Vikan - 20.01.1972, Blaðsíða 27

hundraði eru meðmæltar Pill-
unni, og þó á þetta að heita
kaþólskt land! Yfir sextíu af
hundraði þeirra kvenna, sem
ekki vinna úti, vilja gjarnan
gera það.
En ekki er allt sem sýnist.
Franskar konur taka til dæm-
is sáralitinn þátt í stjórnmál-
um. Á þjóðþinginu sitja aðeins
átta konur, og þeim fer fækk-
andi. 1946 voru þær þrjátíu og
sex.
Og í kynferðismálum eru
þær síður en svo umburðar-
lyndar. Yfir sextíu af hundraði
eru andvígar því að kynmök
séu sýnd í bíó. Litlu færri vilja
banna sölu á klámritum. Og
þótt þær segist vcra með Pill-
unni, þá nota hana aðcins fjór-
ar af hverjum hundrað. frönsk-
um konum á barneignaaldri.
í afstöðunni til heimiiisins
og starfa utan þess eru þær
ekki heldur sjálfum sér sam-
kvæmar. Þær sem vinna úti
eru angraðar af samviskubiti
yfir því að þær vanræki heim-
ilið. En heimafrúnum finnst
þær einangraðar frá veröld-
inni, orðnar að hornrekum hins
nýtízka samfélags. Þær frönsku
eru með öðrum orðum sagt
ekki eins sáttar við samtímann
og í fljótu bragði virðist. Þær
eru öðrum þræði hræddar við
að glata þessum fræga kven-
lega þokka sínum, sem sjar-
merað hefur allan heiminn í
aldaraðir, en á hinn bóginn
finnst þeim eins og þær bregð-
ist skyldu sinni ef þær halda
áfram að vera „einungis kon-
ur“.
Ástæðnanna til þessara and-
stæðna og kleyfhygli er að
Ieita í erfðavenjum rómönsku
landanna. Öldum og aftur öld-
um saman voru konur þar
valdalausar með öllu og sáust
varla utan heimilis. Karlmenn-
irnir önnuðust öll viðskipti út
á við og ákváðu allar siðferð-
isreglur. Þeir ákváðu hve
mörg börnin urðu. (Níutíu og
fimm af hundraði franskra
hjóna iðka enn þann dag i dag
að staðaldri rofnar samfarir,
coitus interruptus, en sú að-
ferð til að forðast getnað er
senr ljóst má vera frekar
á karlmannsins valdi.) Þessi
erfðavenja mótaði þá lífshug-
sjón franskra kvenna, sem
flestar þeirra meta mest enn
í dag, hvort sem þær viður-
kenna það eður ei: að verða
húsfrú og eignast hraust börn,
sjóða sjálf sitt marmilaði og
klæðast undirfötum angandi
af ilmvatni. Eiginmaðurinn á
samkvæmt þessari hugsjón að
komast sem næst því að vera
almáttugur, að minnsta kosti
svo að hann geti greitt fram
úr öllum vandamálum, sem
fyrir kunna að koma. Nú finnst
þeim oft að karlmennirnir hafi
yfirgefið þær, skilið þær eftir
i einskonar siðferðislegu tóma-
rúmi.
Þetta hefur auðvitað haft í
för með sér talsvert ráða- og
öryggisleysi. Áður ákváðu
erfðavenjurnar hvernig börn-
in skyldu alin upp, nú er eng-
inn framar viss um hver upp-
eldisaðferðin sé rétt. Mæðurn-
ar eru orðnar dauðhræddar við
að vera of strangar við börnin
og niðurstaðan verður taum-
laust eftirlæti.
Félagsfræðingurinn Jean
Mauduit segir: „Franska nú-
timakonan leysir ekki vanda-
málin. Hún skáskýtur sér fram
hjá þeim. En ekki með góðri
samvisku. Séu þær spurðar
hvernig þær séu til heilsunn-
ar, kvartar stífur helmingur
yfir „stöðugum taugaóstyrk“.
„Ég kæri mig fjandann ekk-
ert um neitt jafnrétti við karl-
menn“, segir Liliane Gallifet,
tuttugu og sex ára gamall kven
maður frá Grenoble. „Ég hef
búið í París í þrjú ár og hef
ágætar tekjur sem þýðandi og
fréttamaður. Við foreldra
mína gat ég ekki rætt kyn-
ferðismál. (Nærri þrjár af
hverjum fjórum frönskum kon-
um hafa þá sögu að segja.) Ég
var orðin átján ára þegar ég
vissi allt það nauðsynlegasta
um þau mál. (Yfir sjö af hverj-
um tíu frönskum konum telja
sig meðmæltar kynmökum fyr-
ir hjónavígslu, en helmingur-
inn fer þó hreinar meyjar í
Framhald á bls. 48.
■*
26 VIKAN 3.TBL.
3.TBL. VIKAN 27