Vikan - 02.04.1970, Qupperneq 19

sýna jafnöldrum sínum á
sem flestan hátt hversu mik-
ill maður hann sé, og nú á
dögum liafa unglingsstúlkur
mikla hneigð til að stæla
liætti jafnaldra sinna pilt-
anna. Yfirleitt er verðið á
sigarettunum það eina, sem
fælir unglingana frá revk-
ingunum, og áróðurinn gegn
reykingum er yfirleitt miklu
minni og sundurlausari en
auglýsingaáróðurinn og ann-
að það, er hvetur til sígar-
ettureykinga. Unglingunum
virðist dauðinn of fjarlægur
til að hættan á að lifa fáein-
um árum skemur ef þeir
reykja snerti þá að ráði. All-
ir vita að aðeins minnihluti
þeirra sem reykja deyr af
því og þess konar ógnun er
þvi ólíkleg til að liafa veru-
leg áhrif á þá sem eru mjög
ungir. Hitt gera fáir þeirra
sér ijóst að sígarettureyk-
ingar færa þeim örugglega
heim fleiri kvilla þegar frá
hyrjun en þeir hefðu fengið
ef þeir hefðu ekki reykt, og
likamlegur þróttur þeirra
minnkar að sama skapi.
Eitt af því sem komið hef-
ur í ljós við rannsóknir er
að um lielmingur þeirra
Breta, sem reykja, gera það
fremur af félagslegum
ástæðum en hinu að þeir séu
i sárri þörf fyrir nikótínið.
Þetta fólk reykir vegna þess
að sígarettan er atriði, sem
færir það nær öðrum í sam-
kvæminu, hvar flestir sjálf-
sagt reykja. Það er orðinn
vani við ákveðnar aðstæður
til að liafa eitthvað að gera,
eitthvað að fitla við, eittlivað
í munninum eða bara til að
slappa af. Þetta fólk reykir
af vana, en ekki af því að
það sé mjög liáð nikótininu.
Það myndi sjálfsagt liætta
að reykja án þess að leggja
hart að sér ef það sannfærð-
ist um að það væri ómaksins
vert. Auðvitað verður liver
einstaklingur, sem gerir ein-
hverjar breytingar á daglegri
hegðan sinni, alltaf dálítið
pirraður í bráðina, og fjöl-
margir nenna einfaldlega
ekki að leggja svoleiðis á sig.
Hinir, sem eru raunverulega
háðir tóbakinu, gera sér oft
miklu betur ljóst mikilvægi
þess að hætta. Þeir revna oft
að hætta og mistekst það,
enda svo til óliugsandi að
sniðganga ótalmargt sem æs-
ir á ný upp í þeim reykinga-
löngunina. Hvert sem litið er
sést fólk reykjandi, ekkert
horð er án öskubakka og alls
staðar er boðið upp á sígar-
ettu, fyrir svo utan auglýs-
ingarnar sem blasa við i
hverju ldaði eða hvenær sem
skrúfað er frá sjónvarpi.
Allt þetta gerir að verkum að
flestir sem reyna að hætta að
reykja gefast upp við þær
tilraunir. Sumir segja að það
sé af því að þeir séu orðnir
nikótínistar, aðrir að reyk-
ingarnar séu komnar upp i
vana fyrir þeim. Hvort lield-
Framhald á bls. 44
með, en vilja halda áfram
unz þeir eru farnir að liafa
ánægju af þeim. I samfélagi
þar sem reykingar eru regla
en bindindi á tóhak undan-
tekning, er ekki nema skilj-
anlegt að unglingurinn vilji
semja sig að siðum hinna
fullorðnu, í þessu efni sem
öðrum. Auk þess hefur ung-
lingurinn ríka þörf lil að
Indverji reykir úr leirpípu. Talið er að einnig af þannig reykingum stafi
mikil krabbahætta.
Fjölmargir unglingar byrja að reykja til að sýna hve fullorðnir og
sjálfráðir þeir séu orðnir, líkt og þessar skólastúlkur, sem fá sér rettu
inni á salerni skólans.
I»að er hægara sagt en gert að
hætta að reykja, eins og skop-
mynd þessi sem sýnir mannaum-
ingja ofsóttan af ófreskjum i líki
sígarettupakka. á að gefa til
kynna. Auglýsingaáróður sígar-
ettuframleiðenda er mikill og í
samfélaginu eru reykingar ríkj-
andi hcfð.
Andarteppa, sjúkdómur sem stafar
af sígarettureykingum, hefur
gcngið svo nærri þessum manni
að hann getur ekki einu sinni
slökkt á eldspýtu. Jafnvel ein ein-
asta sígaretta hefur lamandi áhrif
á öndunarhæfnina.
Hinn kunni leikari Tony Curtis, sem er formaður bandarískra samtaka
sem heita American Cancer Society Anti-Cigarette Programme, sæmir
heiðursmerkjum fólk sem sigrazt hefur á reykingafýsninni.
14. tbi. VIICAN 19