Vikan - 25.06.1970, Síða 4

Stríðshetja Thieu’s
í stríði því sem áður var kallað
Vietnam-stríðið, en nú er kallað
Indó-Kína-stríðið, hefur frá upp-
hafi verið lítið um hetjur, alla-
vega innfæddar hetjur. En nú
hefur herforingjastjórnin í Sai-
gon eignast sína hetju, og er það
suður-víetnamískur herforingi,
Do Cao Tri, 40 ára gamall, sem
hér á myndinni er að yfirheyra
ungling, sem grunaður er um að
hafa átt einhver samskipti við
skæruliða Þjóðfrelsisfylkingar-
innar.
Það hefur verið þyrnum stráð
braut, sem Do hefur þurft að
ganga upp á tindinn, þar sem
hann er nú. Hann sótti stríðsskóla
bæði í Frakkland og Bandaríkj-
unum, og árið 1964, eftir að hann
hafði stutt ranga menn í nokkr-
um uppreisnartilraunum var
honum bolað út úr hernum og
þá settist hann að í íbúðarholu i
Hong Kong. En eftir að Nguyen
Van Thieu „forseti" komst í þá
aðstöðu sem hann er í nú, var Do
veitt uppreisn æru og hann var
gerður að yfirmanni 3. herdeildar
Saigon-hers, sem hefur það hlut-
verk að gæta höfuðborgarinnar.
Ástæðan fyrir því að Do fékk
embættið er sögð vera sú að
Thieu vildi ekki gefa neinum
vini Ky‘s varaforseta, feitan bita,
en töluverður ágreiningur ríkir
nú á milli þessara tveggja manna.
Eins og kunnugt er þá stunda
margir Víetnamískir hershöfð-
ingjar og kaupsýslumenn það að
flytja úr landi, smátt og smátt,
peninga og önnur verðmæti sem
þeir ætla svo að lifa á eftir að
stríðinu lýkur — eða að þeir
verða reknir úr landi af fólkinu
sem þeir láta nú berjast fyrir sig.
Tveir öldungardeildarþingmenn,
víetnamískir, báru nýlega upp á
Do að hann væri einn þessara
manna og jafnframt að hann væri
„skelfilega spilltur“.
Do þrætir auðvitað fjrrir allt
svona: „ Ég nýt návistar fagurra
kvenna," segir hann. „Fagurra,
höfðinglegra hástéttarkvenna ...
Sú er ein ástæðan fyrir því að
fólk öfundar mig. Ég umgengst
ekki mikið fólk af lágstéttum —
ég vil heldur viðhalda stolti mínu
í umgengni minni við annað
fólk.“
Við spillingarákæruna segir
Do: „í þessu landi og á þessum
erfiðu timum er ekki gott að
vera kominn af fínu og ríku
Hvimleiður sá öllum er, sem allt-
af segir: Gefðu mér.
íslenzkur málsháttur.
fólki, því þá öfundar almen.%ing-
ur mann, og ég tala nú ekki um
ef rnaður hefur hlotið góða
menntun. En einkalíf mitt kem-
ur ekki opinberu lífi mínu við.
Ef ég á peningana til þess, þá
finnst mér ég hafa rétt til að
kaupa loftræstingu í húsið mitt
og bíl og lúxusvillu handa sjálf-
um mér.“ Þess má geta að þegar
Do heyrði af ákæru öldungar-
deildarþingmannanna, skoraði
hann annan þeirra á hólm! Og í
hernum hefur Do orðið sér úti
um stöðutákn — hann á sinn eig-
in helikopter!
„Ef hann verður of vinsæll,“
segir Bandaríkjamaður nokkur i
Saigon, sem sagður er þekkja
víetnamísk stjórnmál út og inn,
„þá verður hann gerður ábyrgur
fyrir þeim mistökum sem kunna
að vera gerð í stjórn hermála hér
í Víetnam. Stjórnmálamennirnir
kollvarpa honum. Hér fær enginn
að vera hetja nema í stuttan tíma
— en þeir gætu svo sannarlega
notað hetju hér.“
☆
STUTT
OG
LAG-
GOTT
Sá maður, sem eitt sinn
fellur á kné fyrir stúlku,
verður aldrei þess megn-
ugur að standa á eigin fót-
um.
