Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 46

Jamaica. En nóg um það. Er
búizt við yður á Jamaica?
■—- Nei. . . . Wade varð sýni-
iega vandræðalegur og stam-
aði svolítið, — en ég á kunn-
ingja, sem ég kynntist í Eng-
landi og vona að hitta þar aft-
ur. Þér hafið kannske heyrt
þeirra getið, það er fjölskylda
sem heitir Charnwood?
K.it kinkaði kolli. — James
Charnwood plantekrueigandi,
— jú, ég þekki hann. Hann er
vel metinn maður en nokkuð
skapbráður.
— Það er víst rétt, en ég
hef ekki haft þann heiður enn-
þá að hitta manninn. Satt að
segja eru það dætur hans tvær,
sem ég þekki. Þær hafa alizt
upp í Englandi og eru nýlega
komnar til Jamaica....
— Ég skil! Augu skipstjór-
ans urðu nú glettnisleg. — Þá
vona ég að þér verðið gestur
minn í landi líka.
Sir Jocelyn þakkaði boðið og
svo var ekki meira talað um
það. Litlu síðar afsakaði Bran-
don sig og gekk út á þilfarið
og kom aftur um hæl í fylgd
með mönnunum tveim, sem
höfðu verið með honum um
borð í Albatross, og sem skip-
stjórinn nú kynnti sem Nich-
olas Halthrop og Alexander
Blair lækni. Þjónninn var þá
búinn að bera mat á borð, og
meðan þeir voru að borða,
hugsaði Sir Jocelyn að varla
væri betri mat að fá í sjálfri
London og ekki var félags-
skapurinn verri.
Þegar Sir Jocelyn Wade kom
út á þilfarið næsta morgun,
eftir að hafa neytt ágætis
morgunverðar, var skotið
kveðjuskoti frá Loyalist og
skipið renndi sér inn á höfn-
ina í Port Royal. Hann hallaði
sér að borðstokknum og horfði
ákafur til lands. Hann hafði
ekki sagt Brandon skipstjóra
allan sannleikann í gær, því að
hvað hann og ungfrú Regínu
snerti, var kunningskapur
þeirra mjög náinn. Reyndar
var hann kominn alla þessa
leið til Jamaica til að biðja um
hönd hennar, því að för þeirra
systra frá Englandi hafði bor-
ið svo brátt að, að honum
vannst ekki tími til að biðja
hennar. Hann vissi ekki hvern-
ig á þessari skyndilegu brott-
för stóð, ef það hefði verið
hans vegna, þá vonaði hann að
herra Charnwood myndi ekki
efast um alvöru hans í þessu
máli, ef hann legði á sig þessa
löngu ferð.
Þegar búið var að binda
46 VIKAN 4- tbl-
skipið tryggilega, kom Kit
Brandon til Jocelyns og sagði
að nú gætu þeir gengið frá
borði, en að hann byggi fyrir
utan borgina, svo hann skyldi
búa sig undir að fara á hest-
bak.
Hásetar af Loyalist reru með
þeim í land og á hafnarbakk-
anum biðu tveir gæðingar og
þeldökkur þjónn í grænum
einkennisbúningi með silfur-
borðum. Hann hneigði sig
djúpt fyrir Brandon og heils-
aði honum með breiðu brosi.
Skipstjórinn brosti til hans.
— Þú ert stundvis, Samuel,
sagði hann vingjarnlega. — Er
allt í lagi heima á Fallowmead?
Negrinn kinkaði ákaft kolli og
skipstjórinn hélt áfram: —
Þessi herra kemur með mér.
Láttu hann fá hestinn þinn og
taktu svo hest á leigu og
komdu á eftir okkur. Svo fékk
hann þjóninum peninga og
stökk léttilega á bak. Sir Jo-
celyn fór að dæmi hans, full-
ur undrunar yfir þessum furðu-
lega sjónræningja, sem hafði
einkennisklæddan þjón. Þegar
þeir riðu upp frá höfninni, stóð
hópur af veðurbörðum karl-
mönnum og nokkrar konur,
klæddar litríkum kjólum, sem
hrópuðu: — Húrra fyrir Luci-
fer skipstjóra! Hann brosti og
veifaði glaðlega til þeirra.
En þegar þeir voru komnir
út fyrir borgina, sló Brandon í
hestinn og talaði lítið, eins og
honum væri mikið í mun að
komast sem fyrst á leiðarenda.
Sir Jocelyn skildi þetta, þeg-
ar hann sá húsið. Það var gríð-
arstórt, hvítt og í nýlendustíl,
umkringt geysistórum og lit-
skrúðugum garði. Hestasveinn
kom strax og tók við hestun-
um. Wade horfði í kringum
sig, undrandi og hrifinn. Hann
gat skilið að skipstjórinn væri
ákafur að komast sem fyrst til
sh'kra heimkynna, eftir langa
útivist.
Hann leit við þegar stóru
dyrnar opnuðust og út kom
yndislega falleg stúlka með
gullið hár. Hún stóð grafkyrr
í fyrstu, svo hljóp hún niður
þrepin og fleygði sér í fangið
á skipstjóranum.
— Kit! kallaði hún. — Elsku
hjartans Kit, loksins ertu kom-
inn heim. Ó, hve ég er ham-
ingiusöm að sjá þg!
