Vikan - 20.01.1972, Blaðsíða 9

VJBf
SMASAGA eftir o.h. leslie
— Við viljum hafa samvinnu um
þetta, sagði Adams. — En þið verðið
að ákveða, hvað gera skal.
— Þakka yður fyrir, hr. Adams.
Nú tek ég þetta bréf og læt rann-
sóknastofuna athuga það. Hver veit
nema eitthvað hafizt upp úr því? Og
undir eins og ég verð einhvers vísari
í málinu, skal ég láta yður vita.
— Ágætt, sagði Wally Adams og
tók í höndina á Mike. — Ég þarf ekki
að taka fram, að ég bíð í ofvæni.
SVO leið nærri því vika þangað tii
Mike Vegas kom aftur. En þá var
Wally Adams ekki einn, en mörg
fræg andlit hjá honum.
— Þér hafið sjálfsagt séð þennan
áður, sagði Wally brosandi og studdi
hendinni á öxlina á Jake Jenkins. —
Fásti gamanleikarinn í þættinum.
Jenkins yppti öxlum og bretti upp
jakkakragann, eins og hann væri að
herma eftir hundeltum glæpamanni.
Mike hló. — Og þetta er Bennet Ives,
flokksstjórinn. Og Sally Burack og
Lila Conway — þær eru í hópnum
líka.
Mike kinkaði kolli og reyndi að
láta eins og sér væri sama um þetta
fólk. Það kvaddi hann og fór hlæj-
andi. Undir eins og dyrnar lokuðust,
skellihló Adams og settist.
Sýningin á morgun er tilbúin, sagði
hann. — En hvernig gengur þetta?
Hvað sagði saksóknari ríkisins?
Mike ræskti sig. — Við höfum af-
ráðið að gera tilraun, hr. Adams. En
okkur langar til að þér skrifið mann-
inum og hafið tal af honum fyrst.
Undir fjögur augu vitanlega. Hver
veit nema hann sé morðingi, þótt
ótrúlegt sé.
— Ég skil, sagði Adams. — En
haldið þér að hann láti narra sig
hingað? Mér sýnist á bréfinu að hann
sé með fullu viti.
— Ég sagði yður það, sagði Mike
hálfgramur. — En ég hef ekkert við
hann að tala. Ætli hann komi ekki
— hann virðist vera svo áfjáður í að
komast í sjónvarpið, og hver veit
nema hann vilji veita yður viðtal. Og
þá verðum við að nota tækifærið og
grennslast betur um hann.
Wally var auðsjáanlega vonsvik-
inn. Hann yppti öxlum og sagði: —
Jæja, ef lögreglan telur réttast að
hafa það svona, þá gerum við það!
— Þökk fyrir, Adams. Við grædd-
um lítið á bréfinu. Engin fingraför
nema yðar og mín, venjulegt blek og
pappír. Sálfræðingur í lögreglunni
var í rauninni sá eini, sem gat komið
með upplýsingar. Hann telur að Rice
sé sálsjúkur og kveljist svo mikið
undir sekt sinni, að hann teljið óhjá-
kvæmilegt að játa hana. n við er-
um engu nær fyrir það. En Rice vill
nota þátt yðar til þess að gera mestu
opinbera játningu sögunnar. Og hann
fær líka marga áhorfendur?
— Eitthvað kringum fjörutíu mill-
jónir, sagði Willy Adams. — Svo er
mér sagt, að minnsta kosti.
Mike blístraði. — Maðurinn er vit-
laus, það er augljóst mál... Fjörutíu
milljónir!
FJÓRUM dögum síðar gat Mike
sagt yfirmönnum sínum, að Rice
hefði ekki gengið í gildruna. Hins
vegar hafði hann skrifað Willy Ad-
ams nýtt bréf:
Kœri hr. Adams: — Svar yðar
olli mér miklum vonbrigðum.
Auðvitað dettur mér ekki í hug
að gefa mig fram nema með þeim
skilyrðum, sem ég nefndi í fyrra
bréfinu. Þó að mér stafi ekki hœtta
af að það vitnist hver ég er, kæri
ég mig samt ekki um að lögreglan
fari að rannsaka mig.
Ég endurtek því, að ég er fús til
að játa glœp minn og gefa allar
upplýsingar í þœtti yðar — og að-
eins þar. Ég vil ekki veita neinum
viðtal fyrst, og ég kem ekki fyrr
en fáeinum mínútum fyrir sýn-
inguna.
Ef þér takið ekki tilboði mínu,
mun ég varðveita leyndarmál mitt
og fara með það í gröfina. En ef
þér hafið áhuga á þessu, bið ég
yður að tiltaka nákvœmlega hve-
nœr þátturinn á að fara fram.
Með vinsemd.
John Rice.
— Hvað segja þeir nú, sem eiga að
borga brúsann? spurði Mike, er hann
hafði talað við skrifstofu saksóknar-
ans.
— Ef lögreglan fellst á þetta, þá
föllumst við á það, sagði Wally Ad-
Framhald á bls. 47.
3.TBL. VIKAN 9