Vikan - 30.09.1971, Qupperneq 44

FYRSTIR með STÆRRA rými
FRYSTIKISTURNAR
eru til í stær8unum 270—
400 og 500 lítra.
Norskar frystikistur
tvímælalaust einar
vönduðustu frystikisturnar,
sem nú eru á markaðinum.
Ljós í loki, á hjólum.
Vandlega ryðvarðar, frysta
í -r-32°—35°C.
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
Bergstaðastræti 10, sími 16995.
loðna síbirska tígrisdýr er
ákaflega sjaldgæft sýnishorn í
dýragörðum, og það er hvíta
tígrisdýrið líka, og blágráa
tígrisdýrið, sem þekkt er sums
staðar í Kína. En hið svonefnda
„hjúpaða“ tígrisdýr — sem er
undarlega dröfnótt dýr, sem
lengi var talið vera aðeins til í
munnmælasögum — er ef til
vill hið sjaldgæfasta þeirra
allra. Þetta sýnishorn var feng-
ið nálægt landamærum Kína og
Indlands fyrir nokkrum árum
og gefið Glen Park dýragarðin-
um. Það er ef til vill eina sýn-
ishornið, sem til er í dýragörð-
um, og prinsinn okkar mun
greiða það háu verði.“
„Ég mun þurfa nokkurn út-
búnað.“
Englendingurinn kinkaði
kolli. „Við höfum lítinn, lokað-
an vörubíl og Jeanie getur ver-
ið bílstjóri yðar. Verkefnið er
að ná tigrisdýrinu út úr búri
sínu og koma því á vörubílinn,
og síðan að komast með vöru-
bílinn burt frá dýragarðinum.“
Nick kveikti í vindlingi. „Er
haldinn vörður í dýragarðin-
um?“
Cormick kinkaði kolli. „Þeir
hafa hóp varðmanna, aðallega
til að hafa stjórn á unglingun-
um. Mér skilst, að þeir hafi átt
í nokkrum erfiðleikum í fyrra,
vegna þess að dýrin urðu fyrir
áreitni."
„Það er verið að vernda dýr-
in fyrir mannfólkinu.“ Nick hló
í fyrsta sinn og fór að slappa
af. Gamla tilfinningin um vel-
gengni var að byrja að gera vart
við sig hjá honum. Honum lík-
aði aldrei, ef verkefnin virtust
vera of auðveld. Svo var eins
og honum flygi eitthvað í hug,
og hann sagði: „Það er bezt, að
ég taki Jeanie með mér í fyrra-
málið. Maður, sem væri ein-
samall í dýragarðinum, gæti
þótt tortryggilegur."
Cormick hikaði aðeins eitt
augnablik, áður en hann gaf
samþykki sitt til að kynna pieð
því að veifa hendinni. „Ef þér
viljið. Það gæti verið góð hug-
mynd, úr því að hún verður
með yður á mánudaginn."
„Hvar verðið þið tveir?“
spurði Nick.
„Hér í hjólhýsinu, og bíðum
eftir yður. Við höfum flugvél,
sem á að bíða og fljúga með
dýrið til Kanada og svo áfram
til Miðausturlanda.“
„Ykkur mun reynast erfitt að
koma dýrinu úr landi,“ sagði
Nick. „Hvernig hafið þið hugs-
að ykkur að gera það?“
Cormick brosti aðeins. „Spyr
ég yður, hvernig þér ætlið að
stela dýrinu til dæmis?“
Nick tók upp annan vindling.
„Ég er feginn, að þér gerið það
ekki. Eins og er hef ég enga
hugmynd um, hvernig ég mun
fara að því.“
Á laugardagsmorguninn var
hvasst, og þá liðu há, hvít ský
hratt fyrir sólina á óreglulegan
hátt. Nick hjálpaði Jeanie út
úr bílnum hennar og leiddi
hana kringum poll, sem mynd-
azt hafði í rigningarskúr
snemma um morguninn. Þetta
var dagur til að heimsækja
dýragarðinn, og jafnvel svona
snemma var bílastæðið orðið
næstum fullt.
Nick stakk tveim 25-centa
peningum í rifu í hliðinu, og
þau gengu inn. „Ég man eftir
þeim tíma, þegar skoða mátti
dýragarða í borgum án þess að
borga fyrir það,“ sagði hann.
„Það er enn þannig, í smærri
borgum .Hérna verða þeir að
borga fyrir varðmenn." Hún
benti í áttina til manns í ein-
kennisbúningi, sem stóð nálægt
ísbjörnunum. Hann var með
skammbyssu sér við hlið, og
hann bar hið ferningslagaða
silf urmerki öryggisþj ónustu
staðarins.
