Vikan - 20.01.1972, Blaðsíða 40

fc 4 í
k> 4. :
L 4. ]
L 4 1
L i.
b 4
4
• #"
4 «
b 6
4 4
L *i
l m
t 4
4 4)
4- *
» . &
• •
• «
• •
• •
• •
• •
.fe;:
fc'
*
*' * ■ ■
i
« ■*
«
«
4
4 •
4 •
yp
í*' •

Loftlampar, vegglampar, borðlampar, fallegir skermar
Mjög mikið úrval
Ennfremur gjafavörur
H.C. CUÐJÓNSSON
Stigahlíð'45—47 Suðurver, sími 37637
— Hvað heitir kötturinn?
spurði ég til að hefja einhverj-
ar samræður.
— Grissom. Hann leit feimn-
islega á mig. — Jacky á hann.
Það var alltaf nokkuð, hann
sagði þó meira en hann var
beinlínis spurður um. Ég fann
hjá mér skyndilega löngun til
að tala við einhvern og heyra
mina eigin raust. Finna að ég
væri á lífi. Ég kom aug á úr-
klippu úr blaði, sem lá við hlið
drengsins .
— Hvað ertu að lesa? spurði
ég. — Er það eitthvað frétt-
næmt?
Drengurinn hikaði andartak,
en svo tók hann blaðið og rétti
mér það.
— Ég yrki ljóð, sagði hann
feimnislega. — Mooney finnst
það kjánalegt og það finnst
skipstjóranum líka, svo hann
vill ekki láta mig hafa skrif-
pappír.
Ég leit á blaðið, það var rifið
úr þriggja daga gömlu „Sun“.
Drengur hafði skrifað á allar
spássíur og milli dálka, yfirleitt
allsstaðar sem auður blettur
var. Ég las vísurnar, sem allar
voru um stjörnur á nætur-
himni og voru svo frámunalega
lélegar að ég vissi ekki hvað ég
átti að segja.
— Það er annað ljóð á bak-
síðunni, sagði drengurinn, en
það er nú ekki eins gott.
Ég sneri blaðinu og rak þá
augun i fyrirsögn með stórum
stöfum. Fln tti úr Longridge-
fangelsinu! Tveir fangar sleppa!
Ég leit lauslega á myndina,
sem fylgdi fréttinni og las svo
ijóðið. Það var ennþá verra en
hitt. Ég lagði blaðið þegjandi
frá mér og drengurinn leit eft-
irvæntingarfullur á mig: — Þér
sem eruð listamaður, hljótið að
vera hrifinn af ljóðum. Hvað
finnst yður?
— Jú-ú, það er töluverð til-
finning í þessu. Hvað átti ég að
segja. Egjagði blaðið frá mér,
en hann tók ekki við því.
— Þér megið eiga það, sagði
hann, iíklega himinlifandi yfir
dauflegu hóli mínu. — Ég kann
þetta allt utan að.
Hann strauk bak kattarins og
og við þögðum um stund, en
allt í einu rétti dýrið úr sér og
stökk niður á gó’fið. Dyrnar
höfðu opnast og hinn drengur-
inn kom niður reipstigann.
Hann fór úr sjóstakknum og tók
af sér prjónahúfuna, og ég varð
hálf lamaður af undrun. Sítt,
ljóst.hár féll niður á grannar
axlir og ég sá að augun voru
skærblá, munnurinn hálfopinn
og rjóður, hakan ávöl og grann-
ur likami í síðbuxum og viðri
peysu.
Þetta var stúlka! Og stúlkan
rak upp skæran en stríðnisleg-
an hlátur.
— Þú gónir á mig, eins og þú
hafir ékki séð mig fyrr, og þó
varstu uppi í stýrishúsinu hjá
mér rétt áðan. Ég heiti Jacky
og ég er dóttir skipstjórans.
Ég var of undrandi til að
geta svarað. Mér hafði aldrei
dottið í hug að Jacky væri nafn
á stúlku. En nú, þegar ég virti
hana fyrir mér, fannst mér
furðulegt að ég hefði getað tek-
ið hana fyrir dreng, þótt hún
hafi verið í strákafötum.
Hún settist við borðið and-
snænis mér: — Pabbi sagði að
þú værir kominn til San Se-
bastian til að mála. Finnst þér
fallegt þar?
— Nei. en ég á að mála eftir
röntun. Ég mála mest manna-
myndir. Hún var miklu vin-
gjarnlegri við mig nú. þegar
faðir hennar var ekki viðstadd-
ur, og það hvarflaði að mér að
ef til vill hefði faðir hennar
verið svona kuldalegur hennar
vegna. Mér var ljóst að hann
leit ekki beinlínis upp til lista-
manna. Það gat verið að hann
væri hræddur um dóttur sína
fyrir mér og þessvegna beðið
mig að hafa hægt um mig. Það
var reyndar nokkuð langsótt,
en það gat samt verið skýring-
inn. En þar sem Jacky var
dóttir Querols, var ^örnleiki
á að hún myndi geta : t áhrif
á hann. Það gat verijft að hún
gæti fengið hann til að skjóta
mér inn til San SeJjastian.
— Ég átti að mála David
Farrelly, hélt ég áfram. — Þii
þekkir hann kannski. Það va>
iglingaklúbburinn hans, sem
fékk mér þetta verkefni og
þetta er gott tækifæri fyrir mig
en mér heyrðist á föður þínum
að við myndum ekki koma
bangað í tæka tíð. Heldurði
ekki að þú gætir fengið hann
til að snúa við fyrir mig? Eg
fæ góða borgun frá kiúbbnunt
og ég get greitt fyrir það . . .
Ég veit ekki hvort það var
nafn Davids Farrellys eða til-
boð mitt um greiðslu. sem gerði
það að verkum að hún stirnaði
upp og varð kuldaleg á svipinn.
— Jú, ég þekki David Farr-
e’iy, sagði hún, — og það e;
líka sennilegt að þessi fíni
klúbbur hans myndi greiða okk-
ur úr eigin sjóði. En þú skalt
gleyma þessu tilboði strax. Ef
pabbi hefir sagt nei, þá er hon-
um alvara.
Hún sneri þannig að ég sá
aðeins vangasvipinn. — Það. er
enginn sem veit það betur en
ég, sagði hún lágt.
Siðustu orðin voru líklegu
ekki mér ætluð, en þegar hún
sagði þetta kom eitthvert ann-
arlegt vfirbragð á grannvaxna
líkamann. Ég gat ekki greint
hvað það var. Það gat verið
einskonar uopgjöf og það gaf
líka verið þrjózka. Og þótt hún
liti út fyrir að vera sterk og
sjálfbjarga, þá hafði ég á til-
finningunni að hún væri hjálp-
arþurfi. Hversvegna. það vissi
ég ekki. en þetta beit sig fast i
hugskot mitt, þótt það væri
nokkuð) hjákát'egt og þegar
hún. nokkru siðar. smevgði sér
inn í lokrekkju sína, þá var ég
búinn að gleyma því að ég
þurfti að komast til San Sebast-
ian. Kulið, gráminn og kulda-
leg framkoma feðginanna skipti
ekki máli lengur. Ég vi’d’
dvelja um borð í þessum bát
og reyna að kynnast Jacky.
reyna að hjálpa henni, vernda
hana . ..
Drengurinn var kominn í
koju og Mooney hafði lokið
40 VIKAN 3. TBL.
i