Vikan - 10.09.1970, Side 41

Savalle
KIIENSKOR - KARLMANNASKOR
Telpu- og drengjaskór fyrir skólann nýkomnir og
væntanlegir í fjölbreyttu úrvali.
PÓSTSENOOM UM ALLT LAND
SKÖVERZLUN PÉTURS ANDRÉSSONAR
Laugavegi 96 - (hjá Stjörnubíói) - Framnesvegi2 - Laugavegi 17
Framhald af bls. 23
ur mínar, eins og hún þyrði ekki
að sleppa þeim eitt andartak.
— Nú flýtum við okkur heim
til mömmu þinnar, sagði ég. —
Hún er að leita að þér. Við viss-
um ekkert hvað hafði orðið af
þér.
Gripið um hendur mínar varð
ennþá fastara. — Hún læsti mig
inni, hvíslaði Lucinda, — Sa-
valle....
— Já, ég veit það. Þú segir
okkur þetta allt seinna, sagði ég
og reyndi að vera róleg.
— Ég get ekki sagt það. Hún
sagði að ef ég segði þetta nokkr-
um manni, þá kæmi eitthvað
hræðilegt fyrir mig. . . .
Ég vissi að Savalle var brjál-
uð. Ef ég hafði ekki verið viss,
þá var ég nú búin að fá sannan-
ir. En ég var ennþá svo reið, að
ég var næstum hrædd við það.
Savalle fór í samkvæmi, og Lu-
cinda hefði setið þarna ein í
myrkrinu, og guð mátti vita hver
áhrif það hefði getað haft á
barnið. Skyldi henni aldrei hafa
dottið í hug að lögreglan gæti
verið látin vita? Og að Lucinda
segði frá öllu, þegar til hennar
næðist? En Savalle myndi ör-
ugglega nota sama bragðið, setja
upp sakleysissvip og nota leik-
arahæfileikana. Það sýndi hve
hættuleg hún var og það gerði
sitt til að reiðin blossaði í mér.
Ég fór með Lucindu inn í eld-
hús, gaf henni mjólk og reyndi
að ná af henni mestu óhreinind-
unum. Hún var ósköp lítil og
aum.
— Nú skulum við fara og
finna mömmu þína og Liam
frænda, sagði ég.
Við fórum út um aðaldyrnar
og stóðum andartak á þrepun-
um. Þá sáum við þau koma
gangandi frá klúbbnum. Það var
vonleysi yfir hreyfingum Tessu
og Liam hélt innilega utan um
hana.
Ég lyfti Lucindu upp og kall-
aði til þeirra. Tessa reif sig af
Liam og hljóp til okkar, grát-
andi og hnjótandi í öðru hverju
spori.
Luci! Og hún var í örmum
móður sinnar.
— Hvar var hún? spurði Li-
am, þegar hann kom til okkar.
Lokuð inni í garðhúsinu,
sagði ég.
Litlu síðar sat Tessa í hæg
indastól frú Mede, með Lucindu
í fanginu. Liam kraup á kné fyr-
ir framan þær.
Luci, sagði hann blíðlega,
geturðu sagt okkur hvað
skeði?
Hún faldi andlitið við öxl móð-
ur sinnar. — Nei! hvíslaði hún.
- Savalle lokaði hana inni,
sagði ég. — Hún hótaði Lucindu
að eitthvað hræðilegt kæmi fyr-
ir hana, ef hún segði frá því.
— Hamingjan hjálpi mér!
sagði Liam lágt og reiðilega. —
Er hún gersamlega samvizku-
laus! Luci, þú skalt ekki vera
hrædd. Það kemur ekkert illt fyr-
ir þig. Ég lofa þér því. Segðu mér
bara hvað skeði. ...
Hann þurfti að hafa mikið
fyrir því að fá hana til að tala.
— Það var þegar ég fór heim
úr afmælisboðinu, hvíslaði hún
lágt og treglega. — Ég sá að
dyrnar í veggnum voru opnar,
svo ég gægðist inn.
— Já, og þá sástu garðinn
okkar, sagði hann. — Fórstu inn
til að skoða hann?
Lucinda kinkaði kolli.
— Þótti þér litla húsið fallegt?
spurði Liam varlega.
Lucinda kinkaði aftur kolli.
— Dyrnar voru opnar svo ég
gáði inn. Hún var þar. . . .
— Var hún ein? spurði ég.
— Nei, Joel Weir var hjá
henni. Hann hélt handleggjunum
utan um hana — svona. Lucinda
vafði örmunum um háls móður
sinnar. — Þau voru að tala sam-
an og svo fór hún að hlæja.
Þurfum við að spyrja hana
frekar, sagði ég og mér var illt
af viðbjóði.
— Já, sagði Liam snöggt. —
Hvað skeði svo, Luci?
— Hún sá mig og varð hrylli-
lega vond. Maðurinn stóð upp og
flýtti sér burt, en hún greip mig
og dró mig inn í húsið. Hún sagði
að ég væri að n . . . njósna, og
svo sagði hún margt voðalega
ljótt. Hún sagði að það kæmi
margt hræðilegt fyrir stelpur
sem njósna. Hún sagðist ætla að
loka mig inni, svo ég hætti því,
og ef ég segði nokkrum manni
frá því, þá ætlaði hún að loka
mig inni alltaf!
