Vikan


Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 11

Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 11
Þeir hlæja allir. — Heyr! Hafið þið heyrt annað eins! Hérna er ekki unn- ið nema klukkutíma á dag. Svo gengur hver til síns hóps. Ég fæ mjög inn;ilegar móttökur. Vona að sá ínnileiki verði ekki endasleppur. En ég geri mér ljóst að það muni taka smátíma að venjast því að vera innan um fólk. Grandet er fljótur að segja mér að ég verði að hafa peninga hér til að komast af. Hvernig ég eigi að nó í þá? Til þess er „útvegun- in“. Hún er margs konar. Kokk- ur fanganna (hann er auðvit- að fangi sjálfur) tekur frá helming kjötsins, sem hann fær í hendur, matreiðir úr því buff, raeú og fleira. Sumt af þessu selur hann konum varð- mannanna, annað fönvum sem geta borgað. Til að fá að stunda þessi viðskipti í friði borgar hann varðmanninum, sem hef- ur eftirlit með eldhúsinu, ein- hverjar nrósentur af gróðan- um. Baka>-arnir baka líka brauð oe selia á svörtum mark- aði, hiúkrunarliðarnir selia sprautur. bókhaldarinn fær peninea fyrir að veita bessum eða hinum eitthvert ákveðið starf, eða að sleooa einhverj- um alvee við að vinna, og sumir eru svo sn.iallir að þeir falsa siúkraskírteini upp á Fólk sem brjálazt hafði af hörmung- nm fangabúðalífsins varð félagar Papillons. berkla, holdsveiki, magaveiki og svo framvegis. Svo eru til fangar sem hafa fyrir sérgrein að stela eggjum, hænsnum, sápu og ótal fleiru úr búum varðmannanna, og „heimilis- drengirnir“ hafa alls konar varning út úr frúnum fyrir allrahanda greiðasemi, þar á meðal áfenffi og sígarettur. Líka eru til fangar sem hafa levfi til að fiska og selja þá fi*=k og krabba. Mesti gróðavegurinn en jafn- framt sá hættulegasti er að halda spilabanka. Reglan er að ekki fái fleiri en þrír eða fjór- ir slíkir athafnamenn að vera í hver.ium hundrað og tuttugu manna skála. Ef einhver vill stofna nýjan banka, kemur hann til bankastjóranna og segir: Nú vil ég verða banki. Þeir afsegja það allir sem einn. Þá bendir hann á einhvern þeirra oe segir: Eg ætla að koma i þinn stað. Sá gengur þá fram og heyr hnífaeinvígi við umsækjandann, sem fær að stofna banka ef hann sigrar. Bankinn tekur fimm prósent af hverjum vinningi. Margir vinna sér inn skilding með alls kon- ar þjónustusemi við þá, sem spila. Og ekki má glyema heimil- isiðnaðinum. Margir laghentir og listrænir náungar, sem hann stunda, þéna dável. Sumir gera armbönd, eyrnaskraut, háls- bönd, sígarettumunnstykki og kamba úr skjaldbökuskeljum. Sumir skera myndir af orm- um eða einhverjum þvílíkum kvikindum úr kókoshnetum, bufflahornum, ibenviði og fleiri efnum. Þeir snjöllustu vinna úr bronsi, og við höfum líka málara. Ótal fleira mætti nefna. Mest af þessum munum kaupa varðmennirnir eða kon- ur þeirra. Það fyrirhafnar- minnsta af þessu tagi er að grafa á gamlar krukkur, skeið- ar eða skálar: Þetta átti Dreyf- us, þegar hann dvaldi á Djöfla- ey — og ártalið. Öll þessi viðskipti færa föng- unum mikið fjórmagn í hend- ur, og verðirnir eru harðánægð- ir með þá þróun mála. Þeir gera ráð fyrir að fangarnir verði rólegri og meðfærilegri, ef þeir fá að stunda þetta óáreittir. Kynvilla er hér algeng og fer ekki leynt. Allir vita hver heldur við hvern, og sé annar sendur til annarrar eyjar líður ekki á löngu áður en hinn strýkur á eftir, svo fremi að gleymzt hafi að senda hann þangað líka. Af öllum þessum föngum eru varla þrír af hundraði hverju sem reyna að flýja frá eyjun- um. Það reyna ekki einu sinni þeir, sem dæmdir hafa verið upp á lífstíð. Eina leiðin til að flýja er að fá sig með einhverj- um ráðum fluttan yfir á meg- inlandið, til Saint-Laurent, Kourou eða Cayenne. Og það fá ekki þeir sem dæmdir hafa verið til ævilangrar refsivistar. Ekki nema þeir fremji morð. Sá sem það gerir er nefnilega sendur til Saint-Laurent og stefnt þar fyrir rétt. En dvöh in í Saint-Laurent verður í lengsta lagi þrír mánuðir, og takist manni ekki að strjúka á þeim tíma, á maður á hættu að fá fimm ára einangrunarvist fyrir morðið. Sá möguleiki er líka fyrir hendi að fá sig úrskurðaðan sjúkan af berklum, holdsveiki eða einhverri álíka ægilegri pest, en þá er maður fluttur í sérstakar búðir fvrir þess hátt- ar sjúklinga. En því fylgir sú skelfilega hætta að veikjast í raun og veru af einhverri þess- ari sýki. Ég læri fljótlega á lífið í skálanum mínum. Maður verð- ur að vekja ógn til að njóta virðingar. Þá má ekki sýna varðmönnunum nema mátulega tillátssemi, neita að vinna ákveðin verk og fara ekki á fætur til liðskönnunarinnar um morguninn, ef maður er syfj- aður eftir að hafa spilað næt- urlangt. Varðmaðurinn skráir mann þá umyrðalaust veikan. í hinum skálunum tveimur komast menn ekki alltaf upp með svoleiðis, en hjá okkur harðjöxlunum gengur það allt- af. Það sem varðmennirnir taka fram yfir allt er að varð- veita friðinn í búðunum. Hér verður hlaupiff yfir kafla þar sem segir frá næstu flótta- tilraun Papillons. Hún mis- tekst, vegna þess aff annar fangi kemur upp um hann. Pa- pillon drepur svikarann, en er fyrir þaff dæmdur í átta ára einangrunarvist. Eftir átján rránaða setu i einangrunar- klefa er hann náffaffur og flutt- ur aftur til Royale. Til aff fá aftur tækifæri til aff flýja ger- ir Papillon sér upp geffveiki og Framhald á bls. 30 Stundum gat Papillon stytt stundirnar í fanganýlendunni með því að fiska. 4. tbi. VIKANll

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.