Vikan - 19.08.1971, Blaðsíða 19

> <■,

— Hve mikið kaup fáið þið
mánaðarlega?
— O, það er nú undir ýmsu
komið . . .
— En svona hérumbil?
— Fimm hundruð til þúsund
dollara . . . ef við fáum örugga
vinnu, ja . . .
—- En sumir ykkar berjast
fyrir hugsjónina? Eða er það
vegna þess að þessir menn
vilja berjast?
— Flestir koma vegna ein-
hverrar hugsjónar.
— Þú, til dæmis? Ert þú að
berjast fyrir hugsjón?
— Ó, já, já, ég berst fyrir
frelsi og á móti kommúnisma.
Ég leit í augu Michaels. Hann
er betri en nokkur merkjamað-
ur. Ég sá það á svip hans að
eins gott var fyrir mig að
skipta um samtalsefni. Eg leit
í kringum mig þar sem skóg-
urinn hafði verið ruddur og
nokkur tjöld trónuðu upp á
laufhrúgum og kurli.
— Heyrðu, sagði ég við
manninn. Til hvers notið þið
þessi tjöld?
— O, þau eru handa mann-
skapnum.
— Er ekkert kvenfólk hér?
— Ja, — jú.
— Eru kvenlegir leiguliðar
hér?
Hann hló. — Ekki margar.
Aðeins tvær.
— Tvær konur?
— Önnur svört, hin hvít.
— Hvít og svört? Hvaðan
koma þær?
— Ja, önnur er ensk, eða
portúgölsk, en hin er héðan frá
Congo.
— Og þær eru aðeins tvær?
— Já, tvær. Aðeins tvær.
— Og berjast þær?
Náunginn brosti góðlátlega,
en hnyklaði brúnir í þetta sinn.
— Nei, þær þjóna okkur á ann-
an hátt.
Við hlógum, þessum samsær-
ishlátri karlmanna, sem Cath-
erine hefur svo mikla and-
styggð á, og þessa stundina
hafði ég andstyggð á sjálfum
mér fyrir það að tilheyra þess-
um mannflokki. Ég flýtti mér
að leggja aðrar spurningar fyr-
ir hann. spyrja hann um æf-
ingasvæðið. Hvort við mættum
skoða það og taka myndir? Það
var auðfengið leyfi til þess.
Hann vísaði okkur á æfinga-
svæðið. hreykinn á svip. Það
hafði verið rutt svæði í frum-
skóginum og þar voru menn að
æfa judo, fjölbragðaglímu, kar-
ate, klifra í köðlum og æfa
byssustingjaárásir. Allir voru
þessir menn í brúnflekkóttum
einkennisbúningum, að öllum
líkindum sömu búningum og
þeir notuðu í bardögum. Það
var eldri maður, einna líkast-
ur karlljóni, sem kenndi aðal-
lega brögðin. Fylgdarmaður
minn lét í ljós hrifningu sína
yfir kunnáttu hans. Hann sagði
að þetta væri fyrsta flokks
skæruliðaþj álfun.
— Hvernig komast þessir
menn hingað? spurði ég.
— Á margan hátt. Sumir fara
eftir auglýsingum í blöðum eða
gegnum einhverja sem þeir
þekkja.
— En hvernig er það með
þig? Hefur þú ekki samvizku-
bit út af þessari tegund hern-
aðar?
— Ég? Ég get ekki séð hvers
vegna ég ætti að hafa það. Ég
hef alltaf verið hermaður, allt-
af verið að berjast.
— Baráttumaður?
— Já, það er ég. Ég kann
ekki við mig öðruvísi.
— Já, ég skil það. Hve lengi
I
vinna þessir menn daglega, ég
á við við æfingar og þjálfun?
Hann virtist hafa einlæga
löngun til að skýra satt og rétt
frá, svo hann lýsti daglegum
störfum nákvæmlega fyrir okk-
ur. Þeir fóru á fætur klukkan
hálfsjö á morgnana, byrjuðu á
morgunleikfimi en sneru sér
fljótlega að hinum æfingunum,
þar til þeir áttu frístund síð-
degis. En hvað gerðu þeir í
frístundum sínum? Það var
nokkurt hik á honum þegar
hann svaraði að þeir færu þá
í heimsókn til kvennanna
tveggja, áður en þeir gengju í
gegnum „eldskírnina“, sem var,
með öðrum orðurn, að vaða yf-
ir sprengjusvæði. Það tók dá-
lítinn tíma að ná þessu út úr
honum.
— Er það ekki stundum mjög
hættulegt? spurði ég kaldur.
— Jú, jú, það er það, sagði
Við höfðum verið að vaða upp að 1
hnjám í vatni, sem var eiginlega ekki
annað en gulleit leðja ...
33. TBL. VIKAN 19