Vikan - 11.06.1970, Síða 24

Það sem hefir skeð í stuttu máli: Milly
Stubel og austurríski hertoginn, Johann
Salvator, lenda í miklum erfiðleikum vegna
ástar sinnar. Móðir Millyar, sem er hliðholl
ungverskum byltingasinnum, rekur dóttur
sína að heiman og keisarinn lætur flytja Jó-
hann Salvator til Galisíu. Milly fer á eftir
honum; litar hár sitt og gengur undir nafn-
inu Dana Lub'owska. Til að milda keisarann,
leggur Jóhann Salvator mikið verk í að rann-
saka landvarnir við landamæri Rússlands, en
skýrslur hans lenda í höndunum á rússneska
hermálaaráðuneytinu. Milly er tekin föst fyr-
ir njósnir og send til Vínar, en Yvonne Galatz
barónsfrú getur bjargað henni. Það var
reyndar barónsfrúin sem tók afrit af skýrsl-
unum og sendi þær til Rússlands. Jóhann
Salvator er kallaður til Vínar og verður að
lúta ákvörðunum Albrechts erkihertoga, sem
er frændi hans, en hefir alltaf verið í nöp
við hann. Jóhanni Salvator er vísað úr hern-
um, og þegar Milly kemur aftur til Vínar
búa þau opinberlega saman, en fá ekki leyfi
til að gifta sig. Jóhann Salvator setur allt sitt
traust á frænda sinn, Rúdolf krónprins, en
þeir höfðu haft áætlanir á prjónunum um að
gera stjórnarbyltingu og gera Ungverjaland
að sjálfstæðu konungsríki, með Rúdolf sem
konung. Það kemur frétt sem breytir öllu,
krónprinsinn skaut sig í veiðihöll sinni May-
erling...
Dauði krónprinsins var hræðilegt áfall fyr-
ir Jóhann Salvator. Hann missti bezta vin
sinn, þann eina innan keisarafjölskyldunnar,
sem hann átti samleið með. Milly hafði aldrei
séð hann svo sorgbitinn.
— Það er hvergi minnst á Mariu! sagði
hann um kvöldið, og biturleikinn í rödd hans
leyndi sér ekki. — Ekki orð í blöðunum. Það
er eins og hún hafi aldrei verið til!
Milly vissi ekki hvað komið hafði fyrir
Mariu Vetsera, það vissi ekki nokkur maður
í allri borginni. — Hvað áttu við með því,
hvað hefir komið fyrir Mariu?
— Hún er dáin.
Milly hrökk við. — f Guðs nafni...
— Rudolf skaut hana líka. Það var vilji
hennar. Hún vildi ekki lifa án hans. En þess-
ir ómerkilegu frímerkjasleikjarar við hirð-
ina bera ekki einu sinni virðingu fyrir dauð-
anum? Líki vesalings stúlkunnar var fleygt
út í hesthús og svo var hún grafin með
leynd í dag, eins og dauður rakki.
— Ó, nei! hrópaði Milly og faldi andlitið í
lófum sér.
— Jú, reyndar, sagði Gianni bitur. — Það
gerðu þeir við Mariu Vetsera! Austurrískur
krónprins getur ekki hafa framið morð! Þá
er fórnarlambið látið hverfa. Þeir sjá ekki
harmleik þeirra, þeir sjá aðeins steinrunna
sýndarmennsku keisaralegrar glæsimennsku!
Þetta er viðbjóðslegur miðaldahugsunarhátt-
ur, — já, þannig er þetta lofaða keisaraveldi,
þessi dásamlega valsaparadís!
Milly var d’úpt snortin. — Þetta er hræði-
legt... Ég sé hana fyrir mér, Gianni, svo
unga og yndislega ... þetta er fyrir ofan all-
an skilning . . .
— Hann hefir ekki getað haldið þetta út.
Það hefir allt dunið yfir hann í einu. Fyrir
mánuði síðan skrifaði hann páfanum og bað
um að hjónaband hans og Stephanie yrði leyst
upp. Þetta var ekkert hjónaband, það var
kvöl fyrir þau bæði. En páfinn neitaði auð-
vitað. Og það var ekki nóg með það.
Gianni stóð upp og fór að ganga fram og
aftur um góifið.
— Páfinn sendi ekki svarbréfið til hans
siálfs, heldur til keisarans. Það er ekki vitað
hversvegna hann gerði það. Það getur verið