Vikan - 16.04.1970, Blaðsíða 32

HERBERGID
En hann var kominn til að veita henni ýmsa aðstoð, og hún sagði við
hann: „Maður þyrfti reyndar að ráða hingað ýmsa fagmenn, eins og mál-
ara, trésmið og garðyrkjumann."
„Og húsgagnasmið. Það var mikil skömm, hvernig pabbi hefur rúið
húsið. Þú gætir ekki ímyndað þér, hvað huggulegt var hér einu sinni."
„Þér þykir vaent um þennan stað, er það ekki, Jim?"
Hann leit í kringum sig og brosti. „Jú, það geri ég. Héðan á ég svo
margar minningar frá því ég var barn."
„Ertu fæddur hérna?"
„Já, bæði ég og systir mín . . .
„Er það einn ættinginn í viðbót, sem ég kannast ekki við?"
„Nei, hún var eldri en ég. Það er svo langt síðan, að flestir eru búnir
að gleyma henni." Hann neri hendurnar og horfði niður fyrir sig. En
hvað Lori langaði til að bera með honum það, sem skyggði á gleði hans.
„Segðu mér eitthvað frá henni, Jim, ef það gæti létt eitthvað á þér."
„Þú vilt vera mér til hughreystingar," sagði hann hlæjandi en án gleði.
„Þú ert góð stúlka, Lori, og veizt það ekki sjálf. Þú ert öðruvísi en Peggy.
Ekki þarftu að halda, að Aline frænka kunni ekki vel við þig. Það sem
gengur að henni er hræðsla, hrein og bein hræðsla. Við eigum eftir að
sýna þér meiri sanngirni, þegar frá líður."
„Ég er ekki góð f að reikna karlmenn út, sérstaklega ekki menn eins og
þig. Þegar ég minntist á systur þína, breyttirðu alveg um svip, eins og
þú værir kominn í rifrildisskap."
„Mary fann Ifka að því, að ég væri duttlungafullur. Ég er að minnsta
kosti viðkvæmur, og þessvegna er ég sjálfsagt veikur fyrir músik. Systir
mín, sem var fjórum árum eldri en ég, var fædd bækluð, og við tölum
aldrei um hana. En segðu mér nú, hvað þú ætlar að gera við þetta stóra
hús án húsgagna?"
„Gætum við ekki farið f göngutúr út f skóg?" stakk Lori upp á.
„Jú, við ættum að geta skroppið í smátúr fyrir sólarlag. En þá skaltu
sækja kápuna þfna."
„Látum það þá bíða þar til á morgun, Jim. Spilaðu heldur fyrir mig
núna. Æ, settu nú ekki upp þennan svip . . ."
„Ég er ekki í neinni æfingu, og píanóið hefur ekki verið stillt í mörg ár."
„Það gerir minnst til." Hún næstum dró hann inn í músikherbergið og
að pfanóinu.
„Hvað á ég að spila fyrir þig, Lori?"
Hún benti sigri hrósandi á efsta blaðið. „Þetta hérna, ég elska Fantasi
Imprumptu eftir Chopin."
Enn sáust á honum svipbrigði og hann greip nótnablaðið og reif það í
tætlur. „Nei, aldrei framar þetta verk. Það er músik dauðans, Lori, músik
dauðans."
Þegar hann stóð upp, greip hún í hann. „Jim, þú verður að spila, þú
þarfnast þess. Æ, hvað mig langar til að hjálpa þér."
Hann þrýsti henni að sér, en reyndi ekki að kyssa hana, og hún strauk
höndunum um hnakka hans. Hann sleppti henni, og hún horfði særð og
rugluð í dapurt andlitið.
„Fyrirgefðu, Lori, fyrirgefðu mér. Ég hafði engan rétt til þess arna.
Hvorki til þess arna né að kyssa þig."
„Já, en góði Jim, ég vil gjarna að þú kyssir mig. Æ, segðu mér nú,
hvað gerir þig svona hikandi."
( stað þess að svara gekk hann hröðum skrefum út úr herberginu. Hún
hafði andartak verið gripin hamingjukennd, en nú var allt orðið svo
dapurlegt aftur. Hún lét sig falla niður í körfustólinn.
Hún var dálítið smeyk við að hitta hann við miðdegisverðarborðið, en
þegar hann deplaði til hennar auga og brosti, varð hún rólegri.