— Ég trúi þessu varla! sagði
Tessa, lömuð af skelfingu. — Er
hún hrein ófreskja?
— Já, sagði Liam. Hendur
hans skulfu, þegar hann strauk
hárið frá augum Lucindu og
hann var náfölur.
— Ég held að hún hafi ætlað
að sleppa Lucindu út, áður en
hún fór, en hafi svo gleymt því.
— Gleymt! sagði Tessa bitur-
lega. — Luci hefði samt setið
þarna í myrkrinu langan tíma.
Hvernig skyldi hún hafa ætlað
sér að skýra þetta fyrir lögregl-
unni?
— Hún hefði einfaldlega neit-
að, eins og hún neitaði að hafa
ætlað að drekkja mér, svaraði
ég. — Hún hefði talið sjálfri sér
trú um að hún væri saklaus og
dáleitt aðra til að trúa því sama.
Það hefði getað orðið erfitt að
sanna nokkuð á hana.
— En læstu dyrnar. Ekki hefði
Lucinda getað læst þeim sjálf,
benti Tessa á.
Mér varð hugsað til þess
hneykslis og óþæginda fyrir Ni-
cholas ,ef lögreglan hefði fund-
ið Lucindu. Skyldi Savalle hafa
komið það í hug líka og fundizt
þetta ágæt hefnd á hann.
Tessa fór nú að gráta og hall-
aði sér yfir höfuð barnsins.
— Gráttu ekki, Tessa mín,
sagði Liam og það var nýr við-
kvæmnishljómur í rödd hans. —
Þetta er nú afstaðið. Við skulum
flýta okkur heim með hana.
Hann lagði arminn um Tessu og
hjálpaði henni til að standa upp.
Hann þrýsti henni snöggvast að
sér og brosti til Lucindu.
—■ Heldurðu að þú getir geng-
ið, Luci? Þú getur sagt mér allt
um afmælisboðið á leiðinni heim.
Þau voru sannarlega fjöl-
skylda, öll þrjú, þegar þau gengu
burt. Liam hélt ennþá utan um
Tessu. Hann leit um öxl og
sagði: — Kemur þú ekki með,
Serena?
Ég kem seinna, svaraði ég.
Mér fannst bezt að lofa þeim
að vera einum um stund. Ég
gekk niður að víkinni og horfði
á bátana, sem komu og fóru.
Sólbrúnn maður með úfið hár
gekk framhjá mér. Öll reiðin,
sem búin var að safnast saman
í hugskoti mínu, blossaði nú upp
á ný. Ég hafði aldrei áður talað
við Joel Weir, og mér var sama
þótt þetta yrði líka í síðasta sinn,
en ég var svo reið að ég varð að
fá útrás.
— Þér skuluð ekki voga yður
að koma oftar til High Trees!
öskraði ég til hans. —■ Savalle
læsti lítið barn inni í garðhús-
inu, vegna þess að barnið sá ykk-
ur þar saman. Ef lögreglan fær
að vita þetta, þá getur verið að
þér þurfið að svara ýmsum
óþægilegum spurningum!
— Jæja. Hann brosti rólega og
frekjulega. — Hvers vegna skyldi
lögreglan þurfa að tala við mig?
— Þér voruð með henni i
garðhúsinu, sagði ég með fyrir-
litningu.
— Jæja, ekki læsti ég barnið
inni. Hve lengi hafið þér verið
eigandi High Trees?
Hann brosti aftur frekjulega
og hélt áfram....
Framhald í næsta blaði.
Svo blítt lætur veröld ..
Framhald af bls. 21
einnig sömu erinda norskur
ferðamannahópur, svo hinn
danski leiðsögumaður hafði í
mörgu að snúast.
Vegna þess að við vorum
þarna aðeins tveir saman og stóð-
um utan við þennan stóra hóp,
spyr hann okkur hverrar þjóðar
við séum.
„íslendingar,“ svörum við. Þá
segir hann okkur frá ferð sinni
til íslands og að hann hafi ver-
ið gestur á „Naustinu". Lofaði
hann mjög þá fyrirgreiðslu, sem
hann þar hefði fengið, einnig fór
hann lofsorðum um húsið sjálft,
sem hann alltaf kallaði „skipið“,
og alla tilhögun þess.
Lét hann okkur fslendingana
í ríkum mæli njóta þessara
kynna. Þegar verksmiðjurnar
höfðu verið skoðaðar var öllum
boðið inn í stóran sal og þar
veittur bjór eða gosdrykkir á
fyrirtækisins kostnað. Gat þar
hver fengið sem hann lysti.
Við Ottó settumst tveir við
borð dálítið afsíðis. Þangað kem-
ur einnig maður og með honum
ungur drengur. Þeir taka sér
sæti við borðið hjá okkur og við
tökum tal saman. Eftir að við
höfum kynnt okkur sem íslend
inga, býður eldri maðurinn, sem
kveðst vera danskur verkfræð-
ingur okkur að aka með sér um
nágrennið, og svo heim til sín á
eftir þar sem við sátum tvo tíma
í góðum fagnaði.
Nú höfðum við hugsað okkur
að gera ofurlitla verzlun fyrir
þann gjaldeyri, sem við höfðum
meðferðis og var okkur bent á
37. tbi. VIKAN 41