Vikan - 19.08.1971, Blaðsíða 34

þau Guy höfðu búið í Bram-
ford rúmar tvær vikur, sat
Rosemary í þvottaherberginu
kortér yfir fimm og las New
Yorker. Þá kom inn stúlka á
aldur við hana, dökkhærð stúlka
með lítið, fíngert andlit, og
þóttist Rosemary þegar þekkja
hana sem leikkonuna Önnu
Mariu Alberghetti. Hún kink-
aði kolli til Rosemary og gekk
rakleitt að einni þvottavélinni,
opnaði hana og fór að troða í
hana óhreinu taui.
Að því er Rosemary bezt
vissi bjó Anna Maria Alberg-
hetti ekki í Bramford, en auð-
vitað gat hún verið í heimsókn
hjá einhverjum, sem hún hjálp-
aði við heimilisstörfin. Þegar
Rosemary gaf henni betri gæt-
ur sá hún að henni hafði skjátl-
azt. En stúlkan var furðu lík
leikkonunni — og allt í einu sá
Rosemary að hin horfði á hana
með spyrjandi brosi.
— Afsakið, sagði Rosemary.
— Sg hélt að þér væruð Anna
Maria Alberghetti. Þess vegna
starði ég á yður. Mér þykir
þetta hræðilega leitt.
Stúlkan roðnaði og brosti og
leit niður fyrir sig. — Það
kemur oft fyrir, sagði hún. —
Þér þurfið ekki að biðjast af-
sökunar. Eg heiti Terry Gionof-
frio.
Rosemary brosti, og þær tók-
ust í hendur. — Sg heiti Rose-
mary Woodhouse. Við búum
hérna í húsinu. Hafið þér búið
hér lengi?
— Eg leigi hér ekki, sagði
stúlkan. — Eg bý hjá herra
og frú Castevet á sjöundu hæð.
Eg hef verið hjá þeim síðan í
júni. Þér þekkið þau auðvitað?
— Nei, svaraði Rosemary, —
en við erum nágrannar.
— Ó, þið eruð ungu hjónin
sem fengu íbúð gömlu konunn-
ar. Hún var góður vinur Caste-
vet-hjónanna. Hún ræktaði
kryddjurtir og svoleiðis og gaf
Castevet-hjónunum í matinn.
Rosemary kinkaði kolli. —
Eitt herbergið var fullt af
plöntum þegar við litum á
íbúðina.
Brothljóð í gleri heyrðist
einhvers staðar að úr kjallar-
anum; annaðhvort hafði flaska
verið brotin eða gluggarúða.
Hjálp! kallað: Terry.
Rosemary yppti öxlum og leit
þreytulega til dyranna.
— Eg hata þennan kjallara,
sagði hún.
— Segjum tvær, sagði Terry.
- Sg er fegin að þú skulir
vera hér. Hefði ég verið ein
hefði ég orðið dauðhrædd.
Hún bætti við: — Heyrðu,
getum við ekki orðið samferða
niður framvegis. Eg get hringt
bjöllunni hjá þér í leiðinni.
— Það væri fyrirtak, sagði
Rosemary.
Terry hló fagnandi, virtist
leita að orðum og sagði svo,
hlæjandi enn: — Eg á verndar-
grip, sem kannski dugar fyrir
okkur báðar! Hún hneppti frá
sér blússukraganum, dró upp
silfurkeðju og sýndi Rosemary
silfurkúlu, sem var tæpan
þumlung í þvermál.
— Ó, en sætt, sagði Rose-
mary.
— Já, er það ekki? sagði
Terry. — Frú Castevet gaf mér
hana í fyrradag. Hún er þrjú
hundruð ára. Hún ræktaði það
sem er innaní í litla gróðurhús-
inu. Henni fylgir heppni, eða
á að minnsta kosti að gera það.
Rosemary virti verndargrip-
inn vandlega fyrir sér. Hann
var fullur af einhverju brún-
grænu og svampkenndu, sem
seytlaði út í gegnum gatið á
kúlunni. Beiska lykt lagði fyr-
ir vit Rosemary, og hún hrökk
frá.
Terry hló aftur. — Eg er
ekki heldur neitt hrifin af lykt-
inni, sagði hún. — En ég vona
að hún geri sitt gagn!
— Þetta er dásamlegur
verndargripur, sagði Rosemary.
— Eg hef aldrei séð hans líka.
— Hann er frá Evrópu, sagði
Terry. — Castevet-hjónin eru
dásamlegasta fólk á öllum jarð-
hnettinum. Þau tíndu mig. upp
úr göturæsinu — og ég meina
nákvæmlega það sem ég segi.
Eg féll saman í Áttundu tröð
— og þau tóku mig með sér
hingað og urðu mér sem for-
eldrar.
— Varstu veik? spurði Rose-
mary.
—Það væri of vægt til orða
tekið, sagði Terry. — Eg svalt
og tók eiturlyf og gerði heil
ósköp af heimskupörum, svo
að mér verður óglatt þegar ég
hugsa til þeirra. En herra og
frú Castevet læknuðu mig full-
komlega. Þau björguðu mér frá
hassi og eiturlyfjum og tróðu í
mig mat og klæddu mig í hrein
föt, og nú vita þau ekki hvern-
ig þau eiga að láta til að gera
mér hvaðeina til geðs. Þau gefa
mér alls konar hollustufæði og
vítamín og hafa jafnvel lækni
til að líta á mig reglubundið!
Það er af því að þau eiga eng-
in börn. Eg kem í staðinn fyrir
barnið, sem þau aldrei eignuð-
ust, skilurðu. Eða barnabarnið,
væri kannski réttara að segja.
