Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 34

Á MEÐAN
BÍLSTJÓRARNIR...
Framhald af bls. 14.
— Bíddu, hvíslaði Bill og
opnaði dyrnar. Hann gekk
gegnum borðstofuna og fram í
stofuna. — Jimmy? sagði hann.
Fleira heyrði ég ekki í bráð,
en ég var ekki ein í svefnher-
berginu.
Eina hræðilega sekúndu gat
ég ekki hreyft legg eða lið. Svo
æpti ég: — Bill! og reif upp
hurðina og sneri mér við. Su-
gar stóð við hliðina á náttborð-
inu. Hún var berhöfðuð og
hafði kápu hangandi lauslega
yfir axlirnar, eins og hún hefði
kastað henni yfir sig í flýti. Bill
kom þjótandi og snarstanzaði
á þröskuldinum. —- Sugar! Hvað
ertu að gera hérna?
Hann kveikti ljósið, og ég
sá Jimmy standa við hlið hans.
Sugar var föl eins og lík. —
Hún vildi tala við mig! æpti
hún. — Edith Sales! Eg kom
og fann hana svona. . . . Svo
heyrði ég að einhver kom inn
í íbúðina. Ég varð hrædd og
faldi mig hérna. Ég vissi auð-
vitað ekki að það væru þið.
— Hvernig komstu inn?
— É'g . . . ég gekk bara beint
inn. Útidyrnar voru opnar.
Einhver hefur skilið þær eftir
opnar.
Ég sá ekki það rauða, sem
iá á gólfinu hjá Sugar. fyrr en
Bill beygði sig og tók það upp.
Það var herrahálsklútur úr
silki.
—- Hann lá á gólfinu við
hliðina á henni, stamaði Sugar.
Bill hélt klútnum upp á móti
Ijósinu og skoðaði hann vand-
lega. — Þú átt hann, sagði
hann við Jimmy.
— Ómögulegt! sagði Jimmy
snöggt og hrifsaði klútinn af
Bill. — Ég þekki hann, sagði
Bill. — Og hann er með upp-
hafsstöfunum þínum, J. R.
—- En ég . . . ég týndi hon-
um, en veit ekki hvar. Sg man
ekki. . Jimmy sleppti þess-
um banvæna klút, hné niður
á stól og huldi andlitið í hönd-
um sér.
— Jimmy, sagði Bill og lagði
hönd á öxl honum. — Hvað
þýðir þetta? Hvað mikið
veiztu, Jimmy?
En Jimmy svaraði ekki.
Hann sat hreyfingarlaus og
tók hendurnar ekki frá andlit-
inu.
— Ég verð að hringja til
lögreglunnar, sagði Bill hvasst.
En skyndilega breyttist hann;
röddin varð róleg og vingjarn-
leg er hann ávarpaði þennan
frænda sinn og góðan vin. —
Hvers vegna komstu hingað,
Jimmy? Um hvað ætlaðir þú
að tala við frú Sales? Viltu
segja mér það áður en lögregl-
an kemur?
Jimmy svaraði ekki. Silki-
klúturinn lá í hrúgu við fætur
hans.
— Varstu hjá Sugar í nótt?
spurði Bill.
—- Nei, umlaði Jimmy. —
Ég var hérna. Frú Sales vildi
tala við mig.
— Til hvers? Til að segja
þér hver hefði myrt John?
Jimmy kinkaði lítillega kolli.
Svo rétti hann úr sér og starði
tómlega á okkur. — Það var
allt mér að kenna! hrópaði
hann og tók aftur höndum
fyrir andlit.
• — Hver voru þín mistök?
spurði Bill ákveðinn.
— Allir þessir peningar,
umlaði Jimmy. — É'g gat ekki
borgað.
— Hvaða peningar?
— Næstum hundrað þúsund
dollarar. Hún taldi mig á að
taka við þeim. Svo átti ég að
fjárfesta þá fyrir hana, og ég
gat ekki borgað henni þá aft-
ur nema John dæi.
— Hver. . . .
— Sugar, sagði Jimmy
hljómlaust. — Það var þegar
við vorum trúlofuð. Hún sagði
að ég skyldi fjárfesta hluta af
arfinum fyrir hana. En hún
brúkaði firn af peningum. Hún
erfði ekki eins mikið eftir afa
sinn og allir héldu, og kunni
auk þess ekki að fara með
peninga. Þegar hún varð blönk,
vildi hún fá aftur peningana
sem ég hafði fengið, en ég gat
ekki borgað. Þá tók hún John
fyrir. Það gekk ágætlega fram-
an af, en allt í einu missti
John áhugann á henni og sagði
umbúðalaust að hann ætlaði
ekki að kvænast henni.
Það varð dauðaþögn í her-
berginu. Ég leit snöggt á Su-
gar. Hún beit sig í vörina, líkt
og til að forðast að æpa.
— Hvernig veiztu þetta?
spurði Bill loks.
Jimmy leit upp. — Af því
að John sagði frú Sales það.
Ég hef það frá henni.
— Það er ekki satt! hvæsti
Sugar og þreif í gluggatjöldin,
sem hún stóð hjá.
— Jú, sagði Jimmy. — Það
var þess vegna að hann arf-
leiddi þig að peningunum. Svo
að þú fengir lítilræði fyrir þinn
snúð. Af hliðstæðri ástæðu arf-
leiddi hann frú Sales að Ce-
zanne-málverkinu. Þannig
gerði John upp reikningana
við fólk.
