Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 43

nokkrum árum, og hef ekki
sloppið frá því síðan.
— Eru nemendurnir bæði
stúlkur og piltar?
— Þeir eru að miklum meiri-
hluta kvenfólk. Það slæðist
einn og einn karlmaður með.
Það er meira í tízku hjá kven-
fólki að sækja ýmiss konar
námskeið.
— Hvert sækir þú þínar
fyrirmyndir? Úr náttúrunni?
— Ég held að það sé erfitt
fyrir nokkurn myndlistarmann
að komast hjá því að fá ein-
hvern innblástur frá náttúr-
unni. Ég er þar engin undan-
tekning. En ég hygg að ein-
hver sá bezti skóli, sem ég hef
fengið, sé í sambandi við þessi
námskeið. Ég hef hvergi lært
eins mikið í sambandi við mitt
fag og á þeim.
— Mér virðist þínir munir í
léttlegra formi en gengur og
gerist um keramik.
— Ég hef aldrei gert mjög
mikið af þungum formum. En
þegar ég framleiddi hér á ár-
unum, þá var það gjörólíkt því
sem ég geri núna. Allt annars
eðlis, önnur form, En þó er
það, sem ég geri núna, auðvit-
að áframhald af því.
— En krefst þessi létti stíll
þinn ekki miklu meiri vand-
virkni og fyrirhafnar en þyngri
form?
— Það þarf ekki að vera.
Þetta er sitt hvað. En kera-
mik er mjög erfitt viðfangs
tæknilega. Líklega ein erfið-
asta listgreinin, tæknilega séð.
Það er gífurlegur lærdómur og
ótrúlega mikil reynsla, sem
leirkerasmiðurinn þarf að öðl-
ast í sambandi við það, sem í
ofnunum skeður, til að geta
náð þeim árangri sem óskað
er eftir, og verið öruggur með
hann. Maður þarf að fást við
brennslu sjálfur, til að geta
komizt í nána snertingu við
það, sem er að gerast þarna
inni í hitanum. Því að ofninn
fullgerir hlutinn, og maður veit
aldrei algerlega með vissu,
hvað út úr honum kemur.
Keramikbrennsla er þannig
alltaf dálítið tilviljunarkennd.
En þar sem þetta á jú að heita
mín sköpunarverk, er ég að
sjálfsögðu ekki ánægð nema ég
fái út nokkurn veginn það, sem
ég ætla mér. En ofninn getur
komið manni á óvart, og það
getur margt skemmtilegt kom-
ið út úr brennslu, þótt það sé
kannski ekki nákvæmlega það,
sem maður hafði ætlað. Það
getur orðið lærdómsríkt, leitt
mann inn á nýjar leiðir.
— Ofninn á það sem sagt til
að vinna sjálfstætt.
—1 Já, það kemur fyrir að
hann tekur ráðin í sínar hend-
ur. En að sjálfsögðu vil ég
helzt ráða sjálf. Mér finnst
hluturinn ekki vera fullkom-
lega mitt verk, nema ég fái
það út sem ég ætla mér að
gera. En maður verður að læra
að spila á þessar tilviljanir,
læra yfirleitt hvaða möguleik-
ar eru fyrir hendi í brennslu.
— Vinnurðu með ákveðna
hluti sem fyrirmyndir?
— Neinei. Ég vinn ekki
þannig. Ég teikna gjarnan upp
hluti, annars er það misjafnt.
Og þótt ég kannski sé undir
áhrifum frá náttúrunnar ríki,
þá eru munir mínir ekki eftir-
líkingar af náttúrunnar fyrir-
bærum.
— Þú minntist á að þú hefð-
ir lært mikið á því að kenna.
— Já. I sambandi við nám-
skeiðin hef ég brennt einhver
lifandis kynstur, og orðið að
leysa tæknileg vandamál, sem
ég hefði aldrei ratað inn á
annars. Þannig hafa opnazt
ýmsir nýir möguleikar fyrir
mig sem leirkerasmið. Hefði
ég einungis brennt hluti eftir
sjálfa mig, hefði það tekið mig
miklu lengri tíma að læra þetta.
— Hvað kom til að þú valdir
þér þessa listgrein?
— Ég hafði snemma áhuga
á henni. É’g var í almennu
myndlistarnámi hér heima, og
fyrst eftir að ég kom til Berlín-
ar ætlaði ég í höggmyndadeild-
ina. En hún var þá full, svo að
ég fór í keramikdeildina í stað-
inn. Og þegar ég var einu sinni
byrjuð í leirnum, losnaði ég
ekki frá honum.
— Þú notar einkum danskt
hráefni. Er íslenzki leirinn mið-
ur hæfur í keramik?
—- Danski leirinn er afskap-
lega eftirsóttur hjá leirkera-
smiðum. Leirkerasmiðir hér
nota hann mikið. Það eru ýms-
ir erfiðleikar í sambandi við
að meðhöndla íslenzkan leir,
svo sem það að hér er engin
verksmiðja, sem vinnur leir-
inn í hendurnar á okkur. Það
væri allt of mikið fyrirtæki
fyrir einn og einn leirkerasmið
að grafa upp sinn leir og
hreinsa hann. En ég fæ þetta
sem sagt tilbúið frá Danmörku.
Auðvitað kostar sitt að flytja
leirinn inn; fragtin verður dýr-
ari en sjálft hráefnið úti. En
það yrði enn dýrara fyrir mig
að standa i því að vinna ís-
lenzkan leir.
