Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 40

Framhald af bls. 36
— Manstu eftir Marseille,
Titin?
— Víst man ég eftir Mar-
seille. Mjög vel meira að segja.
Markaðstorginu og bófaflokkn-
um....
— Manstu nokkur nöfn? L‘
Ange le Lucre? Le Gravat?
Clément?
— Nei, ég man engin nöfn,
ég man bara eftir hálfvita í
leigubíl, sem ók mér og vini
mínum á sjúkrahús og kenndi
mér um að hann var veikur.
Annað var það ekki.
— Og félagar þínir?
— Ég skal ekki segja.
Aumingja Titin, ég gef hon-
um vindilsstúfinn minn og
stend upp, fullur meðaumkun-
ar.
Brenndur í gufu.
Salvidia er næstum tilbúinn.
Hann hefur þegar tvo lyklana,
það er bara sá að klefanum
mínum sem enn vantar. Hann
hefur líka náð i mjög gott reipi.
Þetta virðist allt ætla að ganga
samkvæmt áætlun.
Ég vil flýta þessu sem mest,
því að það er allt annað en auð-
velt að halda þetta út. Ég verð
að „fá“ köst annað veifið, til
að fá að vera áfram í þessum
hluta sjúkrahússins.
Eitt kastið lék ég svo vel að
sjúkraliðarnir settu mig í bað-
kar með mjög heitu vatni og
gáfu mér brómsprautu. Yfir
baðkarinu er mjög sterkur dúk-
ur, svo að ég kemst ekki upp
úr því. Aðeins höfuðið stend-
ur upp um gat. Þegar ég hef
legið tvo tíma í þessari spenni-
treyju kemur ívar hlújárn inn.
Ég verð skelfingu lostinn er ég
sé hvernig þessi brjálæðingur
glápir á mig. Ég er dauðhrædd-
ur um að hann muni kyrkja
mig. É’g get ekki einu sinni var-
ið mig, þar eð handleggir mín-
ir eru undir dúknum.
Hann kemur alveg til mín
og horfir á mig, svipurinn bend-
ir til að hann sé að reyna að
rifja upp fyrir sér hvar hann
hafi séð þetta höfuð, sem stend-
ur þarna upp úr gati á dúk.
Hroðaleg andfýlan fram úr
honum leikur um andlit mér.
Mig langar til að hrópa á hjálp,
en er hræddur um að það geri
hann óðan. Ég bíð, sannfærður
um að hann hyggist snúa mig
úr hálsliðnum með þessum
tröllslúkum. Þessum skelfilegu
augnablikum gleymi ég ekki á
næstunni. Að lokum snýr hann
frá mér, ráfar um herbergið en
nemur um síðir staðar við litlu
kranana á vatnsleiðslunum.
Hann skrúfar fyrir kalda vatn-
ið og setur það heita á fullt.
É'g öskra eins og snarbrjálað-
ur, því að nú er ég að soðna,
bókstaflega talað. fvar hlújárn
er farinn. Herbergið er fullt af
gufu, ég brýzt um í örvæntingu
við að sprengja dúkinn ofan af
kerinu, en árangurslaust. Að
lokum kemur fólk hlaupandi
til hjálpar. Varðmennirnir hafa
séð gufuna rjúka út um glugg-
ann. Þegar þeir taka mig upp
úr þessum hraðsuðupotti er ég
hræðilega brenndur og kvelst
eins og skepna. Sérstaklega
finn ég til í lærunum og víðar,
þar sem húðin hefur flagnað
af. Það er búið um áverkána
og ég lagður inn í sjúkrasal-
inn. Brunasárin eru svo alvar-
leg að læknir er kvaddur til.
Nokkrar morfínsprautur hjálpa
mér til að hjara fyrsta sólar-
hringinn. Þegar hjúkrunarmað-
urinn spyr hvað hafi skeð, segi
ég að það hafi orðið eldgos í
baðherberginu. Enginn áttar
sig á hvað hefur gerzt. Og
híúkrunarmaðurinn ákærir
bann, sem útbjó baðið, fyrir að
hafa sýnt kæruleysi er hann
stillti kranana.
