Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 18

Kit leit á Martin Farran-
court, sem ennþá sat álútur
með hönd fyrir áugum. Það
hafði verið honum mikil raun
að komast að innráeti bróður
sins og það mátti greinilega
lesa meðaumkun í augum Kits,
þvi að honum líkaði jafn vel
við Martin, eins og hann hat-
aði bróður hans.
— Nú er það eitt sem mig
langar til að spyrja yður að,
þar sem við erum einir, sagði
hann. — Hafið þér ástæðu til
að halda að hin miklu áhrif,
sem bróðir yðar hefur haft við
hirðina, séu eitthvað að réna?
Martin leit upp. Á teknu
andliti hans var undrunarsvip-
ur. — Hvernig í ósköpunum
dettur yður það í- hug? spurði
hann. — Ralph minntist á það
við mig daginn sem hann kom
til Jamaica, en ég hef ekki
sagt það neinum og ég get ekki
ímyndað mér ’ að hann hafi
sjálfur látið í það skína.
— Þetta er þá satt?
Martin kinkaði kolli. — Já,
hann hefur eignazt óvin þar
sem lafði Castlemaine er og
hún hefur rægt hann við kon-
unginn. Ralph sagði sjálfur að
hann hefði ekkert vopn gegn
vonzku hennar.
— Hann er þá búinn að áfla
sér þess nú! Það var biturleiki
í orðum Kits. — Guð hjálpi
mér! Þessar upplýsingar nægja
til þess að fullvissa mig um að
grunur minn sé á rökum reist-
ur. Hann sá að Martin var í
vandræðum, svo hann bætti
við stuttri skýringu. — Dama-
ris! Hann ætlar að skáka henni
fram sem keppinaut lafði Cas-
telmaine.
— Damaris? endurtók Mar-
tin efablandinn. — Nei, yður
skjátlast! Það er útilokað! Það
getur ekki verið! Hann hefur
sjálfur undirbúið... . Hann
lauk ekki við setninguna og
fól aftur andlitið í höndum sér
og rödd hans varð hljómlaus.
— Barn hans eigin systur!
Heilaga jómfrú! Eru þá engin
takmörk fyrir mannvonzku
hans?
— Hvað hefur hann undir-
búið? spurði Kit snögglega.
— Hann hefur trúlofað
hana Ingram Fletcher! Martin
horfði í gaupnir sér, svo hann
sá ekki svipinn á Kit. — Þeg-
ar ég sagði að mér fyndist það
ekki samboðið henni, þá hló
hann og sagði að Fletcher
væri kjörinn til stórræða.
— Til sömu stórræða og
Castelmaine jarl, sagði Kit
með fyrirlitningu. — Laun
fyrir að vera viðráðanlegur!
Guð hjálpi mér! Hefur þessi
maður hvorki stolt eða mann-
legar tilfinningar? Hann leit á
lotið höfuð Martins. — Hvern-
ig gat jarlinn þvingað Dama-
ris til að samþykkja þetta?
— Hann þurfti ekki að
þröngva henni til þess, svar-
aði Farrancourt þreytulega. —
Hún sagði sjálf að hún væri
þessu samþykk. Það var
áhyggjusvipur í augnaráði
hans, þegar hann leit Upp.
— Ralph á ákaflega hægt
með að sannfæra fólk, þegar
hann leggur sig fram. 'Ég er
hræddur um að hann hafi
kómið ýmsum grillum inn í
höfuðið á henni um glæsileik
hirðlífsins.
Kit hristi höfuðið. — Dama-
ris er engin lafði Castelmaine,
sagði hann með áherzlu. — En
hún trúir þessu líklega. Þegar
ég varaði hana við, vildi hún
ekki hlusta á mig, en hún skal
gera það núna!
Með þessum orðum yfirgaf
hann Martin og fór að leita að
Damaris. Hann fann hana á
afturþiljunum með Fletcher.
Þegar hún sá hann nálgast, þá
lagði hún höndina á arm Flet-
chers, því að hún óttaðist að
vera ein með Kit. Sá ótti henn-
ar var ástæðulaus. Ingram
Fletcher var búinn að fá nóg
af móðgunum og lítillækkun
og hann var ákveðinn í því að
láta taka tillit til sín. Þegar
Kit óskaði eftir samtali við Da-
maris undir fjögur augu, sýndi
hann ekkert fararsnið á sér,
heldur sagði með merkissvip,
sem var honum svo tamur:
— Yður er kannske ekki
kunnugt um að við ungfrú
Tremayne erum trúlofuð. Það
sem þér hafið að segja henni,
verðið þér að segja í minni
viðurvist.
— Það verðið þér að sætta
yður við að. ég ákveði, sagði
Kit og reyndi að vera rólegur.
— Sg bið yður um að leyfa
okkur að vera einum.
— ’Ég hlýt sjálf að hafa ein-
hvern ákvörðunarrétt í þessu
máli, sagði Damaris og rödd
hennar var óeðlilega há og
skerandi. — Eg óska að Flet-
cher verði kyrr. Hvað viltu
mér, Kit?
Ingram lyfti brúnum og leit
á Kit með þeim svip sem ósjálf-
rátt kom Kit til að óska þess
eins að fleygja honum í sjó-
inn.
— Jæja þá, sagði hann og
rödd hans var ísköld. — Ef
að herra Fletcher finnst ég
móðgi hann, þá er það ekki
mér að kenna. Damaris, þegar
ég varaði þig við frænda þín-
um, vildir þú ekki hlusta á
mig og ég hafði ekki sannanir
fyrir máli mínu. Nú hefur Mar-
tin Farrancourt sagt mér að
áhrifavald jarlsins innan hirð-
arinnar sé dvínandi vegna þess
hve lafði Caselmaine sé hon-
um andvíg. Þarftu fleiri sann-
anir fyrir því hvað hann hef-
ur í huga með þig, þú átt að
verða eftirmaður frúarinnar!
Þess vegna vill hann gifta þig
þessum atkvæðalitla manni,
sem verður honum þægur ljár
í þúfu.
Fletcher rak upp mótmæla-
óp og greip til sverðsins. Kit
leit á hann með megnustu fyr-
irlitningu.
— Ég vara yður við, Flet-
cher. Þér verðið að venja yð-
ur við að kyngja ýmsum móðg-
unum, ef þér ætlið að verða
leikbrúða Chelsham jarls.
Damaris flýtti sér að taka
fram í. Nú var tækifærið til
að koma Kit í skilning um það,
í eitt skipti fyrir öll, að hún
væri ákveðin í að fara til Eng-
lands, þótt hún þyrfti að
gjalda það dýru verði! Hún
varð að horfast í augu við það
að svipta hann allri' trú á
henni, því það var eina ráðið
til að frelsa hann frá þeim
hættum sem honum stafaði af
gullna pardusnum. Hún var
ekki viss um að hún gæti leik-
ið þetta hlutverk án þess að
guggna, en þess vegna gerði
Framhald á bls. 48,
18 VIKAN 18. TBL.