Vikan - 15.10.1970, Síða 29

Hún settist á þilfariS,
en ég fór úr jakkanum
og breiddi yfir hana,
svo aS henni yrSi ekki
kalt. SíSan lagSist ég
viS hliSina á henni. ViS
skildum hvort annaS
betur en nokkru sinni
fyrr...
Þegar varir okkar
mættust, skaut
manninum upp viS hliS
Þóru...
ÞAÐ VAR A MIÐJU sumri árið 1947.
Þannig hóf vinur minn, norski
rithöfundurinn, sögu sína.
Ég var ekki búinn að ná mér
aftur til fulls eftir fjögurra ára vist
í stríðsfangabúðum. Læknir minn
og skrifstofustjóri hjá stóru útgerð-
arfyrirtæki tóku mig að sér, þegar
ég var í þann veginn að gefast
upp. Þeir komu mér á skip, sem
var á förum til Miðjarðarhafs. Þetta
var þriggja mánaða ferðalag og
mundi verða mér með öllu að kostn-
aðarlausu. Sólskin, hiti, blátt haf og
veizlumatur. Allt hlaut þetta að auka
magn rauðu blóðkornanna, sem áð-
ur voru komin niður fyrir fimmtíu
hundraðshluta.
Ég rakst fyrst á þennan einkenni-
lega ferðafélaga minn á skrifstofu
útgerðarinnar, þegar ég sótti far-
seðlana þangað. Það var mikið að
gera þar um daginn og mannfjöldi
stóð fyrir framan afgreiðsluborðið.
Það var nýbúið að leggja farseðil
og vegabréf í lófa minn, þegar ég
kom auga á hann. Þetta var ungur
maður, hávaxinn og sterkbyggður,
en óvenjulega fölleitur. Hann lyfti
hendinni gegn mér, og ég fann (s-
kaldan gust koma við hreyfinguna.
— Þetta er skrítinn náungi, sagði
ég hlæjandi.
Afgreiðslumaðurinn kinkaði kolli
EINN SA
SMÁSAGA EFTIR ÖLVIND BULSTAD.
vingjarnlega, en vissi bersýnilega
ekki við hvað ég átti.
Leigubifreið beið mín fyrir utan,
og mig furðaði alls ekki á því, þótt
ég sæi manninn þar aftur. Hann
fylgdi mér með augunum inn í bíl-
inn. Og þá sendi ég honum tóninn,
því að þessi svörtu, stingandi augu
hans voru farin að gera mér tals-
vert gramt í geði.
Klásen skipstjóri var góður vinur
föður míns. Hann tók á móti mér
eins og hann hefði verið rækilega
fræddur um heilsufar mitt. Alúð
hans var miklu meiri en eðlilegt
gat talizt. Ég ætlaðist alls ekki til,
að farið væri með mig eins og
sjúkan vesaling. Hins vegar var ó-
sköp notalegt að láta stjana við sig.
Við miðdegisverðarborðið rak
mig strax ! rogastanz. Þar var Þóra.
Það kom upp úr kafinu, að hún var
frænka skipstjórans. Fyrir tæpu
misseri höfðu miklir kærleikar tek-
izt með okkur Þóru. Við vorum
meira að segja farin að líta á hús-
gögn og gera áætlun um íbúð. En
þá voru skyndilega þau orð sögð,
sem aldrei skyldu verið hafa, og
áhrif þeirra aukin um helming með
nokkrum bréfum. Ég neita því harð-
lega, að innihald bréfanna gefi
minnstu hugmynd um mitt rétta inn-
ræti.
Þarna var ég lentur í laglegri
klípu. Það er alltaf óþægilegt að
hitta fólk, sem maður hefur gert
rangt til. Þó getur alltaf svo farið,
að vináttan bjargist og jafnvel ást-
in sjálf líka, ef tilfinningar við-
komandi aðila hafa þá ekki breytzt
f hreint og beint hatur.
Var ég búinn að segja frá því,
að Klásen skipstjóri býr yfir ótæm-
andi sjóði af sögum og sögnum?
Jæja, því er nú samt þannig varið.
Og frásögn hans er í engu áfátt.
Öll tilbrigði af Hollendingnum
fljúgandi og fjölskyldu hans blönd-
uðust Ijóslifandi inn í lýsingar hans,
sem voru þrungnar ævintýralegri
hugmyndaauðgi. Það var á við heil-
an sjónleik, þegar hann gekk um
gólf í salnum og sagði frá. Og hon-
um var það að þakka, að við Þóra
nálguðumst hvort annað á nýjan
leik. Okkur fannst eins og friður
hefði verið saminn á milli okkar.
Eigi að síður fundum við glöggt,
að eitthvað vantaði. En við gerðum
okkur ekki fyllilega Ijóst hvað það
væri. Að minnsta kosti jókst blóð-
þrýstingur minn ört. Hvort rauðu
blóðkornunum fjölgaði að sama
skapi, skal ósagt látið.
Framhald á bls. 39.