Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 17

stakk kartöflunum in í ofninn.
Svo fór Anders upp í baðher-
bergið og ég opnaði fyrir s|ón-
varpið í dagstofunni. Þegar ég
var ekki vör við neina hreyfingu
þar, þá fór ég að svipast um eftir
l.isu. En hún var ekki í stofunni.
— Lisa! kallaði ég, en fékk ekk-
ert svar. Ég vissi þá að hún hafði
farið út í leikhúsið sitt, því að það
gerir hún alltaf, þegar kominn er
tími tiI að fjölskyldan safnist sam-
an.
hún nýkomin úr baði.
Andartak hvarflar það að mér
að láfa hana í friði, þar sem hún
virðist líka vilja það helzt. En það
er skylda min gagnvart Áke, henni
sjálfri og Onnu, að hafa gát á
henni.
Áke keypti þetta leikhús handa
henni í haust. Þetta er leikhús fyr-
ir litla stúlku og þar er borð, tveir
litlir körfustólar og brúðueldavél.
Ég saumaði gluggatjöld og gerði
þetta að vistlegasta stað, en það
varð svo eini staðurinn, sem Lisa
v'rtist kunna við.
Þegar pabbi hennar kom með
húsið, fór hún strax inn í það og
settist í annan stólinn.
■ — Á ég þetta? spurði hún.
— Já, elskan, svaraði Áke. —
Þú átt þetta ein.
— En ég má þó koma í heim-
sókn? spurði ég glaðlega. — Við
getum haft gosveizlu. Ég get l.om-
ið í heimsókn, þar sem ég er næsti
nágranni þinn, og get komið með
kökur.
Þetta hefði svo sem ekki átt við
mig, mér þykir ekki gaman að fara
í leiki við börn, mér þykir skemmti-
Ijegra að teikna fyrir þau og segja
þeim sögur.
— Nei, sagði Lísa, ég kæri mig
ekki um gesti. Ég ætla að búa hér
ein. En auðvitað má pabbi koma
og heilsa upp á mig.
Það voru ýmsir erfiðleikar sem
steðjuðu að okkur fyrir utan þetta.
Ég varð strax barnshafandi og það
varð erfiðara en þegar ég gekk
með Anders. Susanna hefir verið
afskaplega óþekk og ef ég hefði
ekki elskað hana svona heitt, þá
hefði ég líklega borið hana út.
Hún er níu mánaða og vaknar á
hverri nóttu og öskrar á mjólk eða
graut. Læknirinn segir að hún sé
heilbrigð og að hún eigi ekki að
fá mat á nóttunni.
— Öskraðu bara, segi ég, — það
er gott fyrir lungun. Svo troðum
við Áke bómull í eyrun. En þegar
ég kem inn til hennar á morgnana,
þá fyrirgefur hún mér og Ijómar
af ánægju. Hún brettir upp á litla
freknótta nefið og er nákvæmlega
eins og ég var á barnamyndinni.
Jú, Lisa var í leikhúsinu, eins og
ég bjóst við.
Ég beygði mig niður í dyragætt-
ina og horfði á hana. Hún sat í
öðrum stólnum, í náttfötunum og
slopp og hún starði á mig.
— Hvað viltu? ,
— Við ætlum að fara að borða,
sagði ég. — Pabbi þinn kemur á
hverri stundu. Ætlarðu ekki að
koma inn og horfa á sjónvarpið
stundarkorn áður en við borðum,
vina rnín?
— Éa ætla að borða hér, til-
kvnti hún hátíðlega.
— Er Lisa mín, ekki ferðu að
borða hér ein, sagði ég með eins
Ijúfri rödd og mér var mögulegt
og éa tem mér, þeaar ég er sem
erailegust út í hana. — Það er af-
mælisdaqurinn hans oabba bíns.
Þú verður að sitja við afmælis-
borðið.
— Ég þarf ekki að fara eftir því
sem þú segir, svarar Lisa, — þú ert
ekki mamma mín.
— Nei, en mamma þín hefði
ábyggilega verið á sömu skoðun
og ég, ef hún hefði verið hér núna.
Svo er líka kalt. þú getur ofkælst.
Éq reyndi að huqsa mér hvernig
Anna hefði haqað sér I minum
sporum, en éa oet ekki ímvndað
mér að hún hafi nokkurn tíma
hækkað róminn.
— Nei. segir Lisa.
Hvað = éo nú að oera, hvað aet
éo tekið til braoðs? Éa vissi bað
ekki, svo éq baoði oa horfði hiálo-
arvana á telouna. Þá heyrði éq í
bílnu'm. Mér létti stórlega oa éq
tlvtti mér inn í húsið til að taka á
mé1: manninum mínum.
Framhald á bls. 44
En hún ætti ekki að gera það,
það er of kalt á kvöldin ennþá, og
Ég var nýja mamman hennar Lisu og mér fannst ég hafa
gert allt til að vinna ást hennar og trúnaðartraust. En nú varð ég að
viðurkennar það fyrir sjálfri mér að mér hafði algerlega mistekizt.
SMÁSAGA EFTIR LOIS DUNCAN
4. tbi. VIKAN 17