Vikan - 19.08.1971, Blaðsíða 36

Þér sparið með áskrift
VIKAN
SKIPHOLTI 33 - SlMI 35320
og hattur allt snjóhvítt. Hún
hélt um framhandlegg manns
síns og studdi hann eins og
hjúkrunarkona. Hann var
klæddur skræpóttum jakka,
rauðum buxum, með bleika
slaufu og gráan hatt með bleik-
um borða. Hann leit út fyrir að
vera sjötíu og fimm ára eða
þar yfir, hún sextíu og átta
eða sextíu og níu. Þau gengu
léttilega og fjaðurmagnað eins
og ungar manneskjur, og
brostu vingjarnlega og hálf-
glettið er þau nálguðust. Einn
lögreglumannanna gekk til
móts við þau, og brosin þurrk-
uðust út af andlitunum. Frú
Castevet sagði eitthvað, og
herra Castevet hrukkaði enn-
ið og hristi höfuðið. Kinnar
hans voru kríthvítar, augun
smá og ljós í djúpum tóttum.
Hún hafði stórt nef og sollna,
holdmikla neðri vör og gler-
augu í Ijósrauðri umgerð með
hálskeðju, sem hékk niður á
bakvið óbrotna perlueyrnalokka
hennar.
— Það er bezt að þið búið
ykkur undir að heyra sorgar-
fréttir, sagði lögreglumaðurinn.
Hann þagnaði, horfði fyrst á
annað þeirra, svo á hitt og hélt
áfram: — Terry er dáin. Hún
framdi sjálfsmorð. Hann benti
aftur yfir öxl sér með þumal-
fingri. — Hún stökk út um
glugga.
Þau störðu á hann án þess að
þreyta um svip, líkt og hann
hefði ekkert sagt ennþá. Svo
teygði frú Castevet sig til hlið-
ar, horfði á bakvið hann á rauð-
flekkótta teppið, starði svo aft-
ur í augu lögreglumannsins. —
Það er óhugsandi, sagði hún.
— Það hlýtur að vera misskiln-
ingur. Það er einhver annar,
sem liggur þarna undir tepp-
inu.
Lögreglumaðurinn sagði: —
Vilja frúin og herrann líta á
líkið?
Frú Castevet fylgdi honum
eftir, munnur hennar opinn.
Herra Castevet stóð kyrr í
sömu sporum. — Sg vissi að
þetta kæmi fyrir, tautaði hann.
— Hún varð daprari með
hverri viku sem leið. Eg tók
eftir því og sagði konu minni
frá því, en hún lét það sem
vind um eyru þjóta. Hún er
bjartsýnismanneskja og viður-
kennir aldrei að hlutirnir gangi
ekki fyrir sig eins og hún vill.
Frú Castevet kom aftur.
— Þetta þýðir ekki að hún
hafi framið sjálfsmorð, sagði
hún. — Hún var mjög ham-
ingjusöm og hafði enga ástæðu
til að vinna sjálfri sér tjón.
Þetta hlýtur að hafa verið slys.
Hún hlýtur að hafa verið að
þurrka af rúðunum og misst
fótanna.
:— Hún var ekki vön að
þurrka af rúðunum um þetta
leyti sólarhrings, sagði herra
Castevet.
— Hvers vegna ekki? sagði
frú Castevet. — Kannski hún
hafi gert það!
Lögreglumaðurinn sýndi þeim
gulbleika pappírsblaðið. Frú
Castevet hikaði, tók síðan við
blaðinu og las. Herra Castevet
teygði höfuðið fram yfir hand-
legg hennar og las líka. Varir
hans bærðust ákaft.
— Er þetta rithönd hennar?
spurði lögreglumaðurinn.
Frú Castevet kinkaði kolli.
— Vitið þér hvað ættingjar
hennar heita? spurði lögreglu-
maðurinn.
— Hún átti þá enga, sagði
frú Castevet. — Hún var al-
veg ein í heiminum. Átti enga
að nema okkur.
•— Átti hún ekki bróður?
spurði Rosemary. — Hún sagð-
ist eiga bróður í flotanum.
— Það hafði ég ekki heyrt
áður, sagði frú Castevet og leit
á Rosemary. Rosemary leit upp
á við til hennar á móti, og það
glitti í djúplæg augu frú Caste-
vet undir hattbarðinu.
