Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 48

einu sinni aftur rík, ástin mín!
Oakes slökkti á segulband-
inu.
— Viljið þið heyra meira?
spurði hann notalega. — Eða
viljið þið bíða, þangað til við
leikum allan konsertinn í rétt-
arsalnum?
Kimball og Nathalie voru
niðurbrotin. Þau svöruðu ekki.
En þau hlustuðu ásamt lög-
reglumönnunum á staðnum á
Oakes, er hann sagði:
— Meðal annarra orða, Kim-
ball, . . . eigum við ekki að
taka upp rétt nafn? Oliver
Ferris? Ég ákæri yður fyrir
morðin á Miles Ridgeland,
Burton Cargate og Terence
Howard, og allt það. sem þér
segið, verður notað í vitna-
leiðslunni! Þetta er allt opin-
bert! En mig langar til þess að
segja við yður, alveg óopinber-
lega, Ferris: Þetta var snjöll
hugmynd, er þér „drukknuð-
uð“ í vatninu þárna í Skot-
landi, enda þótt konan yðar
hafi átt hugmyndina. Mér
þætti gaman að vita, hvaða
flakkari það var, sem fannst
loksins í fötunum af yður.
Nathalie hélt því statt og stöð-
ugt fram, að líkið væri af yð-
ur. Þetta var snjöll hugmynd,
Ferris. Þið Nathalie lifðuð á
henni í mörg ár.
Hann leit hvasst á þau og
lauk máli sínu:
— Það mun einnig koma í
Ijós, að hugmyndin kemur
ykkur í gröfina!
☆
GULLNl PARDUSINN
Framháld af hls. 19.
hún sig eins harða og henni
var unnt.
— Þetta er ekkert nýtt fyr-
ir mér, Kit. Frændi minn hef-
ur sagt mér allt um áform sín
um framtíð mína og ég hef
ekkert við það að athuga!
Báðir mennirnir störðu
undrandi á hana. Ingram
þagði, en Kit sagði með undr-
un í röddinni:
— Ekkert við það að at-
huga? Þá hefur hann annað-
hvort ekki verið alveg hrein-
skilinn eða þá að þú hefur ekki
skilið hann til fulls.
— É'g er ekki barn lengur,
Kit! Á einhvern hátt gat hún
haldið ró sinni og talaði í létt-
um, jafnvel glettnislegum
róm.
— Ég veit upp á hár hvaða
hlutverk mér er ætlað, það
hentar mér ágætlega og ég
reyni að gera því góð skil. Hún
leit beint í augu hans og rak
svo upp hláturgusu. — í guð-
anna bænum láttu mig ekki
sjá þennan vandlætingarsvip,
það er ekkert skammarlegt við
það að vera ástmær konungs-
ins!
Hann þagði og virti hana
lengi fyrir sér, þar sem hún
stóð og hallaði sér upp að
borðstokknum; ljóst hárið
flaksaði fyrir vindinum og í
baksýn var himinninn og
glitrandi hafið. Augu hans
voru full af vonbrigðum og
bitrum sársauka.
— Jarlinn hefur þá fundið
námfúsan nemanda, sagði hann
að lokum. — Og ég sem hélt
að ég þekkti þig betur en
nokkra aðra manneskju, Da-
maris. Ég hefði lagt líf mitt
að veði fyrir sakleysi þínu og
réttlætiskennd. Drottinn minn
dýri, hvílíkur asni ég hef ver-
ið!
Það var miklu fremur hljóm-
urinn í rödd hans en orðin sem
nísti hjarta hennar, en með
sársaukanum kom reiðin. Var
þá svona létt að sannfæra
hann? Gat hann trúað að hún
væri svona í raun og veru? Án
þess að hafa hugmynd um ör-
væntinguna sem bjó á bak við
þessi bituryrði, reyndi hún í
barnalegri þrjózku að láta
hann halda þessu áliti sínu.
— Hvaða rétt hefur þú til
að dæma mig? spurði hún. —
Eina lífinu sem ég þekkti, lauk
daginn sem frændi minn kom
til Fallowmead, en nú hef ég
möguleika á að kynnast nýju
lífi, í heimi, sem þú þekkir
ekki. Ég er metnaðargjörn og
mér er sama hvaða ráðum ég
beiti til að ná settu marki.
Kit gretti sig. — Þá er þessi
tilvonandi eiginmaður þinn
þér samboðinn, sagði hann
með fyrirlitningu, — þið er-
uð bæði samtaka um að selja
heiður ykkar fyrir veraldar-
gæði.
Fletcher ætlaði að öskra, en
aftur greip Damaris í arm hans.
Engar barsmíðar, herrar
mínir, sagði hún mynduglega.
— Kit, ef það er eina takmark
þitt að móðga okkur, þá er
betra að þú segir ekki meira.
Ingram klappaði á hönd
hennar og lýsti því hátíðlega
yfir að hann skyldi ekki taka
þessar móðganir illa upp. Da-
maris kippti strax að sér
hendinni og sneri við þeim
baki. Hve lengi gat hún þolað
þessa martröð? hugsaði hún.
Hve miklar sálarkvalir gat hún
borið?
— Damaris! Rödd Kits var
nú breytt. — Ég trúi ekki að
þú talir þannig af frjálsum
vilja. Ertu hrædd við frænda
þinn? Hefur hann hótað þér
einhverju illu? Hún svaraði
ekki og hann greip um axlir
hennar og sneri henni að sér.