Spennandi framhaldssaga
Aline var í þetta sinn öðruvísi en áður, næstum vingjarnleg. Og
Peggy var lfka breytt. Hún var nú klædd fallegum kjól og hafði sett hárið
upp. Og hún hafði raðað þannig niður við borðið, að hún sat við hlið Jims.
„Þú fékkst hann til að spila," sagði hún við Lori, næstum ásakandi.
„Það var ekki mikið. En hvaðan hefurðu þetta?"
„Frá hitaleiðslunum. Þær leiða hljóðið vel."
„Það var ekki ætlunin að leggja þessar leiðslur um allt húsið," sagði
Aline, „og þegar þér verður kalt geturðu bara klætt þig betur í staðinn
fyrir að vera í einhverju híalíni eins og þú ert að galgopast í núnal"
„Frænka, — Lori hefur lofað að leggja peninga í sjóðinn og hjálpa
þannig til."
„Ætlar þú að setja þig hérna niður?" spurði Aline hvasst.
„Kannske um stundarsakir. Gætirðu fellt þig við það?"
„Þetta er húsið þitt," anzaði Aline kaldri röddu.
„Líka þitt," flýtti Lori sér að segja. „Þú hefur gert mikið fyrir þetta hús,
og ég er viss um, að hefðu meiri peningar verið til, mundi húsið vera
nú miklu heimilislegra. En nú hef ég fjárráð til að kaupa húsgögn og
kannske opna hliðarálmurnar. Þú getur fengið hjálp Aline frænka. Gæt-
irðu ekki hugsað þér það?"
Andartak horfði Aline mildum augum fram fyrir sig. „Ef þér sýnist
svo. En þú hefur þá ekki í huga að selja húsið?"
„Hún hefur ekki ákveðið það enn," greip Jim fljótt fram f. „Hún
mundi engan veginn selja undir eins, ekki satt?"
„Ég mundi ekki gera það undir eins," svaraði hún.
Þegar Aline reis upp frá matarborðinu til að laga kaffi, lagði hún hnúa-
bera hönd á öxl Jims og mælti: „Við verðum að reyna að gera Lori Iffið
bærilegt hérna. Ef ég opnaði vesturálmuna, væri þá ekki hægt að taka
eitthvað af húsgögnunum, sem þar eru?"
„Jú, auðvitað, og þú, Frank getur hjálpað mér, er það ekki?"
„Draugarnir . . . . Þú hleypir draugunum út, Allie," sagði Frank. „En
þú veizt, að ég get hrætt þá burt."
„Farðu inn í herbergið þitt, Frank," sagði Allie, skki óvingjarnlega.
„Má ég hjálpa til?" spurði Lori.
„Þú mátt heldur fara inn í bókaherbergið," sagði Allie ískaldri röddu.
„Jim getur vel annað þessu einn. Það er dimmt þarna og kannske rottur."
Eftir uppvaskið hafði Aline dregið sig í hlé, var þreytt hafði hún sagt.
Og í tvo tíma sat Lori og hlustaði á þau Jim og Peggy, sem stríddu hvort
öðru. Hún tók líka eftir, hvernig Peggy sat og hagræddi fótunum, svo að
Jim sæi þá sem bezt. Greinilegt var, að Jim hafði gaman af að vera
í návist Peggyar, en heldur ekki meira. En samt ákvað Lori með sjálfri
sér að fara ekki í háttinn á undan Peggy. Og fyrst klukkan hálftólf bauð
Peggy góða nótt.
„Ég ætla líka í háttinn," sagði Lori við Jim. „Þetta hefur verið yndis-
legur dagur."
„Lori, ég vil gjarna að þú vitir, hvernig mér líður með tilliti til þess,
sem gerðist í músikherberginu í dag." Hann leit aftur fyrir sig. „Stutta
stund hélt ég, að þetta ætlaði að lagast fyrir mér. Og það var mér mjög
mikils virði Lori, að þú reiddist ekki, hvernig ég hagaði mér. Ég þarf víst
ekki að útskýra ástæðuna?"
„Nei, en viltu ekki heyra hvernig mér leið?"
Hann hristi höfuðið kröftuglega. „Segðu ekki neitt. Það er bezt fyrir
okkur bæði að tala ekki meira um þetta."
„Góða nótt, Jim."
„Góða nótt, Lori."
Hún gekk út úr stofunni með reist höfuð, en var þó grátur ( huga.
eftir Carolyne Farr
32 VIKAN 16-tbl-