Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 14

A MEÐAN
BÍLSTJÓRARNIR
VORU Á BALLI
Framhaldssaga eftir Mignon G. Eberhart — 6. hluti
- Ég varö aö fá peninga, sagöi Jimmy. - Og ég gat fengið þá með
því einu móti, aö John dæi. En ég myrti hann ekki...
— Þetta var allavega skref í
rétta átt, sagði Bill uppörv-
andi. — Nú ætla ég að tala við
Sugar og frú Sales.
Ég beið meðan Bill hringdi.
Fyrst hringdi hann til Sugar,
en þar tók enginn undir.
— Þá heimsækjum við Sal-
es, sagði hann.
— Heldur þú að það hafi
verið hún, sem hringdi til
Brannigans?
— Ég hef hugsað mér að
spyrja hana að því.
En fyrst fórum við til húss-
ins, þar sem Sugar bjó, og
báðum manninn á bak við
borðið í stóra anddyrinu niðri
að hringja upp fyrir okkur.
Enginn tók undir.
Bill hafði lagt bílnum mín-
um á bakvið húsið, og við sett-
umst inn í hann. Umferðin var
nú sem mest og færðist á snig-
ilsferð um göturnar. Þess vegna
leið næstum hálftími unz við
komumst í litlu hliðargötuna,
þar sem Edith Sales bjó. Það
var snotur spotti, húsin falleg,
hlaðin úr múrsteini og há tré.
Húsin þarna voru næstum
öll alveg eins, svo að dálítil
stund leið áður en við höfðum
upp á því rétta og gengum inn.
Það var ljós í forstofunni, en
dimmt í öllum gluggum á báð-
um hæðum. Frú Sales bjó á
neðri hæðinni, og Bill hringdi
dyrabjöllunni að íbúðinni þar.
Enginn kom til dyra. Svo upp-
götvuðum við að dyrnar voru
opnar, þannig að smárifa var
milli stafs og hurðar. Það leit
út fyrir að einhver hefði hlaup-
ið í spretti út úr íbúðinni og
ekki gefið sér tíma til að loka
á eftir sér.
Það var undarlegt. Og allt í
einu duttu mér í hug dyrnar
hjá John Ransome, sem einnig
höfðu staðið opnar. Sem sagt:
hvatning til að ganga rakleitt
inn.
— Vertu hér kyrr, sagði Bill
ákveðinn og ýtti upp hurðinni.
f forstofu íbúðarinnar var
næstum svartamyrkur, og ég
sá aðeins móta fyrir borði og
tveimur hægindastólum. Bill
opnaði dyr og gekk inn Í stof-
una.
Ég stóð kyrr og beið í for-
stofunni, en þegar ég feé að
Bill .hafði kveikt ljós í stof-
unni, fór ég þangað á eftir
honum. Ég lokaði dyrunum að
íbúðinni ekki á eftir mér, hafði
ekki hugsun á því. Þegar ég
kom inn í stofuna, sem var
heldur smekklega búin en dá-
lítið kuldaleg og ópersónuleg,
gekk Bill inn í annað her*bergi,
sem sýndi sig að var borðstofa,
og kveikti ljósið þar. Á skrif-
borðinu stóð mynd af manni.
Ég taldi líklegt að hún væri
af herra Sales og leit á' hana
nánar. Andlitssvipurinn var í
heild veiklulegur, en munn-
drættirnir hörkulegir og óvin-
gjarnlegir. Svo heyrði ■ ég að
Bill hljóp yfir borðstofugólfið
og snarstanzaði.
Ég gat, ekki séð hvað lá hin-
um megin við borðið. Ep Bill
beygði sig, og eftir andartak
var ég komin að baki hans og
starði yfir öxl hans. Ég varð
að halda fyrir munninn til að
kæfa niður ópið, sem ætlaði að
brjótast fram. Frú Sales lá á
gólfinu í kynlega reigðum
stellingum og andlit hennar
var blárautt.
— Er hún . . . er hún....?
Eg gat ekki sagt fleira, en
starði aðeins á þessa hryllilegu
sjón.
Bill snerti úlnlið hennar með
fingrunum og þreifaði á hjarta-
stað. — Hún hefur verið kyrkt,
sagði hann hásri röddu. — Það
hlýtur að hafa gerzt fyrir
nokkrum mínútum. Það er bezt
að þú farir út.
Bill beygði sig niður að
henni og athugaði hálsinn.
Hann litaðist um í herberginu,
leit undir borðið. — Það hlýt-
ur að hafa verið eitthvað rpjúkt,
hálsklútur eða . . . En það var
ekkert á gólfinu. Ekkert nema
. . . líkið. Bill leit á mig. —
Komdu þér út! Og farðu á bíln-
um. Ég skal gera lögreglunni
viðvart, en þú verður....
Einhver kom inn í forstof-
una, og Bill þreif um hand-
legg mér.
í hinum enda borðstofunnar
voru dvr, og þangað dró hann
mig. Við komum inn í svefn-
herbergið. Það var dimmt, ég sá
ekkert, daufur þefur af ilmefn-
um fyllti vitin. Fótatakið nam
staðar i stofunni, og kveikt var
á eldspýtu. Allt i einu fundum
við lykt af tóbaki.
’Ég þrýsti mér að Bill, og
augun fóru að venjast myrkr-
inu. Eg sá móta fyrir rúmi og
gráum gluggafleti. En ég var
með hugann við ilmefnalykt-
ina. Þar var ekki allt með
felldu. . . .
14 VIKAN 18. TBL.
18. TBL. VIKAN 15