■— Heyrðu, vina mín, þú
hefur hingað til borið fullt
traust til mín! Viltu ekki segja
mér hvað það er sem angrar
þig?
— Það er ekkert! Hún stóð
á öndinni. Hún þurfti mikið
viljaþrek til að standa á móti,
þegar hann snerti hana og hún
þráði að finna arma hans um-
lykja sig, finna öryggið sem í
þeim bjó. Hún tók á öllu því
þreki sem ennþá bjó í henni til
að brosa.
— Ég er ekki hrædd við
frænda minn, sagði hún, — og
ekkert sem þú hefur sagt hér,
getur fengið mig á aðra skoð-
un. Þú ættir ekki að reyna það
lengur, Kit! Hefurðu ekki
hugsað út í það að það gæti
orðið gott fyrir þig að eiga
systur við hirðina? Því þótt
ekki séu blóðbönd á milli
okkar, þá mun ég alltaf líta á
þig sem bróður minn, það
veiztu.
Hann greip svo fast um axlir
hennar að hún saup hveljur og
hann sagði reiðilega: — Ef þú
værir systir mín í raun og veru,
þá myndir þú aldrei fara til
hirðarinnar og það veiztu!
— Ef ég væri systir þín,
hefði ég enga möguleika á því
að tengjast hirðinni, svaraði
hún, — en ég vil ekki jagast
við þig, Kit, ég skulda þér of
mikið til þess. En ég skal borga
skuldir mínar, það máttu vera
viss um! Þegar ég hef örugg-
lega náð hylli konungsins, get
ég gert allt mögulegt fyrir þig.
Hvað ætti það að vera? Titill?
Landstjóraembættið á Jama-
ica?
Hann sleppti henni og við-
bjóðurinn skein úr augum
hans Svo snerist hann á hæl
og strunsaði burt frá þeim. Da-
maris rétti fram hendurnar og
hún fálmaði í blindni eftir
stuðningi, því að þilfarið rugg-
aði undir fótum hennar og sól-
skinið hvarf í skuggalegri þoku.
— Ertu veik? spurði In-
gram, dauðskelkaður. — Leyfðu
mér að fylgja þér til klefa
þíns!
Hún var kyrr í klefa sínum
það sem eftir var dagsins, lét
Rebeccu annast sig og reyndi
að gleyma svipnum á andliti
Kits, þegar hann gekk í burtu.
En um daginn varð sambandið
milli mannanna þriggja erfið-
ara, því að Martin og Ingram
voru lítt hrifnir af samverunni
og Kit var ekki í skapi til að
ræða við þá.
„Good Hope“ sneri aftur til
Port Royal þrem dögum eftir
brottförina þaðan. Höfnin var
þá full af skipum og bæjarbú-
ar sem drukknir af sigurvímu.
Hinn frægi víkingur Henry
Morgan var nýkominn með
skip sín úr einni frægðarför-
inni til Maracaibo, með sigur-
krans um ennið og skipin fuil
af herfangi. „Good Hope“ rann
inn í höfnina, án þess að vekja
mikla athygli, en einn var það
þó sem hafði auga með því og
skipið hafði ekki varpað akk-
erum fyrr en báti var lagt að
síðu þess og í honum var Alex
Blair læknir. Þegar hann kom
upp á þilfarið og sá Kit, þá
var greinilegt að honum létti
stórlega.
- Lofaður sé Guð! hrópaði
hann upp yfir sig og þrýsti
hönd Kits. — Ég vissi að það
var eitthvað bogið við það að
ég var lokkaður út undir því
yfirskini að vitja dauðvona
sjúklings, sem svo reyndist
ekki viðlátinn, og þegar ég
heyrði að „Albatross" hafði
látið úr höfn, þá vissi ég að
Renard hafði fundið upp á
einhverjum skepnuskapnum.
— Það er rétt! sagði Kit
skuggalega. — Hann og Chels-
ham jarl í sætri sameiningu.
Ég skal segja þér alla söguna,
Alex, en hún er ekki þessleg
að það sé rétt að hún fréttist
um bæinn.
— Því trúi ég! Blair leit að
káetudyrunum, þar sem Dama-
ris stóð með frænda sínum og
Ingram Fletcher. — Svo þú
hefur haft hana heim með þér,
Kit? Það var rétt, sérstaklega
þegar ég sé að hinn slóttugi
jarl er ekki sjáanlegur. Er það
kannske þannig að þú hafir
kastað hræi hans fyrir borð?
Illu heilli er það ekki svo
gott, sagði Kit og sneri sér að
John Ransome, sem hann gaf
einhver fyrirmæli. Blair leit á
Kit og Damaris, en sagði ekki
neitt. Hvað sem hafði skeð
síðan þau yfirgáfu Port Roy-
al, þá var greinilegt að ekki
var allt með felldu á milli
þeirra.
Sannleikurinn um ferð „Good
Hope“ kom ekki í ljós fyrr en
nokkru síðar i húsi landstjór-
ans, en þar voru aðeins við-
staddir Modyford sjálfur, Alex
Blair og Sir Jocelyn Wade,
sem var í heimsókn hjá land-
48 VIKAN 18. TBL.