Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 20

CIMIIERS STADARIPARIS El
EIKHHER SEM SHM VOtO
4
Hér lýkur viStalinu langa við þann
makalausa John Lennon. í þessum hluta segir
hann meSal annars nákvæmlega
frá því, hvernig hann kynntist Yoko.
— Hvernig myndir þú meta
hœfileika Georges?
— Ég vil ekki meta hann.
George hefur ekki enn gert sitt
bezta. Hæfileikar hans hafa ver-
ið að þróast í gegnum árin, hann
vann með tveimur stórkostleg-
um lagasmiðum og hann lærði
mikið af okkur. Ég hefði gjarn-
an viljað vera George, ósýni-
legi maðurinn, og hafa lært allt
það sem hann lærði. Kannski
var það erfitt fyrir hann á köfl-
um, því við Paul erum svo
miklir ego-istar, en það er nú
bara gangur lífsins.
Ég hef áhuga á hugmyndum
og heimspeki. Ég hef engan
áhuga á betrekki, sem músík er
yfirleitt.
— Hvenœr skildist þér, að
það sem þið voruð að gera
gjörbreytti öllu...
— Fólk eins og ég veit af
snilligáfu sinni þegar það er 8
eða 9 eða 10 ára. Ég hugsaði
alltaf: „Hvers vegna hefur eng-
inn uppgötvað mig?“ Ég skildi
ekki hvers vegna þeim í skól-
anum skildist ekki að ég var
klárari en allir hinir. Kennar-
arnir voru vitlausir líka. Allt og
sumt sem þeir höfðu voru upp-
lýsingar sem ég þarfnaðist ekki
á nokkurn hátt.
Mér fannst ógeðslegt að vera
í menntaskóla. Þá sagði ég við
frænku mína: „Þú hendir ljóð-
unum mínum en þú átt eftir að
sjá eftir því — þegar ég er orð-
inn frægur!“ En hún henti því
samt, helvítis draslinu.
Ég fyrirgaf henni aldrei fyrir
að koma ekki fram við mig eins
og ég væri snillingur, þegar ég
var krakki.
Það var mjög augljóst í mín-
um augum. Hvers vegna var ég
ekki settur á listaskóla? Hvers
vegna fékk ég ekki nauðsyn-
lega þjálfun? Hvers vegna
þröngvuðu þeir mér til að vera
skítugur cowboy eins og hinir?
Ég var öðruvísi, ég var alltaf
öðruvísi. Hvers vegna tók eng-
inn eftir mér?
Nokkrir kennaranna tóku
eftir mér, og hvöttu mig til að
verða eitthvað, til að teikna eða
mála — tjá mig. En yfirleitt var
verið að reyna að gera mig að
einhverjum tannlækni eða
kennara eða eitthvað álíka
asnalegt. Og svo komu aðdá-
endurnir, fíflin, og reyndu að
gera mig að Bítil en ekki manni
eða þá Engilbert Flumperdink.
Og gagnrýnendurnir reyndu að
gera mig að Paul McCartney.
— Hvað heldur þú að sé að-
alástœðan fyrir því að fólk er
á móti Yoko og skilur hana
ekki?
—■ Yoko gekk vel áður en
hún hitti Elvis. Howard Smith
auglýsti að hann ætlaði að spila
músíkina hennar í útvarpi og
þá rigndi yfir hann símahring-
ingum frá brjáluðu fólki sem
sagði: „Þú skalt ekki dirfast að
gera það, hún eyðilagði Bítl-
ana.“ Hún leysti ekki upp Bítl-
ana og jafnvel þó hún hafi gert
það, hvað kemur það málinu
við eða plötunni hennar. Hún
er kona og hún er japönsk;
þetta er kynþáttahatur og þetta
er kvennahatur. Það er allt og
sumt.
Það sem hún gerir er ofsalegt,
far out. Platan hennar er jafn
góð og „Sgt. Pepper“. Klárasta
fólkið gerir sér grein fyrir því.
Það er til fólk sem skilur hana,
einhversstaðar í París er ein-
hver sem skilur hana, í Moskvu
er einhver sem skilur hana og
einhversstaðar í Kína er ein-
hver sem skilur hana. En al-
mennt er hún ekki viðurkennd
af því að hún er of æðisleg, she’s
too far out. Það er erfitt að lifa
með því. Sársauki hennar er
slíkur að hún tjáir sig á þann
hátt sem særir mann — maður
þolir það ekki. Þess vegna þoldi
fólk ekki Van Gogh, það var of
raunverulegt, það særir mann,
þess vegna reyna þeir að drepa
mann.
— Hvernig kynntist þú Yoko?
— Ég er viss um að ég hef
sagt þér þetta margoft. Hvern-
ig kynntist ég Yoko? Það var
einskonar neðanjarðarklíka í
London; John Dunbar, sem var
giftur Marianne Faithful átti
listagallerí í London, sem hét
Indfca, og ég kom þangað
stundum þegar við vorum ekk-
ert í stúdíóunum. Ég fór þang-
að einu sinni til að sjá sýningu
hjá Takis. Ég veit ekki hvort
þú hefur heyrt um hann, en
hann er gæi sem gerir raf-
magnaða hluti úr allskonar seg-
uljárnum og drasli, svona
skúlptúrar eða svoleiðis og það
eru nokkur svona gallerí í Lon-
don, sem sýna verk eftir ó-
þekkta listamenn eða þá „und-
erground“ listamennina. Svo
frétti ég að þessi furðulega
kona ætlaði að vera með sýn-
ingu í næstu viku og að það
ætti að vera eitthvað með fólk
í pokum, í svörtum pokum, og
að það ætti að verða einskonar
uppákoma, happening, og allt
það. Ég fór þangað kvöldið áð-
ur en sýningin byrjaði og fór
inn. Hún vissi ekkert hver ég
var eða neitt og ég var að rápa
þarna um. Allt í kring voru
listamannstýpur, skólakrakkar
og ég horfði á og var furðulost-
inn. Það var epli þarna til sölu
og það kostaði 200 pund (42
þús. ísl.). Mér fannst það stór-
kostlegt — ég náði húmornum
í verkum hennar strax. Ég vissi
ekki mikið um framúrstefnu-
list og þurfti þess ekki með, en
húmorinn greip mig strax.
Þarna fékkst epli fyrir 200 pund.
En það var raunar annað atriði
sem fékk mig til að ákveða mig
um hvort ég væri með eða á
móti henni. Það var stigi sem
lá upp að málverki sem hafði
verið fest á loftið. Það leit út
eins og tómur strigi, en við
málverkið var keðja sem í hékk
stækkunargler. Svo ég klifraði