Vikan - 16.04.1970, Blaðsíða 19

SERSTAKLEGA SKEMMTILEG FRAMHALDSSAGA
— Ég veit það ekki, sagði frú
Robinson. — Ég skal spyrja
hann. Ertu vopnaður, Benjamín?
Hann hristi höfuðið. — Nei, ég
held ekki. Hún kinkaði kolli. —
Já, takk fyrir. Hún skellti á.
Þau stóðu öll þrjú í algjörri
þögn. Frú Robinson með hönd-
ina enn á símanum, maður henn-
ar í varnarstöðu fyrir framan
Benjamín og sjálfur stóð hann
og starði á frú Robinson.
— Má ég ekki bjóða þér ör-
lítið í glas? spurði frú Robin-
son.
Herra Robinson settist aftur,
hægt og rólega. Hann andaði
djúpt og þungt, tók upp blaðið
og hélt því fyrir andlitinu. Frú-
in settist aftur og hélt áfram að
stara út í garðinn. Benjamín
gekk á eftir henni nokkur skref
en sneri svo við og gekk að herra
Robinson, sem fletti síðu og
byrjaði að lesa á nýjan leik.
— Hvað hefur þú gert henni?
— Hvað sagðir þú, Benjamín?
-— Ég verð að vita það!
— Jæja.
— Já.
—• Ben segist verða að vita
hvað við höfum gert af Elaine,
kallaði herra Robinson til konu
sinnar.
Hún svaraði ekki.
— Jæja, Benni minn, sagði
herra Robinson. ■— Hvers vegna
kemur þú ekki aftur eftir svona
eina viku?
— Hvað?
— Já, komdu aftur eftir viku
eða svo, og þá skaltu fá að heyra
þetta allt saman.
Benjamín þreif af honum
blaðið. — Hún. . . . Hún er ekki
að fara að. . Hann hristi höf-
uðið.
Þeir voru ekki með sírenuna
á, en Benjamín heyrði þegar bíll
sveigði upp að húsinu og hurð-
um var skellt. Hann leit upp,
sleppti blaðinu, hljóp upp og í
geenum borðstofuna, gegnum
eldhúsið, rak miöðmina í borðið
og út um bakdyrnar. Hann tók
skóna sína með sér. Þá heyrði
hann fótatak á stéttinni. Hann
hlmp út að girðingunni og henti
sér yfir í næsta garð. Þar lá hann
um stund en þeyttist svo af stað
og hljóp eins og hann ætti lífið
að leysa.
8. KAFLI
Daginn eftir var laugardagur.
Rétt fyrir dögun lenti Benjamín
á flugvellinum í San Francisco,
flýtti sér inn í flugstöðvarbygg-
inguna og inn í símaklefa. Það
var aðeins einn Carl Smith í
símaskránni og í því númeri
svaraði enginn. Þá reif hann
blaðsíðuna úr skránni og tók sér
leigubíl á heimilisfangið. Úti-
dyrnar voru ólæstar svo Benja-
mín fór inn og að dyrunum að
íbúð Carl's Smith. f sama mund
og hann ætlaði að banka kom
hann auga á hvítt umslag fest á
milli stafs og hurðar. Hann þreif
það af og fór með það út að
glugganum til að geta lesið það.
Á umslagið var skrifað Bob. —
Benjamín reif upp bréfið.
Bob:
Búðu þig undir virkilega
óvæntingu, gamli vinur. Hvort
sem þú trúir því eða ekki, þá
er búið að negla mig. Elaine Ro-
binson, stúlkan sem ég kom með
í partýið hjá þér í síðasta mán-
uði, hefur játazt mér, og er al-
veg gallhörð á því að við rugl-
um saman reitum okkar fyrir
fullt og allt nú um helgina. Eg
á sjálfur bágt með að trúa
heppni minni og er í svoddan
ofsastuði að ég veit ekki mitt
rjúkandi ráð, svo þú fyrirgefur
að ég skuli hafa slúffað öllum
okkar áætlunum.
Það var gengið frá þessu öllu
í miðnæturheimsókn hjá henni
og föður hennar. Það er heil-
mikið af stórskrítnum uppátækj-
um í sambandi við þetta, en ég
hef ekki tíma til að segja þér
það allt. Elaine er nú í Santa
Barbara hjá fjölskyldu minni og
ég er á leiðinni þangað. Við
verðum gift í First Presbyterian-
kirkjunni á Allen stræti í S.-
Barbara klukkan 11 á laugar-
dagsmorguninn. Ef þú færð
þetta bréf nógu snemma reyndu
þá að skella þér þangað og ég
lofa þér ágætis sýningu. Eaine
er um allt að leita að brúðar-
meyjum og mamma sendir boðs-
kort símleiðis um allt. Pabbi er
of hissa til að geta gert neitt.
Ég kem aftur fyrripartinn í
næstu viku -— með frúna í för
með mér og sé þig þá — ef ekki
fyrr. Hallelúja!
Carl.
