Vikan - 25.06.1970, Qupperneq 36

KENT
Með hinum þekkta
Micronite filter
er eftirspurðasta
ameríska filter sígarettan!
Draumur um son
Framhald af bls. 11.
— Nei, öskraði Napoleon bak
við læstar dyrnar. Nei, nei og
nei. Og við hvert nei fylltist
Joséphine sterkari fullvissu. Það
var einungis hann, sem húnhafði
elskað allan tímann. Aðeins
hann. Að lokum leið yfir hana
af geðshræringu. En börn henn-
ar tvö frá fyrra hjónabandi, með
Beauharnais greifa, sáu örvænt-
ingu móðurinnar og hrópuðu
mjóróma. — Napoleon pabbi,
Napoleon pabbi! Nú deyr
mamma, hvað eigum við að
gera? Hjálpaðu okkur, góði
pabbi!
Þá opnaði hinn barngóði, ít-
alskættaði Napoleon dyrnar og
bar meðvitundarlausa móður
36 VIKAN 26-tbI-
barnanna tveggja inn í rúm.
Joséphine þorði ekki að vakna,
fyTr en næsta morgun.
— Ó, Napoleon, hvíslaði hún
þá, og dimmblá augun voru gljá-
andi af tárum og hamingju.
Stutt, ljóst silkihárið límdist við
ennið. —- Ég er aðeins veslings
greifabarn frá byltingunni. Ég
hef aldrei trúað á hamingjuna,
af því að ég hef misst alltof
marga af ástvinum mínum.
Fyrst nú þegar það er of seint,
veit ég hvað lífið getur verið.
Tárin streymdu nú niður kinn-
arnar eins og dýrmætar perlur.
Og Napoleon kyssti þau burt.
Jú, hún var eftir sem áður
lagleg. Og í kvöldljósi, í daufri
birtunni frá ljósastikunum var
hún blátt áfram fögur. Josép-
hine hallaði sér fram að spegl-
inum og horfði í hin dimmbláu,
spyrjandi augu sín. Enginn get-
irr þó séð á mér, að ég sé fjöru-
tíu og þriggja ára? Það er eng-
in hrukka á hálsinum á mér, og
margar ungar stúlkur gætu öf-
undað mig af þessum brjóstum
og þessum herðum. Hún brosti
við mynd sinni í speglinum.
Karlmenn horfa á eftir mér enn
sem komið er, og það er ég,
Joséphine, sem þeir hafa áhuga
á, ekki keisaradrottningin, eig-
inkona Napoleons.
Augun störðu leyndardómsfull
á hana undan bogadregnum
augnalokunum. Fíngerðar augna
brúnirnar báru dálítinn vott um
kaldhæðni. Kæruleysislegt bros
lék um varir velskapaðs munns-
ins. Skuggarnir undir háum
kinnbeinunum settu þóttafullan
svip á andlitið.
— Ert þú ég? hvíslaði Josép-
hine. — Ert þú ég, þú ókunna
andlit í speglinum, eða ert þú
hennar hátign, keisaradrottning
heimsveldisins? ■— Hið ókunna
andlit kinkaði kolli til hennar,
alvarlega. — Þér hafið dálítið
mikilvægt mál að tala um við
hann. Klukkan er langt gengin
í tólf, frú, þér verðið að undir-
búa yður.
Joséphine var meistari hinnar
erfiðu listar að mála sig. Það
stafaði að nokkru leyti af því,
að hún þekkti andlit sitt álíka
vel og hinn trúaði þekkir Faðir-
vorið sitt, að nokkru leyti af
því, að hún hafði fundið upp
það snjallræði, að þrískipta
speglinum á snyrtiborðinu, þann
ig að hún gat alltaf horft á sig
frá öllum hliðum.
Augun voru mikilvægust og
þau tóku mestan tíma. Blýgrár,
daufur litur yfir bogadregin
augnalokin alveg út í augna-
krókana. Yfir það bar hún fjólu-
bláan skugga, sem hvarf á ská
út á gagnaugun. Ljósblátt flau-
elsband við hársvörðinn. Og að
lokum hið langmikilvægasta —
hún varð að hugsa um eitthvað
skemmtilegt, það mundi gefa
henni líf og lit.
Keisaradrottningin gekk ánægð
,að gylltu svanarúminu sínu.
Hinn keisaralegi örn hvessti
sjónum niður á hana frá egglaga
múrverkinu, sem bar gullísaum-
að forhengi uppi.
— Já, gláptu bara, sagði
Joséphine. — Mér hefur aldrei
geðiast að þér. Þú lítur út eins
og þú vildir helzt læsa klónum
í mig og fljúga leiðar þinnar
með miff. En það er aðeins okk-
ar á milli.
Keisaradrottningin kom sér
þægilega fyrir í mjúku rúminu.
Hún ætti að finna sér eitthvað
að lesa. Það hafði ævinlega góð
áhrif á Napoleon, þegar hann
kom að henni með bók í hönd.
Falleg ljóðmæli sómdu sér vel.
Joséphine tók í bjöllustrenginn.
— Babette, sæktu litlu bók-
ina „Söngurinn um Roland“ í
herbergið mitt og vín og kökur
og tvö glös. En fljótt, fljótt. Og
Babetta, réttu mér litla, gula
glasið á snyrtiborðinu, þetta með
nassissu-ilmvatninu!
Klukkan sló eitt, veiklulegt
högg, og það varð erfiðara og
erfiðara fyrir Joséphine að hafa
hugann við bardaga Rolands
riddara í Ronceval. Ákjósanleg
vígstaðan varð æ verri. Roland
mölbraut sverðið sitt góða, Dur-
endal. og hann lét hornið sitt,
hið töfraða Oliphant, blásaneyð-
aróp örvæntingarinnar út yfir
fjöll og firnindi. Joséphine lét
Roland detta niður í silkiteppin,
drevpti á víninu og starði til
lofts. Veslings Napoleon, sem
varð að vinna svona lengi á
hveriu kvöldi. Hann hafði mik-
ið dálæti á þessari litlu íbúð hér
á loftinu. Hún hafði látið útbúa
hana hans vegna, eftir hans
höfði. Gyllt gips með rómverska