Framhald, í nœsta blaði.
LIFÐU LfFINU
Framhald af bls. 19
hann. — Þeir hlaupa nokkuð
hratt. En þetta er mjög hættu-
legt.
— Já, ég skil. Verða þá ekki
oft slys?
Hann viðurkenndi að það
kæmi stundum fyrir, en hann
sagði að piltarnir væru nokkuð
varir um sig.
É'g leit á Michael, sem missti
ekki af neinu, hvorki því sem
sagt var, né tækifærunum til
ljósmyndunar.
— Og hvenær eru svo menn
þínir nægilega þjálfaðir fyrir
orrustu og hvert eru þeir send-
ir?
—- Ja, þeir fara þangað sem
stjórnin, eða hver það nú er,
sem greiðdr launin þeirra, send-
ir þá og þar með lýkur þjálf-
un þeirra.
— Ég býst við að svona þjálf-
unarbúðir séu víðar.
Hann hóstaði svolítið vand-
ræðalega, en svaraði jafn hrein-
skilnislega og áður. Eg hefði
alveg eins getað verið að spyrja
um dagleg störf í einhverju
klaustri. Þessi maður var trúr
köllun sinni, sýndi henni fulla
virðingu. Mér fannst þetta
furðulegt, en þannig var það.
Það var greinilegt að honum
fannst sjálfum sem gengi hann
á héilagri grund og að það væri
skylda hans að skýra satt og
rétt frá. — Við höfum þjálfun-
arstöðvar í Suður-Ameríku o^
Asíu, sagði hann.
E’g spurði hvar í Asíu. —
Svona hingað og þangað. Hann
veifaði höndunum.
— f Vietnam? spurði ég
frekjulega.
— Já, auðvitað í Vietnam.
— Og fyrir hvorn aðilann
þjálfið þið leiguliða í Vietnam?
— Ja, sjáðu . . . ég veit það
raunverulega ekki, tuldraði
hann. - - Við vinnum fyrir . . .
ja . . . fyrir okkar fólk . . . já,
þeir fara . . . ég veit ekki
hvert . . .
— Veiztu það ekki? Segðu
mér, hefur þú ánægju aí að
drepa óvinina?
—- Drepa? Nei, ég hef ekki
ánægju af því. Það hef ég al-
drei haft.
Annar maður hafði komið til
okkar. Hann hafði fylgt okkur
eftir um stund og hlustað vand-
lega á samtalið, — stundum
hafði hann lokið við setningar
fylgdarmanns okkar. Það var
greinilegt að honum fannst
samtalið vera farið að taka á
sig hættulega stefnu. Nú tók
hann upp þráðinn frá þeim
fyrri: — Ég hef andstyggð á
því að drepa. Ég geri það eins
fljótt og hreinlega og ég get
. . . auðvitað til að forðast að
vera drepinn sjálfur. En ég hef
andstyggð á því.
— Svo þú drepur hratt?
— Já, já. Mér finnst nauð-
synlegt að gera það hratt. Ef
maður hikar, þá koma yfir
mann alls konar hugarórar.
jafnvel sektartilfinning . . .
— Svo þú hugsar ekki neitt?
Er það þannig ?
— Við erum ekki morðingj-
ar, skaut sá fyrri inn í og reyndi
að vera virðulegur.
— En þið græðið á tækni
ykkar, er það ekki?
Foringinn varð hugsandi.
Ja, ég á konu og litla dóttur í
Belgíu. Ég sé þær ekki oft. Ég
sendi þeim allt sem ég get . . .
Ég elska þær mjög heitt og vil
gera allt sem ég get fyrir þær
og ef mér gengur vel, þá er
það þeim til góðs, því að ég
vona að komandi kynslóðir
megi njóta varanlegs frelsis.
— Svo það er þess vegna
sem þú ert, ja, hvað skulum við
kalla það? — hermaður? Hef-
ur það aldrei hvarflað að þér
að þér hafi kannske orðið á að
drepa aðrar litlar stúlkur, sem
— Það sparar vatn og pláss að
hata ' eitt baðkar fyrir tvœr
íbúðir!
36 VIKAN 33. TBL.