Vikan - 28.01.1971, Qupperneq 47

erfiðara fyrir um alla skip-
stjórn.
Á öðrum morgni ferðarinnar
frá Akureyri var sólin illþyrm-
islega rauð, er hún rann úr
sævi. Klukkan 10 skall á norð-
an hvassviðri svo snöggt, að
skútan lá flöt fyrir. Ég dró
niður stórseglið, og var það illt
verk, því fönnina skóf eftir
endilöngu þilfarinu.
NYJAR HÆTTUR
Þetta lagaðist smám saman,
skútan rétti sig við og sigldum
við nú á sjö hnúta hraða með
klýfi og fokku. Snjókoman var
orðin að slyddu er lamdi okk-
ur í andlitið, og fengum við
ekki klætt af okkur kuldann
með þykkustu flíkum.
Pat var með kvef, og ég lét
hana fara niður en stóð einn
við stýrið. Allt í einu brá fyrir
koldimmum höfða svo sem
mílufjórðung fram undan okk-
ur.
Var þetta Horn á Vestfjörð-
um? Samkvæmt skriðmælinum
átti það ekki að geta verið, við
vorum ekki komin svo langt
áleiðis. Ég setti stýrið fast og
við fórum yfir kortið og stefn-
una. Jú, það var víst ekki um
að villast. Segulskekkjan hafði
víst ruglað áttavitann. Við
höfðum sveigt út af leiðinni til
suðurs og stefndum nú beint á
Hornstrandir, en það er svæði
sem þakið er kletthöfðum,
tindafjöllum og skerjaklösum,
sem ómögulegt er að sjá fyrr
en að þeim er komið. Við höfð-
um svo lítil segl uppi sem hægt
var að komast af með.
Nú kom annað strandberg
kolsvart í ljós á kulborða. Sá
ég þegar að við vorum komin
inn í skerjaklasann, og hryllti
við, enda áttum við á hættu að
botninn á Delight tættist sund-
ur þá og þegar.
Ég lagði stýrinu um í ofboði
og stefndi frá landi. Fimmtán
mínútur liðu í ofvæni, en þá
vorum við komin út á öruggt
dýpi. Hefðum við rekizt á,
vorum við búin að vera.
Eiríkur rauði tók sér fyrst
bólfestu á Hornströndum. Síð-
ar fór hann búferlum suður til
gróðursælli og álitlegri sveita
við Breiðafjörð. Nú býr enginn
á Hornströndum, nema vita-
vörður á Horni.
Eftir að komið var fyrir
Hornbjarg og Straumnes, sem
er tuttugu mílum vestar, féll
stormurinn niður í ofurhægt
kul, sem nægði aðeins til að
fleyta okkur inn á lítinn fjörð,
þar sem bærinn ísafjörður
stendur.
Beggja vegna við innsigling-
una rísa dimmleitir blágrýtis-
hamrar, er sums staðar ná upp
í 2.500 feta hæð. Þessi fjörður,
er nefnist Skutulsfjörður, var
að því leyti frábrugðinn öðr-
um fjörðum sem við höfðum
augum litið, að heita má að
örmjó sandeyri skipti honum í
tvo hluta. Enda þótt tangi þessi
sé aðeins ein míla að lengd og
hvergi meira en mílufjórðungs
breiður, er óvíða meira flat-
lendi annars staðar á Vest-
fjörðum, og búa hér því flestir
hinna 3.000 íbúa staðarins. Við
lögðumst fyrir akkeri í öruggu
skjóli innan við tangann og
urðum fegin að fá okkur dúr.
Daginn eftir kom vingjarn-
legur íslendingur til okkar í
bíl sem nefnist Moskvitch enda
búinn til í Rússlandi, og bauðst
til að aka okkur um nágrenn-
ið. Sem við nú fórum inn
grænt og grösugt dalverpi,. lá
leið okkar fram hjá einum
þrjátíu smáhýsum, og hefur
leiðsögumaður okkar víst séð
undrun í augum okkar, því
hann mælti svo sem til skýr-
ingar: „Sumarbústaðir.“
„Hvað hafa þeir að þýða?“
spurði Pat, „þegar þeir eru
ekki nema mílu vegar frá bæn-
um?“
„Það er yfrið nóg,“ svaraði
herra Sveinbjörnsson, „til að
losna við nágrannana og sí-
fellda nálægð sjávarins."
Aldrei hafði okkur nú kom-
ið til hugar, að það gæti verið
leiðigjarnt að lifa við sjóinn.
Nú var Pat orðin svo miður
sín, að okkur fannst óráðlegt
að fresta lengur síðasta áfanga
ferðarinnar. Þegar við rennd-
um aftur út þröngan fjörðinn,
var fé á beit í hlíðunum rétt
hjá okkur. Skýjabakkarnir yf-
ir jöklinum á Vestfjörðum
sýndust standa í björtu báli er
kvöldsólin varp á þá ljósrauð-
um bjarma. Nóttin féll yfir lög
og láð og norðurljósin undu
sig og sveigðu í grænleitum
glóðarblossum yfir leifturhvít-
an himin. Það var svo ægifög-
ur og ógleymanleg sjón, að við
ætluðum aldrei að hafa okkur
niður í káetu.
SKJÓT LÆKNING
Á FÁTÍÐUM LASLEIKA
Siglingin til Reykjavíkur var
leikur einn. Leiði var ágætt og
áttavitinn stöðugur. Við höfð-
um á tilfinningunni að guðir
norðurhafa hefðu lagt fyrir
okkur þolraun nokkra, sem við
hefðum staðizt, og því vildu
þeir nú launa okkur með lysti-
legum lokaspretti. Þegar til
Reykjavíkur kom, var okkar
fyrsta verk að finna Pat tann-
lækni. Taldi hann sjúkdómsor-
sökina vera: skyrbjúg.
