Vikan - 30.09.1971, Qupperneq 12

EFTIR
EDWARD D. HOCH
Hann stal aldrei peningum sem slíkum, og stal aldrei fyrir sjálfan
sig. Heldur stal hann fyrir aSra, ogtók aðsér þau verkefni, sem voru
of stór effa of hættuleg eða of óvenjulegfyriraffra þjófa. Hann hafffi
stoliff úr söfnum, frá fyrirtækjum, frá ríkisstjórnum.
Oftast þótti honum bezt að
sitja bara á útidyratröppunum
með bjórinn sinn og horfa á
verkamennina, sem voru á leið
heim til sín úr rafmagnsvöru-
verksmiðjunni í blokkinni rétt
hjá, og hann var feginn að vera
ekki einn af þeim. Stundum
kom það fyrir að Gloría kom
til hans á tröppurnar eftir
kvöldmatinn til að sjá feðurna
í nágrenninu leika sér í bolta-
leik við drengina sína á tún-
blettinum hinum megin við
götuna, og horfa síðan á þá,
þegar þeir löbbuðu niður í ný-
lenduvöruverzlunina á horninu
til að sækja brauð, sem gleymzt
hafði að .kaupa, eða vindlinga-
pakka. Þetta var friðsaiíilegt,
rólegt hverfi. — Það var ástæð-
an til þess, að honum líkaði það
vel.' Engir forvitnir nágránnar,
engin hnýsni.
„Nicky?“
„Hvað?“ Hann leit upp til
Gloríu, þar sem hún sat á for-
dyrisgrindverkinu og sveiflaði
sínum löngu fótleggjum á að-
laðandi hátt. Hún var ágæt
stúlka, en hún vildi alltaf vera
að tala. ,
„Nicky, hvað ætlarðu að gera,
þegar þú ferð burtu?“
„Ferðast, eins og ég sagði þér.
Þessi fyrirtæki leigja mig til að
velja ný verksmiðjusvæði. Það
er mjög ábatasamt." Hann
drakk svolítinn bjór gegnum
gatið á dósinni og óskaði þess,
að hún hætti talinu í þetta sinn
og leyfði honum að anda í
kvöldloftinu.
„Hvenær senda þeir þig aft-
ur í burtu, Nicky?“
„Ég veit það ekki.“
„Heldurðu að við munum
einhvern tíma geta gift okkur
og staðfest ráð okkar?“
Hann hafði oft íhugað að
kvænast Gloríu. Stundum gat
hann jafnvel hugsað sér að
eyða því, sem eftir var ævinn-
ar, í þessari litlu götu, og ganga
á kvöldin upp á hornið eftir
bjór. Hann gat hugsað sér það,
en ekki of lengi. „Einhvern
tíma,“ sagði hann, af því að
það var svarið við öllu.
Það var seinna, klukkan
næstum tíu, þegar síminn
hringdi. Hún ýtti hendi hans af
lærinu á sér og stóð upp í
myrkrinu til að svara í símann.
„Til þín,“ kallaði hún.
Hann tók símann og heyrði
ókunnuglega rödd spyrja: „Er
þetta Nick Velvet?“
„Já.“
„Við munum vilja tala við
yður um starf?“
„í kvöld?“
„Ef þér getið komið til okk-
ar. Hótel Foster, herbergi 229.“
Nick brosti að símanum. „Ég
hitti ekki fólk í hótelherbergj-
um. Þau eru aðeins til að sofa
og elskast í.“
„Gott og vel, hvar?“
„í garðinum andspænis_hó-
telinu. Við gosbrunninn."
„í myrkrinu?" spurði röddin
óákveðin.
„Mér gengur bezt að starfa í
myrkrinu. Klukkan ellefu — og
verið einsamall.“
„Hvernig á ég að þekkja yð-
ur?“
Nick brosti aftur. „Ég mun
þekkja yður,“ sagði hann og
lagði tólið á. Hann þekkti þá
alltaf. Þeir litu alltaf eins út.
Gloría kom inn úr fordyrinu.
„Hver var það, Nicky?“
„Starf. Verð kominn aftur
um miðnætti.“
Hann tók jakkann sinn á leið_
inni út um dyrnar. Stundum
voru næturnar svalar.

íi
'
12 VIKAN 39. TBL