Vikan - 02.04.1970, Page 47

verður að skilja.“ Örmagna
hneig ég niður við kofahom-
ið og starði lengi á hann, áð-
ur en ég gat stunið upp: „En
væni minn, hvað áttu við
með þessu? Þú ert nýbúinn
að tala uin Suður-Californíu
------.“ Jack hélt þrákelknis-
lega áfram að klifa á því, að
hann ætlaði að fara frá mér,
og ég endurtók í sífellu: „Eg
botna ekkert í þessu. Hvað
hefir komið fyrir þig?“ Hann
neitaði að skýra það frekar.“
Engan grunaði og allra sízt
Bessie, að það væri Charmian
Kittredge, sem hafði unnið
hjarta Jack. Hana grunaði
Bessie sízt allra kvenna.
C'harmian var fimm eða sex
árum eldri en Jack og var al-
mennt ekki álitin vera lagleg.
IIún hafði að vísu verið nokk-
uð mikið með Jack, en því var
Bessie vön frá Piedmont. Að
því er virtist hafði hann ekki
gefið sig meira að henni en
öðrum þama í dalniun. Auk
þess hafði hann sagt ýmis-
legt miður fallegt um hana,
og Bessie þóttist viss um, að
honum þætti ekkert sérlega
vænt um hana.
í kofa sínum í Glen Ellen
lifði Jack nú eina af erfið-
ustu nóttum æfi sinnar, á
meðan litlu börnin tvö sváfu
vært við hliðina á honum.
Hann var umfram allt góð-
viljaður og næmgeðja maður.
Hann, sem sjálfur var svo til-
finningaríkur og næmur fvr-
ir öllum sálarlegum lcvölum,
hafði alltaf forðast að særa
aðra. Og nú var hann í þeim
hræðilega vanda, að verða að
svíkja Flóru og John London,
þegar hann var yngri og ör-
ari í lund. En ofurmennis-
kenningin, þessi tryggi fylgi-
sveinn hinna sósíalisku skoð-
ana hans, sannfærði hann um,
að hann væri ofurmenni, sem
hefði rétt til að hrifsa til sín
allt, sem lífið hefði að bjóða.
Um morguninn fór Jack
aftur til Piedmont, flutti allt
sitt út úr húsmu og leigði scr
herbergi. A öðrum degi voru
blöðin búin að fá veður af
þessu. Þegar Jack neitaði að
segja nokkuð um það, fundu
blaðamennirnir skýringuna í
„Kempton-Wace bréfunum“,
þar sem hann skrifaði: „Ást á
ekkert skylt við skynsemi.“
Þeir fullyrtu, að þetta hefði
sært Bessie svo, að það hefði
valdið skilnaðinum.
☆
Rauffa herbergið
Framhald af bls. 25.
Það er ekki hi^at að breqða upp Ijósi þar, og enginn kemur þanaað
nema til að þurrka af endrum og eins."
„Það er of lítil lýsing hér í húsinu", sagði Lori kvartandi. „Getum
við ekki gert eitthvað í því?"'
„Rafmagn kostar peninga," svaraði Aline.
ökukmnsla
‘Uœinisvottorð
Uclgi ÖC. Scssiliusson
Bólstaðahlið U2 — Sími S13U9
„Það ættu að vera til peningar fyrir rafmagni," sagði Lori með hægð.
„Og það er svo margt, sem þarf að gera við. Ef mér dytti einhvern t(ma
í hug að sel|a húsið, verður það að vera ( góðu standi." Þetta sagði hún
fyrst og fremst til að sjá, hvernig þeim yrði við.
„Selja Kensington-eignina?" sagði Jim forviða og hin gláptu á hana
skelkuð.
„Ekki einu sinni mundi þinn vanþakkláti faðir hafa gert annað eins,"
gall Aline við. „Nei, svona nokkuð máttu ekki láta út úr þér. Á morgun
ætlum við að sýna þér allt húsið, og ég veit, að þú verður hrifin. Sum
herbergin eru ekki notuð, því við höfum ekki efni á að halda öllu við.
Þú hefur auðvitað peninga, — Kensington-auðinnl Það væri hægt að koma
húsinu í upprunalegt ástand fyrir tiltölulega lítið fé."
„Þú gerðir hana hrædda," sagði Jim, sem sat ( einum djúpa stólnum
í bókaherberginu. „Já, engu okkar stóð á sama. Hún hefur átt hér heima
alla ævina, og við reyndar öll. Ég er til að mynda fæddur hér. En
pabbi þinn gat ekki litið húsið réttu auga eftir að fyrri konan hans varð
fyrir slysinu svo kallaða. Pabbi þinn erfði næstum alla Kensington auð-
inn. Aline fékk dálítið í sinn hlut og Leland frændi þinn enn minna.
Aður en pabbi þinn fór burt, kom hann upp dálitlum sjóði, sem átti að
nota til viðhalds húsinu og Aline til framfæris. Hún giftist aldrei, þótt
hún hafi verið falleg stúlka. Hún hefur verið mér mjög góð, og þegar
foreldrar mínir féllu frá, var hún eini ættinginn sem ég átti. Þú hefur
heyrt talað um mömmu?"
„Já, Peggy sagði mér frá henni."
„Sagði pabbi þinn þér aldrei neitt?"
Lori stóð upp úr stólnum. Hún fann, að hún laðaðist fremur að Jim
en hitt, og gæti hún ekki treyst honum, vissi hún ekki, hvernig hún
ætti að þola einsemdina og óhugnaðinn þarna.
„Jim hann var alls ekki faðir minn," svaraði hún stillilega. „Ég
var fjögurra ára, þegar James Kensington giftist mömmu og ættleiddi
mig."
14. tbL VIKAN 47