Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 43

PALLADÓMAR
Framhald af bls. 23.
Jónas G. Rafnar gerðist
atvinnustj órnmálamaður af
þvi að hann ætlaði sér þá
leið happadrýgsta, en hann
breyttist lítt við upphefðina.
Framandi gestur í salar-
kynnum mannvirðinganna
á íslandi myndi fljótlega
gefa lionum gætur án þess
að undrast hót nærveru
lians. Maðurinn kann ágæt-
lega að vera með höfðingj-
um, en blandar einnig geði
við alþýðu. .Tónas er líkast-
ur því, að liann væri eig-
andi að tízkuverziun og
ælti mikinn veraldarauð í
vændum, en hefði erft þing-
mennskuna eða fengið hana
að kvonfangi. Hann er að-
laðandi og veldur hvorki
vonbrigðum þeim, sem
gera til hans miklar kröfur
eða litlar. Eigi að siður mún
hann einrænn og jafnvel
feiminn. Ilann ástundar
vinsældir, en forðast stór-
ræði og igrundar þess
vegna naumast málefni,
sem gætu ráðið aldahvörf-
um. .Tónas tekur á öllum
hlutum með silkihönzkum
og myndi aldrei óhreinka
sig í baráttu. Því er ekki
auðmýkt og leti um að
kenna eins og sumir liyggja.
Jónas G. Rafnar á til þótta
í fari sínu, og hann er við-
kvæmur, hégómagjarn og
tilfinninganæmur, en hon-
um blöskrar öll tvísýna og
áliætta. Maðurinn er snot-
ur eins og fallegur laukur
í vel hirtum garði, þar sem
nægur áburður gefst, Ijós
og önnur virkt.
Steinnes er rómað óðal i
liarla góðri sveit, er býður
upp á margs konar hlunn-
indi. Samt er ]iar veðra-
samt stundum, enda jarðir
á be’svæði. Fram af byffað
beirri gengur hins vegar
fadur dalur, skjólsæll á
vetrum og grasi vafinn á
sumrum móti sól og blæ.
Er ráðsettum mönnum hag-
kvæmt að ciga þar bú. Al-
þingi hefur veríð Jónasi G.
Rafnar indæll bólstaður
eins og Steinnes frændum
hans i móðurkyn. Hins veg-
ar er það ekki erfðafesta,
og svo kann Jónas að gruna
veðraskipti, sem orðið geta.
Hann kvíðir þeim vist, þó
að loft sé heiðrikt og engin
merki þess, að á dynji
hryðja. Því vill hann flytj-
ast inn i Vatnsdal og setj-
ast um kyrrt i vari af reist-
um grónum fjöllum, þar
sem menn og dýr una í sæld
og gengi. .Tónas G. Rafnar
tekur ofan silkihanzkana og
leggur þá frá sér lijá dýrum
blómavösum uppi á hillu,
en sezt á stofubekk að
verma sig við glatt ljós og
gott, sem hann veit að
slokknar aldrei, hvað sem á
gengur úti i Þinginu.
Lúpus.
GLEYMDU
EF ÞÚ GETUR
Framhald af bls. 31.
ar skulfu af taugaóstyrk, begar
Ingvar opnaði útidyrnar og lét
hana ganga inn á undan sér. Flún
Hún hafði hitt móður unnusta
síns, en nú átti hún að fá að kynn-
ast föður hans, föðurbróður og
konu hans. Hún dró djúpt inn and-
ann og lagfærði hattinn sinn.
En þegar Ingvar opnaði dyrnar
að stofunni, var hún auð. Mikaela
leit kvíðafull á' klukkuna.
— Við erum of sein, sagði hún.
— Ekki svo mjög, svaraði Ingv-
ar. — En það er svo falleqt veður.
Líklega hafa þau gengið út í garð-
inn. Jú, átti ég ekki kollgátuna.
Þarna eru þau, og Nils er að sýna
þeim rósirnar. Við skulum ganga
út til þeirra.
— Bíddu andartak, sagði (Mika-
ela og stakk hendinni undir arm
hans. — Ég verð að fá að róa mig
dálítið fyrst.
— En elskan mín, þú ert náföl.
— Ég ætla að púðra mig dálítið.
Mömmu þinni er vonandi ekki illa
við púður?
— Nei, alls ekki. En þú getur
varla orðið fallegri en þú ert.
Hún tók púðurdósina upp úr
veskinu sínu og gekk að vegg-
soeglinum. Hvað það var margt
fallegra gripa þarna í stofunni!
Og þarna var stór Ijósmynd, sem
hún mundi ekki eftir að hafa séð,
þegar hún kom hingað í fyrsta
skipti. Hún færði sig nær til að
skoða myndina betur og Ingvar
kom til hennar.
— Þetta er brúðkaupsmynd for-
eldra minna, sagði hann. —
Mamma gat ekki sýnt þér hana
um daginn, því að Anna hafði
misst hana í gólfið og ramminn
brotnað. En svona litu þau út þá,
blessuð. Pabbi er sjálfum sér lík-
ur.
