun og veru verið falleg
stúlka. Falleg stúlka naut virð-
ingar, sem ósköp venjuleg kona
gat ekki reiknað með. Ósköp
venjuleg stúlka var alltaf ein,
og það fundu karlmennirnir
þegar í stað. Það var engum erf-
iðleikum bundið að finna sér fé-
laga til einnar nætur. Hún hafði
haft heilan hóp af slíkum, síðan
hún steypti sér út í þetta. Hún
var þá 26 ára og mundi greini-
lega örvæntinguna, sem hún
varð skyndilega gripin, — ótt-
ann við, að lífið mundi renna
henni úr greipum, án þess að
nokkuð gerðist, — hræðsluna
við að deyja sem gömul og
skorpin jómfrú. Síðan höfðu
verið margir aðrir, og nú þekkti
hún út og inn hvernig þetta
hófst, kunni formálann utanbók-
ar, eins og til dæmis:
— Hvað ætlar svona falleg
stúlka að gera í kvöld — alein?
— Hvernig væri að fá sér eitt
glas uppi hjá mér?
— Komdu nú, vinan. Það er
hvort sem er engu að tapa fyrir
þig — er það?
Þetta var meira og minná
augljóst, en alltaf eins, alltaf
þetta sama upp aftur og aftur.
— En í þetta skiptið verður
það öðruvísi, sagði hún við
sjálfa sig. — Hið eina sem ég vil
er að eignast mann, sem ég má
unna.
Nei, nú ætlaði hún ekki að
standa hér lengur í dapurlegum
hugleiðingum.
Hún flýtti sér að fara í bað-
fötin og fór með lyftunni niður
til sundlaugarinnar.
Um kvöldið, þegar hún sat
ein við barinn, fann hún, að
hana sveið í andlitið.
— Hún hafði þó ekki legið of
lengi í sólinni? Þetta var jú
fyrsti dagurinn.
Síðan varð henni hugsað til
þess, að það mátti kallast heppni,
að hún hafði ekki tilhneigingu
til að verða rauð eins og nýsoð-
inn humar. Hún varð fallega
brún smátt og smátt og sú var
tíðin, að hún vonaði að hún virt-
ist meira aðlaðandi, þegar hún
var sólbrún. Nú var hún löngu
hætt að trúa á þetta. En þó var
grunsamlegt, hvað hana sveið í
húðina. Skyldi hún verða and-
vaka í nótt?
Hún tók upp vindling, sat
andartak og rótaði í veski sínu
í leit að eldspýtum. Maðurinn,
sem sat við hlið henni, kveikti
18 VTKAN 36- tbl-