Vikan


Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 44

Vikan - 28.01.1971, Blaðsíða 44
ið sér til einhvers konar flug- vélar, og hafi þá trúlegast not- að þær í svipuðum tilgangi og nútímamenn sínar flugmaskín- ur. Aðrir vísindamenn höfðu að visu látið detta sér í hug að þessar holur í Cajamarquilla hefðu verið til að geyma í þeim korn. En það telur von Dani- ken fráleitt. Holurnar eru svo djúpar og þröngar, segir hann, að það væri bókstaflega ómögu- legt að tæma þær alveg ef þær væru fylltar korni eða ein- hverju álíka smágerðu. Von Daniken er þeirrar skoð- unar að þessir kunnáttumiklu og hugvitsömu risar hafi raun- ar verið geimverur, komnir hingað til jarðarinnar frá ein- hverjum öðrum hnöttum, og sé því ekki nema eðlilegt að forn- aldarþjóðir hafi talið þá guða- ættar. Telur hann líklegt að geimverur þessar hafi hingað komið í hnattlaga geimförum, enda hafi margsýnt sig að geimför þannig í laginu séu hentugust til ferðalaga úti í lofttómu rúminu. Og ég er sannfærður um, segir von Da- niken, að geimför framtíðar- innar verða einnig þannig í laginu. Og ekki vantar að hann geti bent á fornminjar til stuðn- ings einnig þeirri skoðun. f Tassili-fjöllum í alsírska hluta Sahara hafa sem kunn- ugt er fundizt merkilegar myndir málaðar á kletta, og bera þær þess vitni að þarna hafi einhvern tíma aftur í grárri forneskiu verið merki- leg menning. Þarna eru meðal annars myndir af mönnum, sem virðast hafa á höfði hjálma með loftneti og svífa þyngdar- lausir. Franski fornfræðingur- inn Henri Lhote fann þarna mynd, sem virðist vera af ein- hverju hnöttóttu; má greina í því fjóra hringi. Ofan á kúl- unni virðist vera opin lúga, og uop úr henni stendur eitthvað, sem minnir furðumikið á nú- tíma loftnet. Út úr hægri hlið kúlunnar teygjast tvær stórar hendur með útréttum fingrum. Umhverfis kúluna eru á svifi fimm verur í mannsmynd. Þær eru með höfuðföt sem minna á hiálma, ýmist hvíta með rauð- um deplum eða rauða með hvítum deplum. Geimfarar! Eða það heldur von Dani- ken. Hann segir að ef nútíma- barn sæi geimfar og geimfara og teiknaði síðan mynd af þessu, þá hlyti sú mynd að líta út eitthvað svipað þessari á klöppinni í Sahara. Og auðvit- að er ekki óhugsandi að mann- 44 VIKAN 4. tbi. skapurinn þar á þeim tímum, sem myndirnar voru gerðar, hafa hugsað og skynjað eitt- hvað svipað börnum, eins og raunin er á með sumar svo- kallaðar frumstæðar þjóðir enn í dag. Því er ekki heldur að neita að þessi kúlumynd í Tassili- fjöllum er ekkert einsdæmi. Þess konar hring- og kúlutákn finnast um allan heim, og ekki aðeins á klöppum og í hellum, á fornum steinlágmyndum og innsiglum. Hingað og þangað á jörðinni hafa fundizt hnettir og kúlur höggvið í stein. f Bandaríkjunum hafa þannig kúlur fundizt í Tennessee, Ari- zona, Kaliforníu og Ohio. Sextán smálesta kúla. Prófessor Marcel Homet, fornfræðingur búsettur í Stutt- gart og höfundur hinnar frægu bókar „Söhne der Sonne“ (Syndir sólarinnar), uppgötv- aði 1940 tröllaukið steinegg við ofanverða ána Rio Branco, sem er á norðanverðu Amazonas- svæðinu í Brasilíu. „Egg“ þetta var hundrað metra langt og þrjátíu á hæð. Á þessu risa- stóra steineggi fann prófessor- inn allrahanda rittákn, krossa og sólartákn. Hann er sann- færður um að steineggið geti alls ekki hafa orðið til fyrir einhverja duttlunga náttúr- unnar; þvert á móti sé það verk frábærlega duglegra og laginna steinhöggvara, sem hafi — heill her af þeim — unnið við þetta í marga ára- tugi. Þetta er þó ekkert á móti því sem mið-ameríska smáríkið Kostaríka getur boðið upp á, en þar verður bókstaflega ekki þverfótað fyrir steinkúlum, út- höggnum af mannahöndum. Þær eru þar í þúsundatali í frumskógunum, uppi á fjalla- tindum, á óshólmum fljótanna. Sumar eru aðeins fáeina senti- metra I pvermál, aðrar hálfur þriðji metri. Sá þvngsti af þess- um steinhnöttum, sem enn hef- ur fundizt, vóg sextán tonn! Fundurinn í frumskóginum. Von Daniken hefur sjálfur brugðið sér til Kostaríku að líta á kúlurnar. Þóttist hann komast að raun um að þeim væri dreift um landið eftir ein- hverju kerfi, sem erfitt var þó að átta sig á til fullnustu. Tvo tröllaukna hnetti. meira en mannslengd að þvermáli, sá hann