Vikan - 19.08.1971, Blaðsíða 8

Ungfrú Glynn sat við
skriftir og sjúkrahússloft-
ið var þungt. Hún opnaði
kjallaragluggann til þess
að lileypa inn fersku lofti.
Það kviknaði á rafinagns-
peru — það hlaul að vera
dr. Raebe, sem var kall-
aður til uppskurðar. Og
þegar honum væri lokið,
þá myndi hann ganga um
og skamma allt og alla,
eins og liann var vanur.
Ungfrú Glynn fékk enn-
þá meiri klígju, þegar liún
hugsaði til þess. Þriggja
mánaða næturvakt á
taugadeildinni hafði feng-
ið mikið á liana, og hjúkr-
unarkonur mega ekki
hafa taugar.
Ziz —- zz — zz! Á töfl-
unni sást, að það var núm-
er 6. Ungfrú Glynn fór
þangað inn. Sjúkíingur-
inn á nr. 6 hvæsti að lienni
hann var undir rúm-
inu. Hann hélt i kvöld, að
hann væri slangan í Para-
dís.
„Farðu nú upp i xúm-
ið aftur, Jim“, sagði ung-
frú Glynn.
„Allt í lagi, Eva“! svar-
aði Iiann.
Zizz — zz — zz; zizz —
zizz — zizz! Nr. 7 hringdi
til þess að segja, að sam-
særi hefði verið gert gegn
henni og hað um, að lög-
reglunni yrði gert aðvart
undir eins. Nr. 5 bað um
nokkra tugi símskeyta-
evðublaða, hann hefði
mjög áríðandi frétt handa
blöðunuin, og nr. 1 fór að
syngja — vegna áskorun-
ar — fyrir konungana í
Evrópu. Og til þess að
hæta gráu ofan á svart,
læddist dr. Raehe nú inn.
Ungfrú Glynn rétli úr sér
og beið eftir skipunum
Iians.
Allt starfsfólkið óttaðist
dr. Raehe. — Ilann álti
sæli í sjúkrahúsráðinu, og
Iiafði með tímanum lagt
undir sig yfirráð á Grain-
ger sjúkrahúsinu. Það var
ekki liægt að neila því,
að hann var án efa lang
duglegasti læknirinn í
Graingerville, sjúkling-
arnir dáðust að honum,
og hjúkrunarkonurnar
vii’tu hann.
Ungfrú Glynn gat ekki
þolað hann. Hann hafði
urrað að henni og kallað
hana „Iina“, vegna Jiess
að það hafði liðið vfir
hana við fyi-sta uppskurð-
inn, sem liúri hafði verið
viðstödd. Það var í fyrsta
og siðasta skiptið, sem
það hafði komið fyrir
hana, en hann hafði setið
við sinn keip og alltaf
komið i veg fyrir, að hún
yrði gerð yfirhjúkrunar-
kona. Að vera „linur“ var
að hans áliti sama og ó-
nvtjungsskapur.
„Maður má ekki láta
sér hregða“! var kjörorð
hans.
Hann renndi augunum
vfir það, sem hún hafði
verið að skrifa. „Tlvað
stendur þarna um nr. 7“?
„Hún segist eiga að
deyja i nótt“!
„Það er kominn timi til
þess. Er hún ekki áttatíu
ára“?
„Sjötíu og átta“.
„Hafið þér aftur gefið
henni eitui'“? Ilann liló
hæðnislega.
„Já, hún heldur því
fram“! (Það var ótrúlegt,
livað þessi maður vissi).
„Skrifið það niður“.
Hún hlýddi.
„Hvernig líður yður í
fótunum“? spurði hann
kuldalega.
„Agætlega, læknir“. Það
var ekki allskostar rétt,
en hún kærði sig ekki um,
að liann skipti sér af þvi.
Fyrir vikutíma hafði nr.
6 skriðið hljóðlaust eftir
gólfinu og hitið hana i
öklann. Hann hafði verið
hreysiköttúr þetla kvöld,
„litill og kátur hreysi-
köttur“, sagði hann, en
það liindraði samt ekki,
að ígerð kom í sárið. Og
við þetta tækifæi'i hafði
ungfrú Glynn vogað sér
að koma með þá tillögu
að dyravörður væri alltaf
á vei'ði á ganginum.
Raebe hafði þegar vís-
að henni á bug.
„Þvaður og vitleysa“,
sagði hann við sjúkra-
hússtjórnina.
En dirfska liennar hafði
sanxt áhrif á liann.
„Svo að yður finnst, þér
þarfnist verndar“, muldr-
aði hann, þegar hann
hafði lokið lestrinum.
„Það er alllaf nolckur
hætta hérna fyrir nætur-
hj úkrunarlconu na. þegar
enginn er nálægt“.
„Eruð þér hræddar"?
spurði hann ögrandi.
ITún roðnaði, en hafði
vit á þvi að svara honum
ckki. Ilún vildi ekki gera
lionum það til geðs, kvik-
indinu!
„Hugarburður — ein-
tómur hugarhui'ður! En
það kemur yður ekki að
neinu liði í stöðu yðar“.
„Dr. Raehe það er
lífshætta“.
„Uff“! Hann gi-elli sig.
Ilafið þér nokkurn tíma
heyrt, að hjúkrunarkona
hafi verið drcpin hér á
ganginum“?
„Nei“.
„Ekki ég heldur. Það
hefir aldrei komið fyrir“.
„En það er engin ti-ygg-
ing —“. Ö, það var þýð-
ingarlaust að rökræða
þetta við hann.
„Við getum ekki feng-
ið auka næturvörð, vegna
þess, að einn kvenmaður
er laugaóstyi’kur“, sagði
hann ruddalega. „Viljið
þér vera svo góðar að
Iriusta á mig, þegar ég tala
við yður, ungfrú Glynn“?
„Já, læknir“. IJann leit
ósjálfrátt á opnar dyrnar
fyrir aftan hann, þar sem
nr. ö birtist einmitt á þess-
ari stundu. Það var mesta
skemmtun Jims að læð-
ast upp úr rúminu og taka
sér þessa stöðu, reiðubú-
inn að.ráðast á hvern, sem
var, ef andinn kæmi vfir
hann. Hún greip um úln-
lið hans og leiddi hann
aftur inn i herbergið hans.
„Hvað voruð þér að
segja“? spurði hún svo yf-
irlækninn kurteislega,
þegar hún var komin aft-
ur.
8 VIKAN 33. TBL.