Vélin lenti í Santa Barbara
rétt fyrir klukkan ellefu. Benja-
mín varð fyrstur út og niður
landganginn. Örfáum minútum
síðar renndi leigubíllinn upp að
First Presbyterian-kirkjunni á
Allen stræti. Hann stökk út og
fleygði seðli í bílstjórann.
Kirkjan var í hverfi stórra og
íburðarmikilla íbúðarhúsa og
var sjálf geysilega stór bygging,
hvítmáluð með stórum, steind-
um glermyndum að framanverðu
og marmaraþrepum upp að dyr-
unum sem voru læstar. Benja-
mín tróð sér á milli stórra bíl-
anna og reyndi við nokkrar dyr
sem allar voru læstar, þar til
hann sá stiga liggja upp með
byggingunni og að dyrum sem
voru ofarlega á turninunm. Hann
fór þar upp og inn og hljóp eftir
gangi í dynjandi orgeltónlist. Þá
stanzaði hann.
Gestirnir voru fyrir neðan
hann, og stóðu allir. Flestir sneru
sér aftur og horfðu í áttina að
dyrunum fyrir enda kirkjunnar;
konurnar með hvíta hanzka. Ein
hélt á vasaklút og þurrkaði sér í
sífellu um augun. Maður nokk-
ur, sem stóð framarlega í kirkj-
unni, brosti með öllu, rauðu and-
litinu aftur í kirkjuna. Carl
Smith og annar ungur maður
stóðu upp við altarið. Báðir voru
í svörtum smóking fötum með
hvít blóm í hnappagatinu. Á
fremsta bekk var frú Robinson,
með lítinn hatt á höfðinu. Benja-
mín starði á hana um stund en
þá birtist allt í einu stúlka í
grænum kjól undan svölunum og
gekk hún að altarinu. Önnur
kom, eins klædd, þá sú þriðja og
loks sú fjórða. Brúðarmeyjarnar.
Og allt í einu kom Elaine. Benja-
mín þrýsti sér að handriðinu og
starði niður á hana. Hann kreppti
hnefana í sífellu fyrir framan sig.
Hún gekk arm í arm við föður
sinn og var íklædd hvítu brúðar-
skarti og dró á eftir sér langan
slóða. Benjamín starði á hana,
hristi höfuðið og hélt áfram að
kreppa hnefana. Gestirnir fylgdu
henni eftir með augunum, sem
hún gekk framhjá og upp að alt-
arinu. Stúlkurnár fjórar stilltu
sér upp beggja vegna altarisins,
tvær hvoru megin. Þá barði
Benjamín báðum höndum í
handriðið og æpti.
— Elaine!!!
Orgeltónlistin þagnaði skyndi-
lega.
— Elaine!!! Elaine!!! Elaine!!!
Presturinn leit forviða upp frá
altarinu. Grænklæddu stúlkurn-
ar litu allar upp í áttina til
Benjamíns. Frú Robinson steig út.
úr röðinni og horfði á hann um
leið og hún hristi höfuðið. Mað-
urinn með rauða andlitið leit
upp og hætti að brosa.
Benjamín barði höndunum af
ofsa í handriðið. — Elaine!!!
Elaine hafði snúið sér við og
horfði upp til hans. Bak við hana
var Carl Smith og horfði á hann
með pírð augu. Herra Robinson
fór fram í kirkjuna og dró Elaine
með sér til prestsins. Hann sagði
eitthvað við prestinn sem beygði
sig fram á við og hváði. Herra
Robinson endurtók það sem hann
hafði sagt og benti á Carl Smith.
Herra Robinson tók í höndina á
Carl og dró hann fram fyrir
prestinn líka, sem opnaði litla
bók sem hann var með í hönd-
unum.
— Nei!!!
Benjamín snarsnerist við. Svo
lyfti hann annarri löppinni yfir
handriðið. Kona æpti. Nokkrir
gestanna ruddust til og frá fyrir
neðan hann svo þeir yrðu ekki
fyrir er hann stykki. Elaine sneri
sér við aftur og sté nokkur skref
í áttina til hans, starði upp á
svalirnar og hélt höndunum fyr-
ir neðri hluta andlitsins. Faðir
hennar tók í handlegginn á henni
og dró hana til baka.
Benjamín tók fótinn aftur inn
fyrir, hljóp af stað, í gegnum
dyrnar og eftir gangi sem lá fram
í kirkjuna. Fyrir enda gangsins
voru tvennar dyr. Hann sparkaði
öðrum opnum og maður í svört-
um sunnudagsfötum reis upp frá
stól bak við skrifborð. Benjamín
sneri sér við og opnaði hinar
dyrnar, sem lágu að tréstiga nið-
ur. Hann hentist niður stigann
og fann fyrir tvennar aðrar dyr.
Einskær tilviljun réði því hvorar
dyrnar urðu fyrir valinu og hann
hrinti þeim opnum.
Herra Robinson beið eftir hon-
um. Þarna stóð hann beint fyrir
framan Benjamín með útbreidd-
an faðminn og fyrir aftan hann
var Elaine með hendurnar enn
Framhald á bls. 30.
16. tbi. VIKAN 19