Vikan - 19.08.1971, Blaðsíða 37

eiga eins ástríka feður og dóttir
þín?
Hann hikaði við að svara og
félagi hans tók upp þráðinn
fyrir hann. — Ja, við reynum
nú venjulega að koma í veg
fyrir að börn séu drepin.
Vinur okkar náði sér aftur,
hann yppti öxlum, setti upp
heimspekilegan svip og viður-
kenndi að stundum kæmi það
fyrir. — En. sagði hann, —
þetta er stríð.
— Þetta er mjög flókið, sagði
aðstoðarmaður hans, — mjög
viðkvæmt mál.
Og svo tóku þeir báðir til við
að fullvissa mig um hve áríð-
andi starf þetta væri, og sögðu
svo: — C'est la guerre . . . c'est
la guerre . . .
Mér varð flökurt, ég fann
hvernig maginn í mér dróst
saman. Landar mínir höfðu þá
sjálfir yfirlýst þetta sama sem
heyrðist um allan heim: C‘EST
LA GUERRE. Þessi orð áttu
víst að vera einhver afsökun
fyrir allri þessari grimmd og
hryðjuverkum. Eg breytti fljót-
lega um samtalsefni og spurði
þá hverra þjóða þessir leigu-
hermenn væru. Þeir voru báð-
ir fljótir til að svara, þeir sögðu
að Þjóðverjar væru í meiri-
hluta, og þeir voru fullir að-
dáunar á þeim, sögðu að þeir
væru fyrsta flokks hermenn.
Það var reyndar sá síðari, sem
átti ekki orð til að lýsa ágæti
Þjóðverjanna, en foringinn
sagði einfaldlega: — Þeir eru
hræðilegir . . .
É'g hafði svo nýlega verið að
skoða kvikmyndir frá heims-
styrjöldinni siðari, svo mér
fannst ekki að neinu væri við
þetta að bæta. Jafnvel þegar
ég hélt hljóðnemanum að þeim,
til að taka upp það sem þeir
sögðu, fann ég hvernig hönd
mín titraði af reiði og hryll-
ingi á þessum brjálæðingum.
— Það er ótrúlegt að sjá til
þeirra í árásum, sagði sá síðari.
— Þú ættir að sjá þann gamla,
Múller majór, sem var Storm-
sveitarmaður. Það er ótrúlegt
að sjá hvernig hann rekur
mennina áfram.
Hann þvældi um þetta fram
og aftur og augu hans glömp-
uðu af hrifningu. Eg leit á
klukkuna. Guði sé lof, þessu
var að verða lokið. Eg bað þá
að lýsa þessum manni betur
fyrir mér, segja mér hvern hug
mennirnir báru til hans.
— Hann er fullkominn, sagði
sá síðari. — Hann kann allt sem
að hernaði lýtur.
— Og honum líkar þetta vel?
— Já, ég held að hann kunni
vel við sig hérna.
— Jæja, hvað hafið þið svo
að segja mér að lokum?
Hinn upphaflegi heimildar-
maður okkar var aftur hlédræg-
ur. Hann hafði ekkert meira
um þetta að segja, engin önnur
svör. Það var ósköp einfalt, að
hann sem Evrópumaður vildi
eiga sinn þátt. í baráttu fyrir
frelsi þjóða. Hann vildi benda
blaðamönnum og öðrum, sem
fjölluðu um þetta í ræðu og
riti á að líta á þetta sem „stað-
reyndir", að þeir sjái það hlut-
verk, sem þessum hermönnum
sé ætlað og sem svo erfitt var
að útskýra. En að ég, Robert
Colomb, hefði séð þetta með
eigin augum og ætti því að
geta lýst því réttilega.
Við Michael hneigðum okk-
ur, tókum myndir og töluðum
inn á segulbönd á leið okkar
burt frá þessum frumskóga-
gróðri mannlegrar geggjunar.
Við kvöddum mennina með
handabandi, eins og við værum
mestu mátar og létum ekki
bera á falsinu sem undir bjó.
í flugvélinni, sem töframað-
urinn hafði auðvitað á réttum
stað á réttu augnabliki, kink-
uðum við Michael kolli hvor
til annars og féllum strax í
svefn. Mér fannst sem ég hefði
verið að kanna óendanlegar
fylkingar af krabbameinsfrum-
um. É'g gat ekki einu sinni skil-
greint þær, því síður stöðvað
framrás þeirra. Ó, Catherine!
Hvað var ég að gera? Svo hugs-
aði ég um hana, — Candice. Ó,
ég þurfti ekki á henni að halda,
henni með allan þennan fram-
andlega fullkomleika, alla þessa
dásamlegu fæðingarbletti. Ég
fyrirleit sjálfan mig fyrir að
hafa tekið hana með mér í
þessa ferð. Ég þurfti á hrein-
leika hjónabands míns að halda.
Ég þráði það, eins og ég hefði
verið sjúklingur með bæjar-
leyfi, sem sneri aftur að sjúkra-
herberginu, til að njóta um-
önnunar elskulegrar hjúkrun-
arkonu. Ég var uppgefinn . . .
☆
TRÚBROT
Framháld af bls. 20
er hættur núna. Þar sagðist hann
m. a. ekki vera að spila þá músík
sem hann vildi spila, og þegar ég
talaði við konuna hans, Rósu
Björgu, sagðist hún halda að hann
hefði ekki heldur verið ánægður
núna. ,,Hann hélt að viðhorfin og
hlutirnir hefðu breytzt þegar hann
byrjaði núna f vor," sagði Rósa,
„ en eftir þessu að dæma, hefur
hann komizt að því að svo er
ekki. Hann hefur alltaf langað út
og þess vegna finnst mér það
mjög jákvætt hjá honum að hafa
gert það. Hann er núna í London
og verður kannski þar í mánuð —
og kannski í mörg ár. Það veltur
á hvernig honum gengur að gera
það sem hann langar . . . Ég vil
ekkert segja um hvað hann ætiar
að gera þar."
