Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 26

Á myndunum þremur hér að
ofan sésl ofurlítið sýnishorn af
keramikmunum eftir Steinunni
Marteinsdóttur. Einnig má fá
ofurlitla hugmynd um sérkenni-
legar innréttingar á heimili
þeirra hjóna.
kannski komið sérstaklega
skýrt fram á sýningunni sex-
tíu og sex. Myndirnar á Norð-
urlandasýningunni 1961 voru
byrjunin, getum við sagt.
— En þú byrjaðir á því að
mála abstrakt?
Á árunum í Myndlista-
skólanum málaði ég fyrst na-
túralískt, en byrjaði þá líka
abstrakt. Maður kynntist þvi
þá og það var nýtt fyrir manni.
Þá gekk allt út á það ab-
strakta. Það lá við að talinn
væri höfuðglæpur að gera
annað. Eg hélt mér við það
abstrakta i ein tiu ár, þótt erf-
itt sé að slá nokkru föstu um
það. Þetta breytist alltaf eitt-
hvað frá degi til dags. En
myndirnar á Norðurlandasýn-
ingunni, bláar og minnandi á
kvöldstemningar, voru milli-
stigið. Þær tilheyra hvorugu
tímabilinu, því abstrakta eða
því natúralíska. Því að síðustu
abstraktmyndirnar, sem ég
málaði, voru hreinar flatar-
myndir. Við þær var ekki not-
uð önnur tækni en sú sem
húsamálarar viðhafa.
— Hvað leiddi til þess að þú
fórst yfir í natúralisma? Er
ekki frekar óvenjulegt að list-
málarar fari yfir í þá stefnu,
eftir að hafa byrjað abstrakt?
Jú, það er nú fremur á
hinn veginn, að menn hafi
snúizt yfir í abstrakt eftir að
hafa byrjað á natúralisma. En
hitt ætti að vera engu síður
eðlilegt. Hvað mig snerti átti
breytingin rætur sínar að
rekja til hreinna leiðinda á
því, sem ég var að gera; ég
fann til sárrar tómleikakennd-
ar og fannst ég vera að losna
úr tengslum við lífið í kring-
um mig. Auk þess fannst mér
alltof auðvelt að mála ab-
strakt.
Fram að þessu hafði maður
verið upptekinn af því að vera
svo gífurlega mikill speking-
ur, líkt og allir í kringum
mann. Við vorum alltaf að
leysa lífsgátuna. Þetta voru
svo merkilegir hlutir, að mað-
ur lokaði sig inni með þessu,
unz svo virtist sem maður
væri laus úr öllum tengslum
við umhverfið, eins og manni
kæmi það hreint ekki við. Svo
fór það að opnast fyrir mér að
við höfðum ekki náð neinu
endanlegu takmarki. En í þess-
um hóp okkar voru margir,
sem virtust sannfærðir um að
við hefðum náð einhverjum
endapunkti, þannig að minnsta
kosti yrði ekki mikið að gera
26 VIKAN 18. TBL.