Vikan - 11.06.1970, Side 25

Spennandi fpamhaldssaoa eftir Huoo M. Kritz
8.
ktígaralega tígn
að það hafi verið mistök. En það kom af
stað fyrstu skriðunni. Keisarinn skipaði hon-
um að skilja strax við Mariu, Rudolf datt
auðvitað ekki í hug að taka það til greina.
— Og svo? spurði Milly. Hún gat ekki ann-
að en hugsað til Mariu Vetsera. Það var
óhamingja hennar að elska manninn, sem hún
gat aldrei gengið að eiga. Var hún sjálf ekki
í svipaðri aðstöðu?
Gianni starði hugsandi fram fyrir sig. —
Hvað hefir skeð, veit enginn. En ég get svo
sem ímyndað mér það. Það hefir örugglega
komið til nýrra árekstra milli feðganna.
Keisarinn, sem aldrei hækkar róminn, öskr-
aði svo hátt að það heyrðist um alla höllina.
— Var það út af Mariu?
— Það var ekki hægt að heyra orðaskil,
en það var greinilega út af stjórnmálum í
það skiptið. Aðstoðarforingi, sem var í her-
bergjum hirðmeistarans, sagði mér þetta. Og
það skilur enginn. Almennt var álitið að
Rudolf hefði ekki nokkurn áhuga á stjórn-
málum. Það vissi enginn um Ungverjalands-
málið.
Milly varð skelkuð. — Getur það verið að
keisarinn hafi fengið vitneskju um það, —
ég á við byltingaráformin?
— Ég reikna með því, Milly.
— Góði Guð, þá getur hann hafa fengið
að vita að þú hafir verið við það riðinn, Gi-
anni!
Hann tók hana í faðm sér.
— Ástin mín, sagði hann. — Ef þeir hefðu
vott af grun um að ég væri við þetta riðinn,
sæti ég fyrir löngu bak við lás og slá! Ru-
dolf hefir haft samband við einhverja aðra,
meðan ég var fjarverandi, einhverja, sem
ekki hafa verið ábyggilegir. Það getur líka
verið að hann hafi gengið í einhverja gildru.
Ég veit það ekki. Þetta mál verður aldrei
upplýst. En hvað sem öðru líður, þá er ég
ekki settur í samband við það, þeir væru þá
fyrir löngu búnir að ná mér á sitt vald, og
örugglega með mikilli ánægju!
Milly þrýsti sér að honum. Það sem hann
sagði róaði hana, en samt var hún hrædd.
— Þetta er allt svo hræðilegt, Gianni,
sagði hún lágt. — Ó, bara að við værum
komin langt burt frá þessu öllu, í eitthvert
annað land, þar sem við værum frjáls...
— Elsku Milly, ég hugsa ekki um annað,
dag eða nótt. Ungverjaland var mín von, en
hún brást. Rudolf er dáinn.
— Og Maria Vetsera.
— Og Maria Vetsera. Hann tók hana með
sér. Hann vár of veikur fyrir, ef hægt er að
kalia það veikleika að yfirgefa veröld, sem
maður fyrirlítur.
— Ég... sagði Milly, hljóðlátlega og hugs-
andi, — ég vil líka deyja með þér, ef þú . . .
— Uss, sagði hann. — Við skulum lifa,
Milly. Lifa og vera frjáls. Ég kem ekki auga
á neina leið ennþá, en við finnum ráð. Við
verðum ...
Um kvöldið, þennan sama dag, kom Yvonne
Galatz til Vinar, og tók sér íbúð á Imperial
hóteli. Hún sendi kort til Millyar og bauð
henni að borða með sér, daginn eftir.
Þegar Milly kom inn í hinn glæsilega
marmarasal, sat barónsfrúin við borð með
ungum manni. En hún stóð strax upp, flýtti
sér til Millyar og faðmaði hana að sér.
— Vina mín, en hve það er dásamlegt að
sjá þig aftur!
Milly var líka mjög glöð, en hún stóð samt
hálf hikandi. — Þú ert ekki ein, Yvonne . ..
Barónsfrúin hló. — Það skiptir ekki máli
með hann! Hún sneri sér við og veifaði til
mannsins, eins og hann væri þjónn. — Hann
hefir elt mig í þrjár vikur. Hann er alveg
kolvitlaus.
Ungi maðurinn gekk til þeirra, og brosti
vandræðalega. Hapn var mjög ljós yfirlitum,
mjög laglegur og glæsilega búinn.
— Þetta er André Swdenborg frá Svíþjóð,
kynnti barónsfrúin. — Og André, þetta er
madmoiselle Milly Stubel, sem ég hefi sagt
yður svo mikið frá.
André Swedenborg kyssti hæversklega á
hönd Millyar. En Milly hafði það á tilfinn-
ingunni að hann tæki ekkert eftir henni.