Augu Sugar skutu elding-
um. — Það er rétt að ég varð
að fá peningana aftur. Jimmy
hafði ekki fjárfest eyri! Hann
hafði eytt þeim öllum í sjálf-
an sig og lofað að borga þegar
John dæi. Það sagði hann mér
að minnsta kosti. En mér datt
aldrei í hug að hann myndi
myrða. . . .
— Ég myrti ekki John! æpti
Jimmy í örvæntingu. — Ég
myrti hann ekki! Þú verður að
trúa mér, Bill!
Bill sneri sér við án þess að
segja orð og gekk fram í borð-
stofuna. Við heyrðum að hann
tók upp símtólið og valdi núm-
er. Ekkert okkar sagði orð, á
meðan hann talaði við lög-
regluna. — Já, heyrðum við
hann segja, — ég skal sjá til
þess að þau fari ekkert.
Svo kom hann til okkar aft-
ur, og ég varð næstum hrædd
er ég sá framan í hann. And-
litið náfölt og næstum afmynd-
að.
Það var dauðaþögn. Ég held
að við höfum öll haft hugann
við líkið á borðstofugólfinu.
Það glitraði á glös og krukkur
á snyrtiborðinu, og ennþá einu
sinni kom mér ilmefnalyktin í
hug. Að þessu sinni vissi ég
hvernig í henni lá, en áður en
ég fékk tíma til að segja nokk-
uð um það, sagði Bill: — Jim-
my, hringdi frú Sales til Su;
gar og ógnaði henni?
— Já! Frú Sales hataði hana.
Hún var afbrýðisöm. Eg vissi
ekki hvað gera skyldi.
— Vissi hún að þú skuldað-
ir Sugar peninga?
Jimmy roðnaði og leit niður.
— Já, ég nefndi það við hana
af því að ég vonaði, að hún
bæði John fyrir mig. En hún
vildi það ekki. Hún sagði að
það væri tilgangslaust að biðja
John um peninga.
— Veizt þú hvort hún sagði
John það?
— Það getur hún ekki ha.fa
gert. John hefði tryllzt.
— En það lá ljóst fyrir að ef
John dæi, gætir þú borgað Su-
gar.
— Það var auðvitað þess
vegna að Jimmy skaut hann!
æpti Sugar. -— Og þess vegna
kyrkti hann frú Sales. Hún
hafði getið sér til um sam-
hengið og hefði sagt lögregl-
unni allt.
Bill sneri sér að mér.
— Pat, geturðu munað hvað
þú sagðir við Sugar, þegar hún
hringdi í þig og bað þig að
koma og klippa hundinn sinn?
Sagðirðu hvenær þú gerðir ráð
fyrir að koma til borgarinnar?
— Nei. Nei, ég hafði ekki
hugmynd um hvenær ég ætti
heimangengt. Lady var að því
komin að gjóta og.. . .
— Sagðir þú henni að Lady
væri komin að goti?
— Já, það hafði ég gert. Ég
hafði sagt að ég ætti annríkt,
því að Lady gæti byrjað að
gjóta hvenær sem væri. Ég
mundi að ég hafði sagt það,
og ég sá að Sugar mundi það
nú. Augnaráð hennar var orð-
ið flóttalegt.
Bill kinkaði kolli. — Hún
vissi sem sagt að þú gætir ekki
komið til borgarinnar þegar í
stað?
— Jimmy myrti hann! hróp-
aði Sugar skerandi röddu. —
Hann tók skammbyssu Pat og
— Þetta þýðir ekkert fyrir
þig, Sugar, sagði Bill þréytu-
lega. — Wilkinson veit allt
saman. Þegar þú gafst í skyn
að Pat hefði reynt að fremja
sjálfsmorð, fór hann að fá
áhuga á þér. Hann gekk úr
skugga um að þú hafðir enga
flugfarmiða keypt og að þú
ætlaðir ekkert að ferðast. Þú
varst sokkin í skuldir. Þú
reyndir við John, en hann
vildi ekki kvænast þér. Þú
seldir skartgripina þína. Þú
varst í sárri þörf fyrir peninga.
Jimmy gat beðið, en ekki þú.
Og þú gazt fengið peningana
þína aftur með einu móti að-
eins. Wilkinson var aðeins að
leita að ástæðunni, en þegar
hann hafði fundið hana....
— Þú lýgur! stundi Sugar.
— Hann fann skotfæraöskj-
una.
— Það er ekki satt! Eg
henti henni.... Hún snar-
þagnaði.
— Þú kastaðir öskjunni út
um bílgluggann á leiðinni
heiman frá Pat, en fyrst
tókstu úr öskjunni skotin, sem
þú þurftir á að halda. Askjan
fannst í dag síðdegis og er nú
hjá lögreglunni. Þeir hafa
sent hana til rannsóknastof-
unnar til að athuga fingraför-
in.
Hún starði hatursfullum aug-
um á Bill. Svo breytti hún al-
veg um svip. Fallega andlitið
mýktist, augun urðu stór og
biðjandi. — Þú verður að
hjálpa mér, Jimmy. Þið verðið
öll að hjálpa mér. Þið eruð
beztu vinir mínir. Þið farið
ekki að framselja mig lögregl-
unni, þið hafið ekki hjarta til
þess. Ég veit að það var vit-
laust af mér, en ég. . . .
34 VIKAN 18.TBL