Vikan - 19.08.1971, Blaðsíða 15

Terry er dáin. Hún framdi sjálfsmorð.
Hann benti aftur yfir öxl sér með þumalfingri:
- Hún stökk út um glugga ...
til New York í júní 1962 hafði
hún búið ásamt annarri stúlku
frá Omaha og tveimur frá At-
lanta í íbúð á Lexington Ave-
nue. Hutch hafði verið ná-
granni þeirra þar. Hann hét
Edward Hutchins, var Englend-
ingur og skrifaði nokkrar serí-
ur af drengjabókum undir
nokkrum höfundarnöfnum.
Hann hjálpaði Rosemary á
sérstakan hátt. Hún var yngst
af sex systkinum. Hin fimm
gengu snemma í hjónaband og
settust að nálægt foreldrunum.
í Omaha hafði hún skilið eftir
graman og svartsýnan föður,
þögula móður og fjögur ásak-
andi systkin. Aðeins það næst-
elzta, Brian, hafði verið þeirr-
ar skoðunar að hún ætti að
gera það sem henni sýndist og
gefið henni áttatíu og fimm
dollara. Þegar til New York
kom, þjáðist Rosemary af sekt-
arvitund og fannst hún vera
eigingjörn, en Hutch hafði hug-
hreyst hana, talað um sambönd
barna og foreldra og skyldur
hverrar manneskju við sjálfa
sig.
Nú voru Rosemary og Guy
vön að snæða miðdegisverð
með Hutch svo sem mánaðar-
lega, annaðhvort í heimahús-
um eða á veitingahúsi. Guy
fannst Hutch svolítið þreyt-
andi, en auðsýndi honum ekki
nema vinsemd.
Fimmtudaginn eftir að þau
litu á íbúðina borðuðu þau með
Hutch á litlu, þýzku veitinga-
húsi.
— Ig veit ekki hvórt þið
hafið heyrt það, sagði Hutch,
en Bramford hafði ekki sem
bezt orð á sér í byrjun aldar-
innar. Hann sá að þau vissu
ekkert um það og hélt áfram:
— Það hafa búið þar furðulega
margar ógeðfelldar persónur.
Það var þar sem systurnar
Trench gerðu þessar saklausu
tilraunir sínar með mataræði
og Keith Kennedy hélt veizlur.
Adrian Marcato bjó þar líka.
— Hverjar voru systurnar
Trench? spurði Guy, og Rose-
mary bætti við: — Hver var
Adrian Marcato?
— Systurnar Trench, sagði
Hutch, — voru tvær fínar vik-
toríanskar dömur sem gerðust
annað veifið mannætur til til-
breytingar. Þær matreiddu og
átu allmörg smábörn, þar á
meðal eina bróðurdóttur sína.
— Yndislegt, sagði Guy.
Hutch sneri sér að Rosemary.
— Adrian Marcato lagði
stund á gerninga, sagði hann.
— Á síðasta áratug aldarinnar
sem leið vakti hann óhemju
athygli með því að tilkynna að
hann hefði gert samning við
Satan. Hann sýndi handfylli af
hárum og afklippingar af klóm,
og það leyndi sér ekki að fólk
trúði honum. Að minnsta kosti
réðist múgur manns á hann á
tröppunum fyrir framan Bram-
ford og var rétt að segja búinn
að ganga af honum dauðum.
— Nú ertu að grínast, sagði
Rosemary.
— Nú, mér er alvara, sagði
Hutch. — Á þriðja áratugnum
stóð húsið næstum tómt. Það
var fyrst í húsnæðisskortinum
eftir síðari heimsstyrjöldina að
fólk fór að flytja í það aftur,
og nú nýtur það þess að það
þvkir fínt að búa í stórum,
gömlum íbúðum. En á þriðja
áratugnum var það kallað
Svarta-Bramford. og viðkvæmt
fólk forðaðist að koma nærri
því.
