Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 19

ur Lucifer skipstjóri, í eigin
háu persónu.
Komumaður gekk inn i klef-
ann. Hann var grannvaxinn,
ungur maður, látlaus í klæða-
burði og við fyrstu sýn virtist
hann eiga lítið sameiginlegt
með félögum sínum. Slétt ljóst
hár umkringdi andlit, sem ein-
hvern tima hafði verið ljóm-
andi laglegt, en var nú vansýrt
-f bóluörum og eftir klæða-

burðinum gat hann verið ann-
aðhvort kaupmaður eða kenn-
ari. En augun sem voru ljós-
blá og lymskuleg, báru vott um
eitthvað annað.
Þessi frétt hafði ekki góð
áhrif á Ben, þvert á móti. —
Þá er ég viss um að hann hef-
ur eitthvað miður gott í huga,
sagði hann. — Hann hefur
ekki lagt í vana sinn að sýna
okkur háttvísi. Hann er of stór
upp á sig til að taka eftir okk-
ur, hvað þá annað. Lucifer!
Sveiattan! Púh! Ben spýtti
hraustlega til að láta í ljós fyr-
irlitningu sína og ungi maður-
inn yppti öxlum.
Já, nafnið passar honum
prýðilega, sagði Renard kæru-
leysislega. — Það er sagt
„gtoltur eins og Lucifer“ og
stoltari maður finnst ekki hér
í Vestur Indíum.
- Eins og þú hefur fengið
að reyna, er það ekki, Renard?
skaut Marayte inn í. Renard
sneri sér við og horfði á hann,
og án þess að nokkurt orð
færi á milli þeirra, fölnaði
brosið á andliti Marayte, og
hann flýtti sér að sloka í sig
úr rommflösku, sem stóð á
borðinu.
Óþægilegt bros lék um varir
unga mannsins og hann sneri
sér aftur að hinum gráskeggj-
aða bölsýnismanni.
— Ef Lucifer hefði eitthvað
slæmt í huga, myndi hann ekki
koma hingað um borð. Hann
er enginn þorskur. Og nú
máttu fara, Ben.
Renard settist á stól við
borðið og beindi kuldalegum
augunum að Sir Jocelyn.
— Ja, hvernig standa þá
málin?
— Ágætlega, svaraði Maray-
te fýlulega. -—■ Hann var ekki
sérstaklega samningsþýður til
að byrja með, en þegar hann
heyrði hvað hans gæti beðið,
komst hann á aðra skoðun. Er
það ekki rétt vinurinn?
Meðan á samræðum hinna
þriggja sjóræningja hafði stað-
ið, fékk Sir Jocelyn tíma til að
hugsa um stöðu sína og hon-
um varð ljóst að hann varð að
greiða lausnargjaldið, ef hann
átti að halda lífi. En fimm þús-
und pund myndu gera hann
gjaldþrota og það sagði hann
þeim.
Marayte trúði honum ekki.
en aðalsmaðurinn stóð fast á
sínu og þeir þrefuðu um stund,
en svo heyrðist þungt fótatak
fyrir utan dyrnar og eftir
stundarkorn kom hávaxinn
maður inn í klefann.
Herramaður! Sir Jocelyn
trúði ekki sínum eigin augum,
því að þessi maður var ekkert
líkur sjóræningja, hann hefði
sómt sér við hvaða konungs-
hirð sem væri. Allt frá glæsi-
legri strútsfjöðrinni á barða-
breiðum hattinum niður að
skósólum, var ekkert sem gaf
til kynna að hann væri að
koma beint af þilfari sjóræn-
ingiaskútu og inn í óhreinan
klefa hjá öðrum sjóræningja.
Ljósa hárið var sítt, svo hann
þurfti ekki hárkollu og það féll
í iiðum yfir axlirnar. Andlitið,
sem hinn undrandi Sir Joce-
lyn sá var laglegt, arnarnef,
sterkleg haka og skærblá augu.
Þetta var andlit manns sem
auðvelt átti með að stjórna
geði sínu, þrátt fyrir það að
hann hlaut að vera ungur, lík-
lega varla þrítugur.
Það varð dauðaþögn um
stund. Svo stóð Renard upp og
hneigði sig með háðslegri hæ-
versku.
■—■ Lucifer skipstjóri! Því-
líkur heiður sem þér sýnið
okkur. Má ekki bjóða yður
sæti og glas af víni, herra skip-
stjóri?
Hinn nýkomni gekk inn í
klefann en sýndi engin merki
þess að hann ætlaði að taka
boði Renards. Á eftir honum
gengu tveir aðrir menn inn í
klefann, annar ungur með ljóst
4. tbi. VIKAN 19