Vikan - 30.09.1971, Síða 21

— Og við vissum þá ekkert
hvað framtíðin bar í skauti sér.
Það leið ekki einu sinni vika ...
— Einmitt, sagði Rosemary.
— Það liðu aðeins fáeinir dagar
þangað til þér ...
— Þangað til ég varð blindur.
Já. Það var á miðvikudaginn
eða fimmtudaginn. Á miðviku-
daginn minnir mig — og næsta
sunnudag varð ég blindur.
Heyrðu annars — hann hló —
Guy hefur þó ekki sett eitthvað
út í glasið hjá mér?
— Nei, það gerði hann ekki,
sagði Rosemary. Rödd hennar
titraði. — Hinsvegar er hann
með nokkuð, sem þér eigið.
— Hvað þá?
— Vitið þér það ekki?
— Nei, sagði hann.
— Týnduð þér ekki einhverju
þennan dag?
— Nei. Ekki svo ég muni.
— Eruð þér viss um það?
— Þér eigið þó ekki við háls-
bindið mitt?
— Jú, sagði hún.
— Jú, við skiptum á bindum.
Vill hann fá sitt aftur? Honum
er það velkomið; nú skiptir
ekki máli fyrir mig hvort ég hef
bindi eður ei.
engu líkara en þér hélduð hann
hafa stolið því.
— Ég verð þá víst að kveðja'
yður, sagði Rosemary. — Mig
langaði bara að vita hvort yð-
ur hefði ekki skánað eitthvað.
— Nei, ég er við það sama.
En það var fallegt af yður að
hringja.
Hún lagði á.
Klukkan var níu mínútur yfir
fjögur.
Hún fór í kjól og ilskó, setti
á sig belti. Hún tók varasjóð-
inn, sem Guy hafði falið undir
nærfötunum sínum og stakk
honum í veski sitt, stakk einnig
á sig vasabók sinni og vítamín-
hylkjunum. Hún fann til verkj-
ar, í annað sinn þann daginn.
Hún tók töskuna, sem hún hafði
sett við svefnherbergisdyrnar
og gekk út úr íbúðinni.
Á miðri leið til lyftunnar
sneri hún við og hljóp til baka.
Hún fór niður i eldhúslyft-
unni ásamt tveimur sendisvein-
um.
Á Fimmtugustu og sjöttu
götu náði hún í leigubíl.
— Hann verður að fara
klukkan fimm, sagði hún, —
og frú Byron er á undan. Hún
leit til konu, sem sat þar og las
og brosti síðan aftur til Rose-
mary. — En ég er viss um að
hann getur tekið á móti yður
engu að síður. Fáið yður sæti.
Ég skal segja honum að þér
séuð hér þegar hann losnar.
— Þakk fyrir, sagði Rose-
mary.
Hún lagði töskuna frá sér hjá
næsta stól og settist. Hvítlakk-
að veskið var rakt í höndum
hennar. Hún opnaði það, tók
fram vasaklút og þurkaði á sér
lófana, síðan efrivör og þunn-
vanga. Út úr herbergi Sapir-
steins læknis kom kona á
fimmta eða sjötta mánuði, sem
Rosemary hafði séð áður. Þær
kinkuðu kolli hvor til annarrar.
Ungfrú Lark gekk inn.
— Þér eigið von á því hvern
næsta daginn, er ekki svo? sagði
konan.
— Á þriðjudaginn, sagði
Rosemary.
— Til hamingju, sagði konan.
— Það er vel til fundið að ljúka
því af fyrir júlí og ágúst.
Ungfrú Lark kom fram aftur.
— Frú Byron, sagði hún og síð-
an við Rosemary: — Hann tekur
svo á móti yður.
Frú Byron gekk inn til Sapir-
steins og lokaði á eftir sér. Kon-
an samdi við ungfrú Lark um
næsta heimsóknartíma og fór
síðan. Hún kastaði kveðju á
Rosemary og óskaði henni aft-
ur til hamingju.
Ungfrú Lark settist við
skriftir. Rosemary tók upp ein-
tak af Time, sem lá á borðinu
við olnboga hennar. Hún leit á
efnisskrána og fletti síðan aftur
á leikhússíðuna. Þar var grein
um Barbru Streisand. Hún
reyndi að lesa greinina.
— Þér lyktið vel, sagði ung-
frú Lark og þefaði í áttina til
Rosemary. — Hvaða tegund er
það?
— Það heitir Detchema, sagði
Rosemary.
— Það er miklu, miklu betra
en það sem þér notið venjulega.
Fyrirgefið að ég segi það.
— Þetta er kölnarvatn, sagði
Rosemary. — Hitt var verndar-
gripur, sem ég er búin að
henda.
— Ágætt, sagði ungfrú Lark.
— Ég vona að læknirinn fari að
dæmi yðar.
Rosemary þagði forviða eitt
andartak. — Sapirstein læknir?
Ungfrú Lark sagði: — Já,
hann hefur greinilega eins
verndargrip og þér voruð með.
En hann er auðvitað ekki hjá-
trúarfullur. Eða það held ég
ekki hann sé. En hvað sem því
líður, þá lyktar hann svona
stundum, og þá get ég ekki ver-
ið nálægt honum. Það er mikið
sterkari lykt en var af yður.
Hafið þér aldrei tekið eftir þvi?
— Nei, hann vill ekki fá það
aftur, sagði Rosemary. — Ég
áttaði mig bara ekki á hvernig
lá í þessu. Ég hélt að hann
hefði fengið það lánað.
— Nei, við skiptum. Það var
Ungfrú Lark, hjúkrunarkona
sú er tók á móti hjá Sapirstein
lækni, leit sem snöggvast á
töskuna og sagði brosandi: —
Er það byrjað?
— Nei, svaraði Rosemary. —
En ég þarf að tala við lækninn.
Það er mjög mikilvægt.
Ungfrú Lark leit á úr sitt.
39. TBL. VIKAN 21