inn í frumskógi einum. Að þeim varð hann að fara hundrað kílómetra illfæra leið gegnum gróðurflækjur, þar sem ýmsar hættur lágu leyni, þar á meðal köngulær svo magnaðar að bit þeirra er ban- vænt mönnum. Ekkert grjót er í margra tuga kílómetra fjar- lægð frá hnöttum þessum, svo að þeir hljóta að hafa verið fluttir langt að. En hvernig? Nútíminn býr að vísu yfir nógu mikilli tækni til að hífa mann- virki eins og Abú Simbel af grunni og setja það niður á nýjum stað, en spursmál er hvort sú tækni dygði til þess konar mannvirkjaflutninga, sem hljóta að hafa átt sér stað í Kostaríku í órafyrnd. Flestir steinboltanna í Kosta- ríku eru úr granít eða hrauni. Ómögulegt er að gera sér grein fyrir hve margir þeir hafa ver- ið upphaflega. Margir hafa ver- ið teknir til að prýða skemmti- garða og opinberar byggingar í landinu. Þar eð gömul þjóð- saga hermir að gull sé innan í þeim hafa margir verið mol- aðir með hamri og meitli. Og um allar kúlurnar, sem fund- izt hafa, gildir það sama og um þær tvær stóru í frumskógin- um: hvergi í námunda við þær er grjótnáma, þar sem þær hefðu getað verið höggnar til. Þær hafa því verið fluttar langt að. Hvaðan? Og hvernig? Og hvers vegna? Árin 1940—41, þegar hirin illræmdi auðhringur Unit.°d Fruit Company var að láta ryðja skóga og ræsa fram mýr- ar í Rio Diquis-héraðinu í Kostaríku, fann fornfræðingur að nafni Doris Z. Stone fjölda af þessum steinkúlum. Hún hefur enga skýringu getað fundið á uppruna þeirra og til- gangi, frekar en aðrir forn- fræðingar. Kostaríkumenn sjálfir, sem sumir eru afkom- endur Indíána, kalla þær „him- inbolta“, sem von Daniken vill meina að segi nokkra sögu. Sumir hafa gizkað á að þetta séu sólartákn, en það kemur ekki heima við það sem ann- ars er þekkt frá menningar- þióðum Indíána. Bæði Astekar, Majar og Inkar táknuðu sól- ina með hjóli eða kringlu, en aldrei með kúlu. Mörgum finnst útilokað með öllu að kúlurnar þær arna hafi verið gerðar án einhverrar vél- tækni. Hnettirnir eru í raun og sannleika kúlumyndaðir svo engu skeikar, og yfirborðið slétt eins og það hefði verið slípað. Þetta bendir ekki ein- ungis á verktækni á háu stigi, heldur og staðgóða geómetríska og stærðfræðilega þekkingu. Sjálfir vilja landsmenn sem fæst um þessa hnetti tala, og er engu líkara en þeim standi af þeim hjátrúarkenndur ugg- ur. Sjálfur er von Dániken fyr- ir sitt leyti sannfærður um að steinkúlurnar og allar fyrr- nefndar myndir á klettum og í hellum standi í sambandi við komur geimvera til jarðarinn- ar einhvern tíma í fyrndinni. Og þær verur mundu þá hafa heimsótt hnöttinn okkar í hnattlaga geimförum. ☆ MYND AF LÍSU Framhald af bls. 17. Hann var þreytulegur, en hann kyssti mig innilega og strauk kám- uga kinnina á Súsönnu. — Hvar eru hin börnin? — Anders liggur í baðkarinu. — En Lisa? — í leikhúsinu. Hún vill ekki koma ir.n. — Er hún leið yfir einhverju? Hann horfir á mig með áhyggju- svip. — Hefir nú eitthvað komið fyrir í dag líka? í gær var það Anders sem særði hana og í fyrri viku gaf mamma þín Súsönnu þessa kanínu . . . — Stilltu þig! Ég hefi ekki átt f neinum útistöðum við hana Það geri ég aldrei og þú veizt það mjög vel. En ef það væri Anders, sem hagar sér eins og hún gerir, fleygir dótinu sínu út um allt og tekur aldrei til eftir sig . . . — Þú verður að fara varlega að henni, sagði hann. — Það ep ekki auðvelt fyrir ekki eldra barn að aðlagast nýjum heimilisháttum. Sérstaklega þar sem . . . — Sérstaklega þar sem móðir hennar var öðruvísi, vildir þú sagt hafa. — Já. Það leit út fyrir að hann iðraðist orða sinna. — Ég skal fara út og sækja hana strax. Ég ætla aðeins að skipta um föt fyrst. — Það verður korter þangað til við getum borðað. Meðan Áke var að skipta um föt, flýtti ég mér að koma Súsönnu í rúmið. — Það verður enginn vellingur handa þér í nótt, vina mín, segi ég við hana og hún brosir út und- ir eyru. En við vitum báðar mæta- vel að klukkan tvö fer hún að öskra svo þakið ætlar af húsinu, og skekur rúmgaflinn hiá sér, í æðisgenginni tilraun til að ná valdi yfir mér. — Þú átt vonda mömmu, tuldra ég yfir barninu, sem hlær ennbá hærra. Svo kyssi ég úfinn kollinn

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.