Vikan - 06.05.1971, Blaðsíða 37

dáður aí konum. Gisela Rotsc-
heidt segir að það hafi að vísu
ekki verið ást við fyrstu sýn,
en um leið og hún sá hann,
fann hún ekkert fyrir ónota-
legu andrúmslofti fangelsisins.
Eftir fyrstu heimsóknina fór
hún alltaf til hans á tveggja
vikna fresti, þá fékk hún leyfi
til heimsóknar. Smátt og smátt
urðu handtökin hlýlegri, en
það var samt ekki leyft að
haldast lengi í hendur, aðeins
til að heilsast og kveðjast. Það
var heldur ekki mögulegt að
hafa nokkurt leynilegt sam-
band undir borðinu, þar var
skilrúm á milli. Þau fengu
heldur aldrei að tala saman í
einrúmi, lögregluvörður var
alltaf viðstaddur.
Sútterling sendi henni þá
skriflega skýrslu, þá sömu sem
hann hafði lagt fyrir réttinn í
Köln, þar sem hann lýsti því
yfir að tilgangur hans hefði
einungis verið að vinna að
friði milli austurs og vesturs.
Mál hans var aftur tekið fyrir
í Dússeldorf, en dómnum var
aðeins breytt hvað lengd fang-
elsisvistar viðkom. Gisela hélt
því fram að maður með hans
lundarfari gæti ekki verið
glæpamaður og margur varð
til að trúa því.
Hún var búin að eyða meiru
en 4 þúsund mörkum, til að
hreinsa nafn hans. En í einni
heimsókninni varð henni ljóst
að það var hægt að verða ást-
fangin án þess að líkamleg
snerting kæmi til.
10. desember fór hún í heim-
sókn í fangelsið og sagði við
Sútterling: „Lögfræðingurinn
þinn álítur að það geti orðið til
góðs fyrir málefni þitt að við
giftum okkur.“ Sútterling, sem
var um það bil að yfirgefa
herbergið, því heimsóknartím-
inn var útrunninn, sneri sér
við og sagði: „Það er allt í
lagi frá minni hlið.“ En svo
var eins og honum yrði fyrst
ljóst hvað hún hafði sagt, því
hann bætti við, undrandi á
svip: „Áttu við að þér sé al-
vara?“
Giselu var sannarlega al-
vara. Hún náði í nauðsynleg-
ustu leyfisbréf, líka heimild
til að Sútterling væri leyft að
ættleiða Tobías son hennar.
Klukkan 11 21. desember
hringdi síminn á skrifstofu
hennar í Köln-Lindenthal. Það
var fangavörður sem sagði:
„Nú er allt í lagi. Athöfnin
getur farið fram kl. 14.30.“
Þetta kom flatt upp á hina
verðandi brúði, en hún flýtti
sér að skipta um föt og á leið-
inni til fangelsisins keypti hún
ostatertu og orkideuvönd. Og
hún er hamingjusöm, þótt hún
viti ekki hvenær eiginmaður
hennar losnar úr fangelsi, eða
hvenær þau geta búið saman
eins og hjón.
JOHN LENNQN
Framhald. af bls. 21.
víkja um tíma, þar til þeir hafa
allir....
— Hvernig ímyndar þú þér
nœstu ár?
— Það veit ég ekki. Ég get
ekki hugsað mörg ár fram í
tímann. Ég hugsa um viku í
einu og læt það duga. Árin eru
allt of mörg, það eru milljón
trilljón ár eftir.
— Þá hef ég ekki meira að
spyrja þig.
— Húrra fyrir þér.
— Er eitthvaö sem þú vilt
segja sjálfur aö lokum?
— Nei, ég man ekki eftir
neinu jákvæðu og hjartaverm-
andi til að safna lesendum fyr-
ir þig.
— Hvernig veröur þaö þegar
það rætist sem þiö sögöuð einn
sinni, „when I’m 64“?
— Það veit ég ekki. Ég vona
að við verðum góð, gömul hjón,
sem búa einhversstaðar undan
strönd írlands eða eitthvað og
skoða í minningabók brjálæð-
isins.
(ó.vald. þýddi)
HLJOMPLÖTU-
GAGNRÝNI
Framhald af bls. 33.
hvatsson sem leika á gítar,
flautu og bassa. Gunnar virð-
ist í stöðugri framför sem
flautuleikari, þó svo að hann
geri svo sem enga afgerandi
nýja hluti í gítarleik sínum.
í heild er þetta þokkaleg
plata, ekkert sérstök en Erla
sleppur vel frá sínu. Upptaka
er ^okkaleg, pressun slæm
(það á þó ekki að suða í
splunkunýjum plötum, eða
hvað?) og umslagið er mjög
sneytt öllum frumleika og
nálgast að vera ljótt.
JOAN BAEZ
Framhald af bls. 33.
þannig verðum við sterkari en
allir aðrir. Friðsamlegar að-
gerðir eru þær áhrifamestu í
þessu þjóðfélagi — og hvaða
þjóðfélagi sem er — og eina
vopnið sem maður á.rétt á að
nota.“
Nokkuð til í því.
LÆKNIR
RÆÐIR AF
HREINSKILNI
UM
KYNFERÐIS-
MÁL O
BÓK,
semá
erindi til
allra hjóna
*
18.TBL. VIKAN 37