Það hafa margir orðið til þess
að skamma mig fyrir að skrifa
of mikið um Trúbrot, en þeir hafa
þó eitt fram yfir aðrar hljómsveit-
ir: Það er alltaf eitthvað að ske í
kringum þá sem skiptir máli — og
er þar af leiðandi skrifað um. Ég
minntist á þetta við Gunnar Þórð-
arson og hann brosti dauflega:
„Kannski er þetta rétt," sagði
hann, ,,en þetta var óviljandi og
óheppilegt í alla staði."
☆
FREE
Framhald af bls. 21
þeir höfðu ekki mikið að segja
um FREE nema að hljómsveitin er
hætt.
Þeir Simon og Paul spiluðu sam-
an áður en FREE varð til svo það
leiddi af sjálfu sér að þeir tveir
héldu áfram að spila saman. En
þeir halda þvf stíft fram að hljóm-
sveitin hafi. hætt án nokkurrar
misklíðar.
„Þetta var aðallega tónlistar-
legur ágreiningur," segir Kossoff.
„Auðvitað höfum við eitthvað
fjarlægzt hverjir aðra, en það er
í rauninni ekki hægt að lýsa þess-
um slitum með orðum, því hljóm-
sveitin var að leysast upp í marga
mánuði.
Pressan á okkur hefur aukizt
nær daglega, eftir því sem við
höfum unnið meira og eftir að
„All right now" varð svona vin-
sælt, jókst það að miklum mun.
Við höfðum allir þróazt með okk-
ar eigin persónulegu, tónlistar-
legu hugmyndum og að lokum
kom að því að við gátum ekki
haldið áfram.
Síðustu mánuðina fyrir slitin
vorum við eiginlega hættir að
koma með nýtt efni. Paul (Rodg-
ers, söngvarinn) var búinn að
semja mikið af nýjum lögum og
eins Andy, en við höfðum bara
ekki tíma til að vinna úr þeim.
Við höfðum heldur ekki tíma til
að tala um ágreiningsmál okkar,
svo að á endanum ákváðum við
að gera þetta sitt í hverju lagi.
Við vorum búnir að skemmta
okkur vel saman og gera skemmti-
lega hluti, svo okkur fannst eig-
inlega sjálfsagt að hætta. Það voru
engin illindi. Þetta var rétt áður
en við áttum að fara til Banda-
ríkjanna — og við vorum á hljóm-
leikaferðalagi f Astralíu — og
Rodgers sagði okkur að hann
myndi ekki geta meira. Það var
slæmt að vera í Astralíu, skipú-
lagið fyrir neðan állar hellur og
við fengum ekki tækifæri til að
nota okkar eigin tæki, svo okkur
leiddist öllum.
Okkur þótti leiðinlegt að þurfa
að sleppa ferðlnni til Bandaríkj-
anna, en þó vorum við ánægðir.
Auðvitað töpuðum við miklum
peningum á því, en við hefðum
skemmt fyrir okkur með því að
þvælast þarna um, dauðþreyttir
og leiðinlegir, með eldgamalt
efni, jafnvel þótt við hefðum haft
nokkur þúsund dollara upp úr þvf.
Við vorum búnir að ná mjög
vel saman undir .lokin — sem var
gott að vissu leyti, en við höfðum
líka ákveðnar skoðanir á hvernig
ætti að spila okkar eigið efni.
Hver um sig sömdum við um efni
sem var okkur persónulega nærri,
og því höfðum við ákveðnar hug-
myndir um hvernig ætti að koma
því frá sér. Við vorum komnir í
eins konar sjálfheldu — en það
kom okkur ekki mjög á óvart.
Þetta var eins og krabbamein
sem var að éta okkur upp og eina
leiðin til að losna úr því, var að
hætta. Okkur gekk mjög vel í
Japan rétt áður en við fórum til
Ástralíu og satt að segja vorum
við búnir að ákveða að hætta áð-
ur en við fórum þangað. Við fjór-
ir vorum búnir að ræða það tölu-
vert, þó svo að enginn annar vissi
um það."
Þegar þeir voru spurðir hvern-
ig nýju hljómsveitimar myndu
verða, svaraði Simon: „Að sjálf-
sögðu getum við ekkert sagt fyrir
þá Rodgers og Fraser, en við Paul
fáum sennilega með okkur góðan
píanóleikara og söngvara. Við er-
um með nokkra menn í huga, en
það tekur tíma að ákveða svona
hluti.
Það tekur okkur nokkra mán-
uði að komast af stað aftur, en
við höfum ekki áhyggjur af því;
við höfum tækifæri til að taka því
rólega og æfa einhvers staðar uppí
sveit. Það sem við viljum helzt
gera er að stofna samstæða hljóm-
sveit, þar sem samvinnan verður
látin ráða. Við höfum ekki spilað
í meira en tvo mánuði og getum
varla beðið eftic því að komast
aftur f klúbbana."
„Þetta verður allavega mjög
frábrugðið því sem við höfum
verið að gera áður," bætti Paul
við.
Skömmu eftir að hljómsveitin
hætti kom út ný LP-plata með
33. TBL. VIKAN 37