„Þurfa þeir að vera með þess-
ar byssur?“
Jeanie yppti öxlum. „Þær eru
sennilega ekki hlaðnar.“
„Við skulum gera ráð fyrir,
að þær séu það. Hvar er þetta
„hjúpaða“ tígrisdýr?"
„Það er í þessari átt. Við
skulum staldra við í apahúsinu
fyrst, ef vörðurinn skyldi gefa
okkur gætur.“
Hún var gáfuð stúlka, og
hæfileikar hennar sáust jafnvel
á hinu ljósa hári hennar, löng-
um fótleggjum og öllu vaxtar-
laginu. Honum féll vel að vera
með henni, jafnvel í dýragarð-
inum. Jafnvel í apahúsunum.
Eftir nokkra stund röltu þau
í áttina til hinna stóru dýra af
kattaættinni, og á meðan tók
Nick vandlega eftir starfsað-
ferðum dýragarðsins — bíl-
hlass af óhreinindum kom
gegnum þjónustuhliðið á girð-
ingunni, gæzlumaður var að
gefa dýrum að drekka nálægt
þeim stað, sem selirnir voru, og
roskinn verzlunarmaður var að
blása upp blöðrur með Iofti úr
loftgeymi. Eitthvað niðri við
aðalhliðið vakti athygli Nicks,
og hann spurði: „Til hvers er
þessi brynvarða bifreið?"
Hún leit um öxl. „Til þess að
ná í veiði gærdagsins af 25-
centa peningum.“
„25-centa peningar eru fé-
meti.“
„Gleymið þér því. Um góða
helgi mega þeir hrósa happi, ef
þeir fá tvö eða þrjú þúsund
dollara. Við erum að leita eftir
stórri veiði.“
Hann staðnæmdist fyrir
framan búrið, sem þau voru að
leita að. „Það er stórt, gott og
vel.“
,.Hiúpaða“ tígrisdýrið var
fyrirferðarmikið, ögrandi dýr
með dröfnóttan feld, sem var
ólíkur öllu, sem Nick hafði
nokkurn tíma séð. Dýrið óð
fram og aftur í búri sínu með
löngum skrefum, sem virtust
gefa mikilleik þess til kynna,
jafnvel umfram liónið og hið
venjulega tigrisdýr í næstu
búrum. Það var skepna, sem
ekki var gott að mæta um
dimma nótt nálægt landamær-
um Kína og Indlands: það var
jafnvel skepna, sem ekki var
gott að mæta síðdegis á sólrík-
um laugardegi í dýragarðinum.
„Mér geðjast ékki að því,“
sagði Jeanie skjálfandi. „Það
lítur út eins og það gæti stokkið
út í gegnum þessar slár.“
„Ef til vill gæti það það. Mitt
verkefni er að ná því í gegn,
einhvern veginn.“
„Cormick er brjálaður! Hve-
nær hefur heyrzt um, að tígris-
dýri væri stolið úr dýragarði?“
Nick brosti. „Ég hef stolið
furðulegri hlutum — einu sinni
stal ég tíu tonnum af sjálfsöl-
um.“ En augu hans voru önnum
kafin. Á milli búranna voru
alls staðar op, en bæði opin á
búri „hjúpaða“ tígrisdýrsins
voru með gildum járnslám. Dyr
voru á bakhlið búrsins, þar sem
komast mátti inn í greni dýrs-
ins, og eina útgönguopið auk
þeirra var lítið hlið á framhlið
búrsins, sem var notað við fóðr_
un og hreinsun. Hann athugaði
keðjuna á hliðinu, en hún var
læst með hengilás, og ályktaði,
að hún mundi ekki reynast erf-
ið viðfangs.
„Hafið þér séð nóg, Nick?“
spurði hún hann að lokum.
„Ég held það.“
Þau gengu í hægðum sínum
fram hjá úlföldunum og stóðu
síðan stundarkorn og virtu fyr-
ir sér gamlan, stríðhærðan vís-
und, sem virtist næstum gera
sér grein fyrir, að hann var
einn af hinum síðustu. Dýrið
gerði Nick leiðan, og hann var
feginn að komast aftur til bíls-
ins.
Cormick var að skenkja í glös
þegar þau komu aftur til hjól-
hýsisins. Hann brosti og rétti
Nick glas. „Ég hélt, að þér
hefðuð kannski tígrisdýrið með
yður.“
„Ég hélt, að þið vilduð fá það
á mánudaginn.“
Harry Smith fékk sér sæti í
stól. „Það er rétt — á mánu-
dagsmorgun klukkan kortér
fyrir tíu.“
„Af hverju er tíminn ákveð-
inn svona nákvæmlegá?“
Englendingurinn dreypti á
glasi sínu. „Við höfum gert ráð.
stafanir til að hafa flugvélina
tilbúna þá. Getið þér náð dýr-
inu þá?“
44 VIKAN 39. TBL.