Hann hafði aðeins augu fyrir barónsfrúnni
Augu, sem voru eins og Ijósblátt flauel, þung-
lyndisleg augu.
— Og nú, sagði barónsfrúin með skipandi
rödd, — nú vil ég gjarnan fá að vera ein,
André.
André Swedenborg hneigði sig og fór.
Barónsfrúin tók undir arm Millyar.
— Er hann ekki ljómandi? Hlýðir eins og
vel upp alinn hundur. Hann segist elska mig!
Hún hló. — Og ég gæti sem bezt verið móðir
hans.
— Er það nú ekki nokkuð orðum aukið.
— Ekki þegar maður byrjar lífið eins fljótt
og ég. Ég veit ekki hve oft ég hefi reynt að
hrista hann af mér, en hann sprettur alltaf
upp aftur, hann er eins og húsdraugur! En
ég hlusta ekki á hann, ég lofa honum að
sprikla. Það getur verið að hann geti ein-
hvern tíma gert mér greiða. Það er ágætt að
hafa trygga þræla . . .
Þær gengu inn í matsalinn.
Auðvitað barst talið að þeim atburðum,
sem voru í hugum allra, sjálfsmorð ríkis-
erfingjans. Milly létti á hjarta sínu. Þessi
ltona hafði gert svo mikið fyrir hana, að það
var óhætt að trúa henni fyrir öllu. Hún sagði
henni frá hugmynd Rudolfs um framtið Ung-
Barónsfrúin starði á Rússana,
skelfingu lostin.
HvaS hafði hún rótaS sér
inn í? Átti hún að svíkja beztu
vini sína? HvaS yrði nú
um Johann Salvator og Milly?
verjalands og vonir Giannis, sem nú voru
orðnar að engu.
— Það var erfitt fyrir hann að þurfa að
fara úr hernum. Hann er bitur núna og vill
komast héðan. Hann þarfnast viðfangsefna.
En hvað á maður, sem er erkihertogi, að gera?
Þjónninn bar þeim rádýrasteik. Forvitin
augu litu á þær, allir þekktu Milly, ástmær
Jóhanns Salvator.
Allt í einu lagði Barónsfrúin hnífapörin frá
sér og horfði á Milly, með undarlega áköfum
svip. — Jóhann Salvator er keisaralegur
prins, hann ætti að hafa möguleika á að
verða fursti í Búlgaríu.
— Fursti í Búlgaríu? Hvernig þá? spurði
Milly og skildi ekkert hvert hún var að fara.
— En góða barn, lestu ekki blöðin? Búlg-
arska hásætið er autt, Alexander Battenberg
hefir afsalað sér völdum. Hann er kominn til
Lissingen og neitar að snúa aftur til Sofiu.
Þar er allt á öðrum endanum.
— En hvernig dettur þér Gianni í hug?
— Ég er nýkomin frá Sofiu; Ég talaði við
forsætisráðherrann. Hann er vinur mannsins
míns sem var. Þeir leita allsstaðar að ein-
hverjum konunglegum prinsi, sem vill setj-
ast í hásætið. Það kemst ekki ró á í landinu,
meðan á þessari stjórnarkreppu stendur.
Milly starði á barónsfrúna. — Þér getur
ekki verið alvara. Hvernig ætti Gianni allt í
einu að geta orðið búlgarskur fursti?
— Hversvegna ekki. Þegar maður af Batt-
enbergættinni gat orðið það. Þessutan er Jó-
hann Salvator eins og skapaður fyrir þessa
stöðu. Hann, sem bæði er greindur og dug-
legur. Og Milly, þá væri hann sinn eigin
herra? Þú yrðir furstafrú.
Milly varð bljóðrjóð. Furstafrú ... Hún gat
ekkert sagt, sat aðeins kyrr, með ljómandi
augu.
— Ég hefi ágæt sambönd, heyrði hún að
barónsfrúin sagði, — og ég get komið honum
í samband við yfirvöldin þar. Ég skrifa for-
sætisráðherranum strax í dag ...
Einn fagran morgun í marz, sat Yvonne
Galatz á svölunum í hótelíbúð sinni og borð-
aði morgunverð.
Trén við Ringstrasse voru ber ennþá, en
það var vor í lofti. Sólin skein í heiði og frá
Vínarskógum andaði hlýjum vorvindi.
Barónsfrúin virti fyrir sér umferðina.
— Afsakið barónsfrú .. Hún hrökk svolítið
við. Hótelþjónninn rétti henni nafnspjald. —
Herrann biður um að fá viðtal við yður.
Hún las: Pierre Rabecque, Lyon, án þess að
nokkur svipbrigði væru sjáanleg á andliti
hennar. Hún þekkti engan herra Rabecque
frá Lyon, en hún vissi hver maðurinn var,
það hlaut að vera Golowin ofursti frá fjórðu
Framhald á bls. 43
24. tbf. VIKAN 25