Studarkorn þrýsti hann
henn að sér, eins og hún væri
hans dýrmætasta eign, en svo
kvssti hann hana á kinnina og
sleppti henni og röddin var
svolítið hrjúf þegar hann svar-
aði henni.
— Hamingjan hjálpi okkur,
barnið mitt, ætlarðu aldrei að
læra mannasiði? Er það svona
sem þú tekur á móti gestum?
Ég er kominn hér með Sir Jo-
celyn Wade, sem ég var svo
heppinn að rekast á á heim-
leiðinni. Sir Jocelyn, leyfið
mér að kynna fyrir yður ung-
frú Damaris Brandon, systur
mína.
VIÐ OG BÚRNIN
OKKAR
Framhald af bls. 21.
borðað. Það er betra að barnið
fái einhverja hugmynd um
dauðann á þann hátt, heldur en
að horfa á dauðann í sambandi
við stríð, náttúruhamfarir og
sult. Það er erfiðara fyrir þau
að skilja það, heldur en ef lítill
fugl týnir lífinu.
— Það er líka hægt að fara
með börnin til kirkjugarðsins
og sýna þeim að þarna liggi
hinir látnu í kistunni sinni og
að hægt sé að láta blóm á leið-
ið. Þarna liggur amma, henni
líður vel og þú getur farið með
blóm til hennar á tyllidögum
og svo hugsum við alltaf til
hennar. Ég held að lítil börn
hafi betra af þvi að skoða dauð-
ann frá þeim sjónarhóli, það er
ekkert uggvænlegt.
En maður skyldi forðast að
segja að amma sofi, það má
ekkrtrugla dauðanum saman við
svefninn, þá gætu börnin orðið
hrædd um það að þau vöknuðu
ekki aftur, og geta orðið and-
vaka út af því.
Svo er það spurningin um
guð. Mörg börn ganga í leik-
skóla á vegum kirkjufélaga og
heyra þar mikið talað um guð
Önnur börn heyra um guð frá
leikfélögum sínum.
Þegar þau svo koma heim og
hefja sína venjulegu spurninga-
árás, þá er það eina skynsam-
lega, eftir því sem Lillian Gott-
farb segir, að segia þeim það
sem maður trúir siálfur á, eða
hreinlega að segia barninu að
maður viti ekkert um þetta mál.
Foreldrarnir verða að hafa það
hugfast að það er ekki til þess
ætlast að þau séu alvís. Það er
engin skömm að viðurkenna fá-
fræði sína á sumum sviðum.
Og ef foreldrunum finnst þau
séu í vanda stödd ef þau segi
að þau viti ekki hvort guð sé
til og barnið segir að kennar-
inn í sunnudagaskólanum '/iti
það, þá verða þau að finna ein-
hverja sennilega skýringu, segja
að sumir trúi á guð, aðrir ekki.
Börn láta- sér venjulega nægja
slíkar skýringar.
Svo er það spurningin um
fæðinguna og upphaf lífsins,
sem er mjög kært spurninga-
efni. Jafnvel kynferðileg for-
vitni. Það er mjög venjulegt að
telpur og drengir skoði hvort
annað og það er engin ástæða
til að hafa áhyggjur af því.
Þetta eru aðeins leikir, forvitni.
Mörgum fullorðnum finnst
þetta hættulegir leikir, og það
bezta sem hægt er að gera barn-
inu er að hjálpa því til skilnings
í þessu máli.
Það er um að gera að segja
ekkert, nema það sem er sann-
leikanum samkvæmt, um hlut-
verk föðursins og um það
hvernig frjóvgunin á sér stað.
Börn á þessum aldri taka
þetta ekki svo hátíðlega og
hugsa ekki svo mikið um það,
ef þau hafa fengið sennilega
skýringu. En þótt þau gleymi
um stundarsakir slíkum upp-
lýsingum, geta þær komið að
góðu haldi síðar meir, ef þær
eru haldgóðar í upphafi.
☆
UMHVERFIS ISLAND
A SKÚTU
Framhald af bls. 17.
sútunar-stöð og ullarverk-
smiðja. Bærinn er viðskipta-
miðstöð Norður-íslands og höf-
uðstöð vetraríþrótta landsins.
Þar er meira að segja starf-
andi siglingaklúbbur, senni-
lega hinn nyrzti i heimi, og
urðum við meira en lítið hissa.
Sigling er ærið örðug á þessum
slóðum, daginn sem við fórum
frá Akureyri komst hitinn í
káetu okkar niður fyrir 0 á
Celsius.
Vestfirðir mynda norðvest-
urhornið á íslandi, en það er
stóreflis skagi í líkingu við
risavaxna kló, sem rétt er í
átt til Grænlands. Nafnið þýð-
ir „hinir vestlægu firðir“, og
er vel við hæfi, því svo marg-
ir firðir skerast inn í þennan
landshluta, að segja má að
hann sé eigi síður sjór en þurr-
lendi.
Úr því komið er fyrir Vest-
firði, má stefna rakleitt til
Reykjavíkur og er þá hring-
ferðinni lokið. Vestfirðir þess-
ir eru aðeins 160 mílur vegar
frá Akureyri, en erfið reisa gat
það þó orðið. Stormur fór sí-
vaxandi með hverjum degi og
særótið jókst i sífellu. Strend-
ur skagans eru næstverstar
suðurströndinni og gerir það