Salvidia hefur nýlega verið
hér og smurt mig smyrslum.
Hann segir að ég sé heppinn
að hafa verið lagður inn á
siúkrastofuna. Því að ef strok-
ið misheppnist geti ég læðzt
þangað inn aftur óséður. Hann
ætlar undireins að búa til lyk-
il að sjúkrastofunni. Hann er
nýbúinn að taka mót af lykl-
inum í sápumola. Á morgun
höfum við lykil til taks. Eftir
það getum við stungið af und-
ireins og ég er orðinn nógu
sprækur.
Við ákveðum að strjúka í
nótt milli eitt og fimm. Vörð-
urinn sem þá er á vakt er ekki
vanur að ganga um. Við ætlum
að fleyta okkur á fleka úr
tveimur tunnum, annarri und-
an edeki, hinni með olíu. Sal-
vidia hellir henni ekki úr, því
að olían getur komið sér vel
til að kyrra sjóinn, en það er
háflæði.
Ég bíð spenntur og bið þess
heitt og innilega að allt gangi
vel, þegar dyrnar opnast og
Salvidia segir:
— Þá stingum við af, Papi!
Ég fylgi honum eftir. Hann
flýtir sér að læsa dyrunum á
eftir okkur og fela lykilinn í
horni í ganginum.
— Jæja, flýtum okkur!
Við komum að geymslunni.
Dyrnar eru opnar. Salvidia
bindur um sig reipinu, ég stál-
þræðinum. Ég tek tómu tunn-
una og velti henni út í kolsvart
myrkrið; hann kemur á eftir
með olíutunnuna. Hann er sem
betur fer vel að manni og get-
ur haldið aftur af henni í bratt-
anum, þótt þung sé.
— Farðu varlega, farðu var-
lega, gættu þín að missa hana
ekki.
Ég bíð eftir honum. Ef hann
myndi missa tunnuna myndi
mín stöðva hana. Ég geng því
aftur á bak á undan minni
tunnu. Við komumst erfið-
leikalaust niðurfyrir marbakk-
ann. Þar er lítill blettur, þar
sem hægt er að komast niður
að sjó. En skammt frá landi
eru klappir, sem erfitt mundi
að komast framhjá.
— Tæmdu tunnuna, við
komumst aldrei framhjá klöpp-
unum ef hún er full.
Vindurinn hvín, og öldurnar
skella æðislega á klettunum.
Svona þá, nú er tunnan tóm.
Sponsa hana forsvaranlega.
Það tekur góðan tíma að reyra
þær nógu vel saman. Það er
erfitt að draga þær saman-
bundnar yfir klappirnar. Hvor
þeirra um sig tekur tvö hundr-
uð tuttugu og fimm lítra. Og
félagi minn hefði mátt vanda
sig meira í valinu á stað til
sjósetningar. Yttu á, andskot-
inn hafi það! Lyftu aðeins und-
ir flekann. Gættu að öldunni
þarna!
Aldan lyftir flekanum og
okkur og keyrir hvorttveggja
að klöppinni aftur.
— Varaðu þig! Flekinn mal-
ast, svo maður nú ekki tali um
okkur sjálfa.
— Rólegur, Salvidia. Við
skulum reyna að standa föst-
um fótum á klöppinni og þeg-
ar ég æpi, ýtum við báðir frá
af öllum kröftum. Þá komumst
við áreiðanlega framhjá klöpp-
NÝ ELDAVÉL GERÐ HE6624. 4 hellur, þar af 1 með stiglausri
stillingu og 2 hraðsuðuhellur, stór ofn, 56 lítra, yfir- og undirhiti
fyrir steikingu og bökun, Ijós í ofni. Fæst með eða án glóðar-
steikar elements (grill). — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
40 VIKAN 4- tw.