Lífgar upp á
sjónvarpsfréttirnar
Dóttir Ingrid Bergman, Pia
Lindströmd, er sjónvarpsfrétta-
maður og hefur átt mikilli vel-
gengni að fagna í starfi sínu að
undanförnu. Hún er búsett í
Bandarikjunum og í desember-
mánuði síðastliðnum fluttist hún
til New York, þar sem hún starf-
ar nú við stærstu sjónvarpsstöð
Bandaríkjanna CBS. Það hefur
kostað hana mikið erfiði og þrot-
lausa vinnu að ná þessu tak-
marki. Pia er hávaxin og ljós-
hærð og líkist nokkuð móður
sinni í útliti. Hún er vel
menntuð og eðlisgreind. Hún er
einn af fáum kven-fréttamönn-
um, sem vinna hjá CBS og sú
eina, sem er látin lesa frétiir á
skerminum. Hún nýtur nú mik-
illa vinsælda og sakir fegurðar
sinnar þykir hún lífga upp á
sj ón varpsfréttir nar.
Pia hóf feril sinn fyrir fjórum
árum í San Francisco. Fyrst í
stað var hún aðeins látin vinna
minniháttar störf, en fljótlega
komu hæfileikar hennar í ljós og
óvenjuleg fjölhæfni. Hún vakti
fyrst verulega athygli, er hún
fékk það verkefni í hendur að
Arlington fyllist
Rétt fyrir utan höfuðborg
Bandaríkjanna er Arlington-
kirkj ugarðurinn, þar sem m.a.
eru grafnir þeir Kennedy-bræð-
ur, svo og 150 þúsund aðrir
Bandaríkjamenn sem hafa látið
lífið „fyrir fósturlandið" eða
þjónað því í einkennisbúningi
einhverntíma á ævinni. Nú þegar
er búið að leggja 517 ekrur und-
ir dauða Ameríkana og unnið er
að því að stækka garðinn um
190 ekrur til viðbótar, en sam-
kvæmt upplýsingum frá her-
málaráðuneytinu verður ekki
fylgjast með hjartaflutningum
við Stanford-sjúkrahúsið. Eftir
það voru henni fengin stærri
verkefni í hendur, meðal annars
að eiga viðtöl við þekkta stjórn-
málamenn og vísindamenn. Síð-
ustu tvö árin, sem hún starfaði í
San Francisco, hafði hún eigin
þátt til umráða.
hægt að hola fleirum þarna eftir
15 ár.
En það kann að vekja furðu
að það eru ekki hermenn sem
fallið hafa í Vietnam, sem eru
helzta aukningin. Á síðasta ári
voru nærri því 40.000 manns
grafnir í herkirkjugörðum víðs-
vegar um Bandaríkin, en aðeins
7% þeirra höfðu fallið í bardaga.
Hinir voru flestir gamlir menn
sem höfðu barizt í fyrri heims-
styrjöldinni. Þeim, sem börðust í
síðari heimsstyrjöldinni, mun
fara fjölgandi um 1985.
Og það sem verst þykir er það
að þingið hefur ekki sýnt ýkja
mikinn áhuga á málinu og hefur
ekki úthlutað nýjum herkirkju-
garði síðan 1948. „Þeir hafa ekki
mikinn áhuga ennþá,“ sagði einn
herforinginn, “en biðum þar til
þingmennirnir komast að því að
það verður ekkert pláss fyrir þá
í Arlington.“
Bannsettir skattarnir.
Lítill amerískur drengur átti
sér þá ósk heitasta að eignast
hundrað dollara. Hann velti
lengi fyrir sér, hvernig hann
gæti eignazt þá og loks ákvað
hann að biðja guð um að gefa
sér þá. Hann bað og bað viku
eftir viku, en allt kom fyrir ekki.
Loks settist hann niður og skrif-
aði bréf til guðs. Starfsmenn
pósthússins fengu bréfið í hend-
ur og þeir ákváðu eftir miklar
vangaveltur að senda það til
Hvíta hússins. Nixon forseti las
bréfið og bað einkaritara sinn
að senda drengnum fimm doll-
ara.
Drengurinn varð að sjálfsögðu
glaður yfir því, að bæn hans
hafði verið heyrð, enda þótt
upphæðin væri raunar langt frá
því, sem hann hafði búizt við.
Hann settist aftur niður og skrif-
aði guði þakkarbréf, en gat ekki
stillt sig um að bæta við svo-
hljóðandi athugasemd í bitrum
tón:
Ég skil ekkert í þér, guð,
að þú skyldir láta þér detta í
hug að senda bréfið gegnum
Washington, því að eins og
venjulega tóku þeir 95% af upp-
hæðinni í skatta.
4 VIKAN
26. tbl.