Brúður og brúðgumi héldust
hönd í hönd. Mikaela þekkti svip
Ellenar í dráttum hinnar ungu
brúður. Og brúðguminn — hún
starði á hann og lokaði augunum.
Síðan opnaði hún augun aftur og
horfði beint framan í Börje Rick-
ardson, eins og hann leit út, þeg-
ar hann kvæntist Ellen. Hann leit
næstum alveg eins út nú, þótt
þrjátíu ár væru liðin.
— Sá, sem stendur við hliðica
á pabba er bezti vinur hans, Sig-
frid, sagði Ingvar. Hann dó ný-
lega, það var mjög sorglegt . . .
Mikaela heyrði rödd hans eins
og úr fjarska.
Framhald í næsta blaði.
JÖTNAR ÚR
HIMINGEIMNUM
Framhald af bls. 9.
Ýmis mannvirki forn, sem
aldrei hefur tekizt fullkomlega
að skýra hvernig gerð hafi ver-
ið með tækni þeirra tíma,
verða stöðugt til að kynda und-
ir tilgátur um risa á fyrri tíð-
um. Meðal þessara mannvirkja
má nefna Sacsayhuaman
(Haukaklett) í Perú. Mann-
virki þetta er í tæpra fjögur
þúsund metra hæð yfir sjávar-
máli skammt frá Cuzco, hinni
fornu höfuðborg Inka.
Von Dániken segir svo frá:
„Vopnaðir metramáli og
myndavél nálguðumst við
þessar rústir, sem eru alls eng-
ar rústir í þess orðs fyllstu
merkingu. Hér eru engar óút-
skýrðar grjóthrúgur eða illa
farnar leifar eamalla bygginga.
Völundarhúsið ofan við Sac-
sayhuaman er þess í stað svo
framúrskarandi að gerð, að
ætla mætti að engin nútíma-
t.ækni hefði verið spöruð til að
gera það sem bezt úr garði. Sá
sem hefur farið höndum um
þessa sléttu veggi, sem gerðir
eru af svo fullkominni snilld,
á erfitt með að sætta sig við
bá einföldu skýringu að þetta
hafi einhvern tíma í fyrndinni
verið gert af höndum manna,
sem ekki höfðu önnur verktól
en tréfleyga og steinkylfur. Af
því sem þarna er að sjá má
nefna tröllaukinn granítstólpa,
sem var ellefu metra hár og
átján metra breiður þegar
hann var tekinn úr klöppinni,
en síðan höggvinn til unz úr
honum varð 2,16 metra hár fer-
hyrningur, 3,40 metra breiður
og 0,83 metra þykkur. Þessi
stólpi er allur svo sléttur og
jafn að hann minnir á snotur-
lega tilskorið oststykki. Hvergi
minnsta hrufa eða ójafna. Vit-
að er með vissu að þessi mann-
virki eru frá því fyrir tíð Inka.
Og það er trúlega fullmikil
bjartsýni að gera því skóna að
þetta fornfólk hafi ráðið yfir
verkfærum á borð við þau,
sem nú eru notuð við gerð
jarðgangna. Og varla hefur það
heldur verið svo vel að sér í
efnafræði að það hafi getað
notað sýrur til að losa stein-
flykkin úr klöppinni.
Eða hvað?“
Garðu risarnir liella?
Hjá Sacsayhuaman eru hell-
ar margir, og ná sumir þeirra
sextíu til áttatíu metra inn í
bergið. Er auðséð að þeir hafa
verið af mannahöndum gerðir,
og er hið sama að segja um þá
og annað þarna, að sögn von
Dánikcns, að óhugsandi er að
það verk hafi verið framkvæm-
anlegt með þeirri tækni, sem
fyrri tíða menn höfðu yfir að
ráða, svo kunnugt sé um. Loft
og veggir, horn og stöplar —
allt er þetta gert af slíkri list
að helzt minnir á nútíma stein-
steypu.
Enginn veit með vissu hve
gömul þessi mannvirki eru, en
fullvíst er að þau eru miklu
eldri en frá tíð Inka. Þau voru
þegar auð og yfirgefin löngu
áður en grundvöllurinn að
þeirra ríki var lagður.
f fjallshlíðunum í Cajamar-
quilla austan við Lima, höfuð-
borg Perú, er einnig mikið um
fornminjar. Þarna eru í hundr-
aðatali þröngar gryfjur í jörð-
ina, mátulega víðar og djúpar
til að einn maður geti skýlt sér
í þeim, en ekkert þar framyfir.
Von Dániken segir að gryfjur
þessar minni mjög á holur, sem
liðsmenn Þjóðfrelsisfylkingar-
innar í Suður-Víetnam grafa
til að hlífa sér þegar Banda-
ríkjamenn henda á þá sprengj-
um. Og von Dániken er nógu
léttlyndur til að láta sér detta
í hug, að þessar holur í Perú
hafi þjónað svipuðum tilgangi.
Honum finnst sem sagt ekkert
trúlegra en að stórmenni þau á
löngu liðnum dögum, sem hann
fjallar um, hafi kunnað nógu
mikið fyrir sér til að geta bú-
4 tbi. VIKAN 43