Hitt er annað mál að sá ís-
lenzki er vel nothæfur. En
Danmörk hefur það hvað þessu
viðvíkur fram yfir ísland
hversu miklu eldra land hún
er jarðsögulega. Leirinn er
oftast betri því eldri sem hann
er, eftir því sem hann hefur
veðrazt lengur. Brennisteins-
innihaldið í íslenzka leirnum
dregur verulega úr gildi hans,
og sá íslenzki leir, sem ég hef
notað, er ekki góður nema í
bland við aðrar leirtegundir.
— Þú lærðir hjá Þjóðverj-
um. Standa þeir framarlega í
keramik?
— Ekki mundi ég segja það.
Norðurlöndin til dæmis og
England eru fullt svo framar-
lega. Hér er þetta tiltölulega
ný listgrein, byrjaði með Guð-
mundi frá Miðdal. En áhug-
inn á keramik hérlendis er
mikill og í örum vexti. Fjöldi
fólks hefur áhuga á að stuna
þetta í tómstundum, og við
það eru námskeiðin hjá mér
miðuð. Þau eru ekki stíluð
upp á það að ég kenni fagið í
botn; það þarf meira en nokkr-
ar kvöldstundir til þess.
Þau Steinunn og Sverrir láta
ekki mikið yfir fyrirhöfninni
við að koma upp húsinu og
búa það, sem hlýtur þó að hafa
verið gífurleg. — Það er ekki
fyrirhöfnin, sem við höfum
áhyggjur af, segir Sverrir. —
Miklu heldur hinu, að við höf-
um ekki nægan tíma til að
koma í verk öllu því, sem hug-
ur okkar stendur til.
dþ.
EINN, TVEIR, ÞRIR,
FJORIR, fimm
Framhald af bls. 13.
enda þótt það upplýstist síðar,
að líftrygging Olivers hefði
verið óvenjuhá. Jæja, það var
tekið að rannsaka málið. Lík
Olivers fannst hálfum mánuði
síðar, og engum datt í hug að
gruna hina sorgmæddu ekkju
um að hafa ýtt manni sínum
útbyrðis, þótt það hefði verið
hægðarleikur einn.
Oakes hló þurrlega og dró
annað augað í pung.
Eins og þér skiljið, Mc-
Field, var fjarvistarsönnun
konunnar allt annað en vatns-
þétt, en hvernig, má ég spyrja,
á að sanna, að konan hafi ýtt
við manninum, þar sem engin
vitni voru að „slysinu"? Auk
þess grunaði enginn Nathalie,
heldur kenndu allir í brjósti
um hana, einkum vegna þess,
að sorg hennar var svo bug-
andi, er hún sá lík manns síns.
Lögregluforinginn kveikti í
vindlinum, sem slokknað hafði
í.
— Nathalie syrgði ekki
mann sinn ýkjalengi, hélt
hann áfram. — Hún var orðin
efnuð, og nú naut hún lífsins
í fullum mæli. Svo kom hún
heim með mann númer tvö,
Miles Ridgeland, efnaðan
lækni, sem lifði hamingjusam-
ur með hinni fögru konu sinni
í tvö ár, þangað til hann varð
fyrir því óláni að falla á stétt-
inni í garðinum þeirra, reka
höfuðið í stéttina og falla í
sundlaugina. Þegar slíkt kem-
ur fyrir, gleymir maður að
loka munninum. Það gerði
hinn meðvitundarlausi Ridge-
land einnig, og hann drukkn-
aði eins og fyrirrennari hans.
Takið eftir. Einnig í þetta sinn
sá Nathalie fyrir þvi, að hún
var í heimsókn hjá kunningj-
um sínum, svo að það hefði
verið fjarstæða ein að saka
hana á nokkurn hátt um hinn
bráða dauða manns hennar,
jafnvel þótt Nathalie hefði
ekki einungis erft mann sinn,
heldur fengið borgaða álitlega
líftryggingu.
— Furðulegt, tuldraði Mc-
Field.
— Andartak, sagði Oakes og
kinkaði kolli. — Það var ekki
fyrr en er þriðja slysið varð,
að við fórum að hafa augastað
á konunni með góðu fjarvist-
arsannanirnar.
Nathalie naut lífsins í nokk-
ur ár, en þá vildi eitt sinn svo
til, að efnaður forstjóri verk-
fræðifyrirtækis eins, Burton
Cargate, kynntist henni. Finnst
yður nokkuð furðulegt, að
þessi sami forstjóri hafi þegar
í stað fellt hug til þessarar
fögru konu, sem um þær mund-
ir var næstum potturinn og
pannan í samkvæmislífi Lun-
dúna?
Veslings Cargate. Honum
hefur vafalaust verið ljóst, að
það var hættuspil að giftast
Nathalie, en hann hefur víst
ekki skeytt því neinu.
Eftir þriggja ára hjónasælu
var bifreið ekið á Cargate. Bíl-
stjórinn hvarf og hefur aldrei
fundizt. Þá var Cargate í kaup-
sýsluerindum í Liverpool, og
Nathalie var næstum óhugg-
andi, þótt auður Cargates —
takið eftir — hafi orðið til þess
að lina sorg hennar lítillega!
— Vaknaði ekki grunur lög-
reglunnar? skaut McField inn í.
—- Auðvitað, McField, lög-
regluna í Liverpool grunaði
sannarlega margt, sagði Ookes,
og það var þá, sem New Scot-
land Yard fór á stúfana. Við
18. TBL. VIKAN 43