Kvilli þessi kemur af C vita-
mínskorti í fæðu og gerði fyrr-
um mjög vart við sig meðal
skipshafna er lengi voru á höf-
um úti. Hægt er að bægja hon-
um frá með því að drekka
ávaxtasafa. Nú höfðum við að
vísu slíkan safa í fórum okk-
ar, en vegna sífelldra sóttar-
brigða var erfitt að fara eftir
neinum sérstökum ráðlegging-
um, og auðsætt var að Pat
hafði drukkið of lítið af hon-
um. En nú læknaðist hún á
nokkrum dögum með C vita-
míntöflum og nýjum appelsín-
um.
Ferð okkar umhverfis ís-
land var á enda og fram und-
an var aðeins sigling beina
leið til Bretlands. Hún var eft-
irmáli — en þó eftirmáli sem
sagði sex.
Það var komið vetrarveður.
Hver stormkviðan rak aðra, og
allar úr suðvestri. Fyrir bragð-
ið hlaut suðurströndin, er leið
okkar lá meðfram, að vera á
kulborða og ferðin því óslitin
barátta við hafátt.
VEÐURTEPPT
Ég hlustaði á veðurfregnir í
Reykjavík á hverjum morgni.
Dag eftir dag sneri ég aftur til
skútunnar og sagði Pat frá.
„Förum ekki. Hvað eigum við
að gera í dag?“
Stundum fengum við að setj-
ast á bak litlu, íslenzku hest-
unum og riðum eftir gömlum
götuslóðum frá víkingaöld.
Þessir hestar eru yfirleitt um
52 þumlungar á hæð eða varla
það, þeir eru loðnir og hafa
lítið breytzt síðan Norðmenn
fluttu þá fyrstu inn fyrir löngu
síðan.
Á þrettánda degi dvalar okk-
ar í Reykjavík, fór ég að venju
yfir í loftskeytaklefann á Maríu
Júlíu, til að hlusta á veðurfrétt-
irnar. Ég veitti því athygli að
fjöllin í kring voru hvít af ný-
föllnum snjó. Ég stundi við.
„Skyldum við aldrei komast
af stað?“ spurði ég gamlan sjó-
mann er stóð á verði.
„Langt frá heimili er langt
frá ánægju," svaraði hann.
„Það verður ekki mjög hvasst
í dag. Þið fáið ekki betra veð-
ur fram undir næsta vor. Ég
held þið ættuð að leggja í það.
Bless.“
Við settum upp segl og vor-
um komin út úr höfninni inn-
an klukkustundar. Við sigldum
fyrir þéttum norðaustanvindi
og eftir þrjá daga höfðum við
lagt að baki helming leiðarinn-
ar, sem er alls 775 mílur. Okk-
ur fór að líða betur.
Undir kvöld hins þriðja dags
tók loftvogin að falla ört. Um
svipað leyti snerist vindáttin
unz hún stóð á móti okkur. Síð-
an hvessti, og klukkan 2 um
morguninn var komið hörku-
rok beint framan á stefni skút-
unnar.
Maður þarf ekki að reyna að
hleypa kappsiglingasnekkju
undan svona veðri, heldur beita
upp í vindinn og reyna að láta
ekki bera of mikið til hlés
þangað til veðrinu slotar. Ég
felldi stórseglið, braut saman
klýfinn og hafði mersaninn
einn uppi.
Síðan höfðum við okkur
undir þiljur, bjuggumst um
eftir föngum og létum sjó og
vind leika við skútuna. Þann-
ig héldum við að mestu kyrru
fyrir í káetunni í 14 sólar-
hringa og undum okkur við
samræður oftast nær. Einstöku
sinnum undum við upp segl,
en aldrei nema stundarkorn í
senn. Einu sinni höfðum við
naumast náð að vefja utan af
seglunum, þegar næsta ágjöf
kom með 80 hnúta hraða, svo
við þóttumst eiga fótum fjör
að launa, að komast niður aft-
ur.
HRIKADRANGUR f HAFI
Aldrei sást til sólar né stjarna
og ekkert var til að geta áttað
sig á til neinnar hlítar. Við
höfðum því litla hugmynd um
hvar við vorum stödd. Okkur
barst sú vitneskja á hræðileg-
an hátt.
Það var einu sinni þegar við
höfðum getað komið klýfinum
upp og siglt um stund. Pat var
undir stýri en ég hafði lagzt
fyrir í sjóraka koju og reyndi
að blunda.
Þá heyrði ég Pat hrópa, svo
yfir tók öldurótið og storm-
hvininn: „Komdu fljótt!“
É'g þaut upp á dekk og sá
um leið svartan hamravegg ör-
skammt fram undan okkur,
miklu hærri en siglutoppar
skútunnar, með freyðandi brim-
löður við rætur. Pat neytti
allrar orku og fékk vikið stýr-
inu til kulborða. Delight lagð-
ist nærri flöt er stormurinn
skall beint á hlið hennar og
rann fram hjá klettinum í tæp-
lega 200 metra fjarlægð.
„Þá vitum við hvar við er-
um stödd,“ varð mér að orði
þegar ég fékk málið á ný eftir
þessi ægilegu augnablik. Já,
Framhald á bls. 50
4 tbl VIKAN 47