Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 16

OSATT
VIÐ
SKÓLANN
við og
börnin okkar
Lena er átta ára og lélegust
í sínum bekk. Hún finnur
svo sárt til þessa að hún
er álitin sérvizkupúki
meðal skólafélaganna. Við
próf hjá sálfræðingi
skólans kemur það í ljós
að Lena getur vel lært og
stundað skólann eðlilega.
En hún þarfnast mikillar
uppörvunar.
En þegar Lena fékk ekki
neina uppörvun heima
varð hún að
bitbeini í bekknum
sínum . . .
Lena er i öðrum bekk. Hún
er átta ára. Fram að þessu
hefur henni gengið sæmilega
í skólanum, en nú finnur hún
að henni gengur ekki eins vel
og bekkjarsystkinum hennar.
Hún á erfitt með að fylgjast
með í sumum fögunum, hún
skrifar ekki eins vel og hin
börnin, — hún er ekki í takt
við félagana. Kennararnir
finna að við hana svo hin
börnin heyra, og við það miss-
ir hún jafnvægi og öryggis-
kennd.
Henni er þetta ekki ljóst
sjálfri og henni finnst alls ekki
þörf á þvi að fá aukakennslu.
Hún er næstum alltaf lélegust
í bekknum, — nú, einhver
verður að vera það. Lenu fer
að leiðast i skólanum og hún
hefur andstyggð á heimavinn-
unni. Svo fer hún að verða
hlédræg, fer einförum i frí-
mínútum og flýtir sér heim,
strax og skólinn er búinn á
daginn.
Að lokum fer hún að skrópa.
í fyrstu veit enginn um það.
Það er haldið í skólanum að
hún sé veik, en heima hjá
henni er álitið að hún sé í
skólanum, því að hún fór allt-
af að heiman á tilsettum tima
á morgnana. Hún ráfar þá um,
ein og óhamingjusöm.
Að lokum hringir kennslu-
konan heim til hennar og spyr
hvernig henni líði, og þá kemst
allt -upp. Eins og gefur að
skilja kemst allt í uppnám,
Lena missir móðinn og getur
ekkert gert annað en grátið.
Fyrir milligöngu kennara er
Lena send til skólasálfræðings,
sem prófar hana mjög nákvæm-
lega og kemst að þeirri niður-
stöðu að hún sé nokkuð á eftir
jafnöldrum sínum, en að hún
ætti að hafa alla möguleika á
að stunda venjulegt skólanám.
Nú eru líka orðnir svo marg-
ir möguleikar til aS hjálpa
börnum til að hafa betri not af
skólagöngu, til dæmis auka-
kennsla í sumum fögum, sem
liggja illa fyrir viðkomandi
barni.
Lena er kyrr í sínum bekk,
en fær aukakennslu nokkra
tíma í viku, til að geta fylgzt
með bekkjarsystkinum sínum.
Sálfræðingurinn talar við
foreldra hennar og kennslu-
konuna um vandræði Lenu.
Kennslukonan talar við
börnin í bekknum einn dag-
inn, þegar Lena er fjarver-
verandi. Hún biður þau um að
sýna henni umburðarlyndi og
reyna heldur að hjálpa henni.
Slik framtakssemi hjá kennslu-
konunni getur verið tvíeggjuð.
Það fer allt eftir persónuleika
kennslukonunnar og fram-
komu, hvort henni tekst að
bera þannig fram sitt mál að
það verði til góðs fyrir Lenu,
en ekki til að undirstrika að
hún sé eitthvað afbrigðileg.
Það sem Lenu og öllum börn-