Rosemary kinkaði kolli.
— Eg hélt nú fyrst að ástæð-
urnar væru aðrar, sagði Terry.
— Kannski eitthvað kynferðis-
legt, sem ég ætti að gera fyrir
axmaðhvort þeirra. En þau eru
mér virkilega sem afi og amma.
Þau ætla bráðum að senda mig
á ritaranámskeið, og eftir það
get ég borgað þeim það, sem
þau hafa gert fyrir mig. Hún
stakk verndargripnum undir
blússuna.
Rosemary sagði: — Það er
gott að heyra að svona mann-
eskjur skuli vera til.
Þegar þvotturinn var full-
þveginn bauð Rosemary Terry
inn að líta á íbúð sína, en Terry
spurði hvort hún mætti ekki
eiga það til góða. Castevet-
hjónin væru vön að borða
klukkan sex og hún vildi ekki
koma of seint í matinn. Hún
lofaði að hringja bjöllunni hjá
Rosemary seinna um kvöldið,
svo að þær gætu farið niður
saman og náð í þvottinn.
Guy var heima, át franskar
kartöflur og horfði á kvikmynd
með Grace Kelly. Hann var
niðurdreginn út af leikara að
nafni Donald Baumgart, sem
hann taldi að tekinn yrði fram
yfir hann í hlutverk í nýrri
gamanmynd. Báðir höfðu ver-
ið prófaðir í hlutverkið þá um
daginn .
Föstudagskvöldið seytjánda
september fóru þau Rosemary
og Guy ásamt tveimur öðrum
pörum að horfa á fyrirfram-
sýningu á leikriti, sem hét Frú
Dolly og síðan í hóf sem ljós-
myndari nokkur, Dee Bertillon,
hélt í vinnustofu sinni í Fer-
tugustu og annarri götu. Þeir
Bertillon og Guy rifúst, og þau
Rosemary fóru úr hófinu þegar
skömmu eftir hálfeitt.
Kvöldið var kyrrlátt og frið-
andi, og þau gengu heim. Þeg-
ar þau nálguðust það sótsvarta
húsflykki sem Bramford hét,
sáu þau að eitthvað tuttugu
manneskjur höfðu safnazt sam-
an á gangstéttinni fyrir fram-
an það, í hálfhring til hliðar
við bíl, sem þar hafði verið
lagt. Tveir lögreglubílar biðu
hjá, og glóði af rauðum þak-
lömpum þeirra.
Þakið á bílnum, sem var
Volkswagen, hafði skroppið inn
öðrum megin, og framrúðan
hafði splundrazt í smátt. Dauð,
sagði einhver, og einhver ann-
ar sagði: — Eg leit upp og hélt
ég sæi stóran fugl.
Rosemary og Guy tylltu sér
á tá og reyndu að horfa yfir
axlir fólks. — Gerið svo vel
að færa ykkur! sagði lögreglu-
maður í miðri þvögunni. Axl-
irnar skildust að og sport-
skyrtuklæddar herðar færðust
til. Terry lá á gangstéttinni og
horfði til himins öðru auga.
Hálft andlit hennar var orðið
að rauðri kássu. Teppi flögraði
til í höndum lögregluþjónsins,
er hann breiddi það yfir hana.
Það varð þegar rautt á einum
stað, og síðan á öðrum.
Rosemary lokaði augunum og
gerði krossmark ósjálfrátt. Hún
klemmdi saman varirnar, dauð-
hrædd um að selja upp.
Guy afskræmdist í framan
og dró andann milli tannanna.
— Jesús, sagði hann. — Ó, Guð.
Lögreglumaður sagði: — Ger-
ið svo vel að fara frá.
— Við þekkjum hana, sagði
Guy.
Annar lögreglumaður sneri
sér að þeim og spurði: — Hvað
heitir hún?
— Terry.
— Terry hvað?
Guy spurði: — Ro, hvað hét
hún?
Rosemary opnaði munninn
og kyngdi. — Eg man það ekki,
sagði hún. — Það var ítalskt
nafn sem byrjaði á G. Langt
nafn. Hún bjó hjá Castevet-
hjónunum.
Einn lögreglumannanna kom
nú til þeirra með gulbleikt
pappírsblað í hendi. — Kveðju-
bréfið. Stutt og laggott, sagði
hann við félaga sinn og fékk
honum blaðið. — Hún festi það
við gluggakarminn með plástri,
svo að það fyki ekki út í busk-
ann.
— Á miðvikudagskvöldið var
ekki hægt að ímynda sér, að
hún hefði slikt í hyggju, sagði
Guy. — Komdu, við förum
upp, Rosemary.
— Vitið þið hvar við náum
í þessi Castevet-hjón? spurði
einn lögreglumaðurinn.
— Nei, svaraði Guy. — Við
höfum aldrei séð þau.
— Þau eru venjulega heima
um þetta leyti. sagði Rosemary.
— Við heyrum til þeirra gegn-
um vegginn.
Guy lagði hönd á öxl Rose-
mary. — Komdu elskan, sagði
hann. Þau kinkuðu kolli til
lögreglumannanna og gengu af
stað til hússins.
— Þarna koma þau, sagði
herra Micklas. Rosemary og
Guy námu staðar og snerust á
hæli. Neðan frá borginni komu
nú stór, hvíthærð kona og há-
vaxinn og mjór karlmaður.
Þau fóru sér mjög rólega. —
Eru þetta Castevet-hjónin?
spurði Rosemary. Herra Mick-
las kinkaði kolli.
Frú Castevet var klædd í ljós-
blátt, en hanzkar, veski, skór
34 VIKAN 33.TBL.