Vikan - 25.06.1970, Side 25

- Það hékk
morgunsloppur í
baSherberginu, sagSi
ungi maSurinn,
meS undarlega hásri
rödd. - Beltið var
þykk silkisnúra.
Hún hengdi sig í
henni. Ég var
viðstaddur, skiljið
þér mig? Enginn,
nema við tveir, veit
að það var ekki
sjálfsmorð....
— Ég veit það ekki, sagði hún hikandi. —
Ég held að hann sé fullkomlega í standi til
að gera það sjálfur, — en það er ekki að hans
skapi að ganga í skítverkin. Hann er hinn
hái herra og þeir eru vanir að láta aðra vinna
fyrir sig. Þeir hafa venjulega nægan mann-
afla leigumorðingja ...
— Já, auðvitað. Svipur Andrés varð harð-
ur. — Það er aðeins spurningin hvort hann
hefir slíkum mönnum á að skipa hér í Vín.
— Ég held það, en ég er ekki viss. Hvers-
vegna spyrjið þér að því?
— Það er mjög mikilvægt, Yvonne. Ég
reikna með að hann hafi oft séð okkur sam-
an. Ef hann kemur auga á mig í nánd við
veitingahúsið í kvöld, myndi hann strax
þekkja mig og gruna að ég væri á yðar veg-
um. Þá væri öll von úti fyrir son yðar. Það
er alltof mikil hætta. Það verður að taka
hinn kostinn.
— Hvaða kost?
— Að hann fremji sjálfsmorð.
Yvonne hreyfði sig ekki. Hún gat ekki
tekið af honum augun. Það var eitthvað dá-
leiðandi við augnaráð hans.
— Sjálfsmorð ... Hvernig ...? spurði hún.
— Ef hann til dæmis finnst hengdur á
hótelinu, sagði ungi maðurinn, ótrúlega
kuldalega.
— Það getur orðið hættulegt, André. Og
erfitt...
___ Ekki svo erfitt sem þér haldið. Það
þarf aðeins að vera snar í snúningum. Það
myndi aldrei falla nokkur grunur á yður.
Með því fer líka allt í glundroða! ég á við
baktjaldamakkið í Búlgaríu. Stambuloff for-
sætiðráðherra gæti þá gengið milli bols og
höfuð á Rússaklíkunni, og erkihertoginn gæti
sem bezt orðið fursti í Búlgaríu.
Barónsfrúin gekk til hans og lagði hend-
urnar að brjósti hans.
— Ég þekki yður alls ekki fyrir sama
mann, André. Granni, liðugi líkaminn þrýsti
sér upp að honum. -— Þér eruð reglulegt karl-
menni. Stálharður. Mig grunaði þetta ekki.
Frá ákveðnu augnabliki. Þér vitið ...
Hann þrýsti henni fast að sér.
-— Já, sagði hann. — Eins og ég sagði þá,
þá vil ég allt gera fyrir yður. Þér spurðuð:
— Líka morð? Ég svaraði: — Líka morð! Og
þér vissuð að mér var alvara. Að það er bók-
staflega ekkert til, sem ég vildi ekki gera
fyrir yður.
Aðdáun Yvonne var raunhæf. Hún leit upp
og horfði í augu hans, og hann sá loforð og
uppfyllingu óska sinna í augum hennar. Nú
heyri ég þér til, André. Er þín af líkama og
sál...
Klukkutíma síðar hringdi André Sweden-
borg á léttadrenginn og bað hann um að bera
niður farangur sinn. Hann greiddi reikning-
inn og tók sér vagn að vestur brautarstöðinni
og til borgarinnar aftur. Hann náði í sendi-
svein við óperuna og fól honum að koma far-
angri sínum frá vesturstöðinni til norður-
stöðvarinnar.
— Ég verð hér eftir tvo tíma og næ í kvitt-
unina. Taktu vagn.
— Já, náðugi herra.
Því næst gekk André Swedenborg til Grand-
hótels og lét tilkynna komu sína til herra
Rabecque. Hann talaði frönsku. — Nafn mitt
er Darville.
Nokkrum mínútum síðar gekk hann inn í
herbergi Golowins.
Ofurstinn sat í djúþum hægindastól. Hann
var á skyrtunni, flibbalaus með fæturnar upp
á borði og las í Times.
-— Bon jours, Monsieur Rabecque, sagði
André.
Golowin lét blaðið detta án þess að skipta
um stellingu. Hann var ekkert undrandi.
— Hvað er það, Fjodor Nikolajev.’itch?
spurði ofurstinn á rússnesku.
— Slæmar fréttir, ofursti. Ljóshærði, ungi
maðurinn settist og fól andlitið í höndum
sér. — Barónsfrú Galatz er svikari. Málið
viðvíkjandi Milly Stubel varð henni ofraun.
Hún vildi endilega láta þessa vinkonu sína
halda lífi. Hún sagði mér allt af létta og bað
mig um hjálp.
— Og hvað svo? spurði Golowin snögglega.
•—• Ég lagði gildru fyrir barónsfrúna og
hún féll samstundis í hana, sagði André, sem
í raun og veru hét Fjodor Nikolajewitsch. —
Það verður að vera ljóst hvar maður stendur.
Ég stakk upp á því að bezta leiðin væri að
myrða yður, ofursti.
— Og barónsfrúin?
— Var strax á sama máli.
Golowin stóð upp og náði í sígarettur. —
Þarna sjáið þér, Fjodor Nikolajewitsch, hve
nauðsynlegt það var að láta yður hafa eftir-
lit með frúnni. Ég vissi að hún myndi fyrr
eða síðar svíkja mig. Hugsið yður ef hún
hefði haft annan mann við hendina!
Fjodor Nikolajewitsch leit hugsandi í
gaupnir sér. — Hún er ekki Rússi. Það eru
til hlutir sem maður gerir aðeins fyrir föður-
land sitt! hvað sem er, fyrir neðan allt siða-
iögmál...
— Þér skuluð ekki vera með slíkar hug-
leiðingar, það getið þér gert síðar, þegar þér
eruð sjötugur og seztur í helgan stein. Ef þér
náið svo háum aldri. Ég efast um það, þegar
tekið er tillit til atvinnu yðar. Hvert er svo
framhaldið af Galatz málinu?
__ Það er ekkert meira að segja, málinu
er lokið, sagði Fjodor Nikolajewitsch.
— Hvað eigið þér við með því?
— Ég sagði henni að ég ætlaði til Grand-
hótels, þar sem menn myndu síðar finna hinn
svokallaða Monsieur Rabecque hengdan í
axlaböndunum sínum. Svo fékk ég hana til
að lofa að tala ekki við Milly Stubel, undir
nokkrum kringumstæðum, fyrr en ég kæmi
til baka.
— Það er engin lausn, hvæsti Golowin.
— Hvað ætlið þér svo að segja henni? Að
Framhald á bls. 43.
26. tbi. VIKAN 25