— í áranna rás, hélt hann
áfram, — hefur fjöldi ógeðs-
legra og hræðilegra atvika átt
sér stað í Bramford. Og þau
síðastliðnu af þessum atvikum
eru ekki svo langt undan. 1959
fannst dáið barn þar í kjallar-
anum, vafið inn í dagblað. Og
sjálfsmorðin þar eru orðin
miklu fleiri en svo að eðlilegt
geti talizt.
— Hvernig getur staðið á
því, Hutch? spurði Guy og
þóttist vera áhyggjufullur og
alvarlega þenkjandi, — það
hlýtur að vera einhver skýring
á því.
Hutch leit á hann andartak.
— Sg skal ekki segja, sagði
hann. — Kannski það sé ein-
faldlega þannig, að illræmt
fólk eins og systurnar Trench,
Adrian Marcato og Keith
Kennedy hafi aðdráttarafl
hvert fyrir annað, og að þann-
ig hafi húsið um síðir orðið
hæli karla og kvenna, sem hafa
óvenju mikla tilhneigingu til
vissra uppátækja. Eða að hér
sé um að ræða eitthvað sem
við þekkjum ekki, segulsvið,
elektrónur og svoleiðis. Bram-
ford væri ekkert einsdæmi,
þótt það kæmi upp á daginn.
— Ertu virkilega að reyna
að fá okkur til að hætta við
íbúðina? spurði Rosemary.
— En elskan mín góða, það
er einmitt það sem ég er að
reyna.
— Já, en drottinn minn,
Hutch, hóf Guy máls. — Fær-
irðu þetta ekki svolítið í stíl-
inn? Hefur nokkuð ógeðslegt
komið fyrir í húsinu siðustu
árin?
— Lyftudrengur var drepinn
þar í fyrravetur, sagði Hutch.
— En allt i lagi, ég skal ekki
sletta mér fram í þetta. Ég skal
gefa ykkur slagbrand fyrir
dyrnar og halda svo kjafti frá
og með þessari mínútu að telja.
Ég er auli, fyrirgefið mér.
Rosemary brosti. — Það er
slagbrandur. Og svona keðja og
gægjugat.
Síðdegis næsta mánudag
skrifuðu Rosemary og Guy
undir tveggja ára 'samning um
leigu á íbúðinni 7E í Bramford.
Á föstudagskvöld varð íbúð-
in þeirra. Það var hátt til lofts
í herbergjunum og hið ókunn-
uglega myrkur þar andaði frá
sér tómleika, er þau komu inn
með lampa og innkaupatösku
og heyrðu bergmál úr fjarlæg-
ustu herbergjunum. Þau settu
loftviftuna í gang og dáðust að
gólfteppunum og opnu eldstæð-
unum sínum, baðkerinu sínu,
dyrasnerlinum sínum, hjörun-
um sínum, gipsskrautinu sínu,
gólfunum, eldavélinni, kæli-
skápnum, loftröndinni og út-
sýninni. Þau borðuðu smur-
brauð með túnfiski sitjandi á
gólfteppinu og drukku öl með
og gerðu teikningu af herbergj-
unum fjórum, eins og þau ætl-
uðu að búa þau. Guy mældi
og Rosemary teiknaði. Að því
búnu komu þau sér aftur fyrir
á gólfteppinu. tóku lampann úr
sambandi, afklæddust og elsk-
uðust í kvöldskininu, sem kom
inn um tjaldlausa gluggana.
— Sjj, blés Guy á eftir með
augun uppglennt sem af
hræðslu. — Eg heyri systurnar
Trench tyggja! Rosemary sló
hann bylmingshögg í höfuðið.
Þau keyptu sófa og stórt rúm
tvöfalt, borð í eldhúsið og glæsi-
lega vínarstóla. Síma fengu þau
sér líka.
Málarar komu miðvikudag-
inn þann átjánda og voru bún-
ir á föstudaginn, þegar þeir
höfðu málað veggina nákvæm-
Framhald á bls. 33.
33. TBL. VIKAN 15