Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 25

kennslu var ég svo sleginn, að
ég hótaði að snerta aldrei pens-
il framar. Ég fór þá að lesa
undir menntaskóla; ætlaði að
taka stúdentspróf.
— Hvernig stóð á þessari
feikna andúð á listinni, sem
skólinn vakti hjá þér?
— Það er nú kannski nokk-
uð langt mál að útskýra. En
kennslan virkaði á einhvern
hátt svo niðurdrepandi á mig
að niðurstaðan varð eins kon-
ar ofnæmi, eins og það myndi
líklega vera kallað á nútíma-
máli. Já, sem sagt, ég fór að
lesa undir stúdentspróf. En ég
var orðinn fullgamall fyrir það,
og treysti mér ekki til að lesa
þetta utanskóla, taldi mig þurfa
aðhald, hafði enda vanizt að
vissu marki á eins konar bó-
hemlíf þessi tvö ár í Mynd-
listaskólanum. Ég settist þá til
að byrja með í Gagnfræðaskóla
Vesturbæjar. En það tókst nú
ekki betur til en svo, að ég var
kominn með magasár af pen-
súminu þegar komið var fram-
undir vor. Þar með hætti ég
við það, enda þá búinn að fá
lyst á penslinum aftur.
— Og síðan hefurðu haldið
þér við hann?
— Já, að minnsta kosti allt-
af öðrum þræði. Maður varð
auðvitað að vinna fyrir sér á
annan hátt, með kennslu og
hinu og þessu; ég gerði bóka-
kápur um tíma og vann hjá
Ein af nýjustu myndum
Sverris Haraldssonar.
Steinunn Marteinsdóttir viS
keramikvinnslu.
arkitekt við módelsmíði. Og
svo framvegis. Það er ekki
mjög langt síðan að ég fór að
geta lifað af því að mála ein-
göngu, og tiltölulega skammt
síðan þetta var svo til kaup-
laust starf. En ég þykist
óvenju heppinn, miðað við það
hvernig þetta hefur þó gengið.
— Eru þeir ekki frekar fáir
íslenzku listmálararnir, sem
lifað geta eingöngu á list
sinni?
— Jú, mér skilst það. Hvað
mig snertir, má segja að mér
hafi að vissu leyti verið hrund-
ið út í þetta. Ég átti við heilsu-
brest að stríða á tímabili, þann-
ig að ég hefði ekki getað stund-
að reglulega vinnu. Það hefur
áreiðanlega hjálpað til og ég
reyndi þetta. Og eftir sextíu
og fimm má heita að ég hafi
getað málað eingöngu.
— Þú hefur oft gert snögg-
ar og róttækar breytingar á
stíl þínum.
— Ekki finnst mér það sjálf-
um. Það var talað aðallega um
það í eitt skipti, þegar ég hætti
að mála abstrakt. En það skeði
þó alls ekki á einum degi, langt
í frá. Þetta átti sér margra ára
aðdraganda, þótt þetta hafi