Vikan - 20.01.1972, Blaðsíða 41

uppþvottinum. Ég sá spjald og
griffil á veggnum, svo ég skrif-
aði: — Er Jacky alltaf með i
ferðuvi?
Mooney las það sem ég skrif-
aði og hristi höfuðið. — Áður
var hún alltaf með, en ekki
síðan hún var fullvaxin. Hann
er eins tregur að taka hana nú,
eins og hann var glaður yfir
því hér áður. Það hlýtur að
hafa verið eitthvað sérstakt i
þetta sinn, því að nú gafst hún
ekki upp fyrr en hann lét sig
og lofaði henni að koma með.
Ég held að það hafi verið ein-
’1ver ástarsaga. Einhver óþokki,
■æm skipstjórinn vill að hún
Heymi. Ja, að vísu veit ég það
ekki, en mig grunar það. Ég
veit varla það sem skeður hér
úm borð. Þegar maður er heyrn-
arlaus, þá lendir maður ósjálf-
átt í eigin hugarheimi. ég skal
'egja þér . . .
Hann þagnaði. — Ég tala víst
of mikið, sagði hann svo. —
Nei, ég veit ekki hversvegna
Tacky er með núna en svo
'iikið er víst að betri sjómaður
r varla til um þessar slóðir!
Tg nú held ég að hann aetti að
ieggja sig.
Ég gerði eins og hann sagði.
ha’Iaði mér út af í koju skip-
:iórans. En það leið drjúg
<und, áður en ég gat fest blund.
Ég hugleiddi hvernig þessi ná-
ungi liti út, sá sem ekki hafði
fundið náð fyrir augum (,)ue -
■ls. Og það augnablik var méi
eiginlega hlýtt til gamla ís-
bjarnarins.
Þegar ég vaknaði var kaffi-
ilmur í klefanum. Mooney var
á fótum og þegar hann sá að ég
var vaknaður, rétti hann mér
éönnu fulla af kaffi.
— Þetta er siður, sagði hann
flissandi. — En nú skaltu sjá
sirkus, þegar ég fer að ræsa
skipstjórann.
Hann fvllti aðra könnu og
gekk að koju skipstjórans. Hann
íallaði sér yfir Querol og öskr-
aði í eyra hans:
Vaknaðu Hektor, kaffið er
til!
Querol urraði og þaut á fæt-
ur. svo snöggt að Mooney átti
ullt í fangi með að koma sér
undan og bjarga kaffinu. en
begar hann svo rétti könnuna
til Querols. tók hann hana og
fór strax að sötra sjóðandi heitt
kaffið. En svo stökk hann á
fætur.
— Hvað er að? spurði Moon-
ey hræðslulega. — Er eitthvað
að kaffinu?
— Nei, það er ekkert að
kaffinu, en það er eitthvað
Bók sem
vekur
menn til
um-
hugsunar
HILMIR HF.
annað hér um borð, sem er ekki
í lagi...
Querol skellti könnunni á
borðið. — Við erum ekki á réttri
leið, öskráði hann, þetta er röng
steína! Hver andskotinn geng-
ur að — Jacky! Hún hefur
breytt um stefnu!
Hann var kominn upp stig-
ann í þrem skrefum og ég greip
rifíilinn, sem lá á borðinu.
Röng stefna, skrifaði ég á
spjaldið og hélt því fyrir fram-
an Mooney. Hann las það og
það komu kippir i andlitið á
honum.
— Ó, hamingjan sanna! sagði
hann lágt og hræðslulega.
Framhald í nœsta blaði.
FREMSTI BORGARI
FÍLADELFlU
Framhald af bls. 7.
Readsfólkið bauð Franklin
giarnan heim og spurði hann
ráða í málefnum fjölskyldunn-
ar. Hann varð var við, að De-
bora var vansæl. Það lá oftast
illa á hénni; hún fór einförum
og íorðaðist allt samneyti við
annað iólk. Franklin kenndi i
brjósti um hana og hafði sam-
vizkubit hennar vegna. Hann
leit svo á, að óstöðuglyndi sitt
í Lundúnum væri undirrótin
að óhamingju hennar, þótt móð-
ir hennar héldi öðru fram.
Ástir tókust með þeim á nýj-
ap leik. Og þrátt fyrir ýmsa
erfiðleika, sem stöfuðu af fyrra
hjónabandi hennar, giftu þau
sig hinn 1. september árið 1730.
„Hún reyndist mér trygg og
góð kona, og var mér til mik-
illar aðstoðar," skrifar hann.
„Okkur vegnaði vel, og við
reyndum til þess að gera hvort
annað hamingjusamt. Þannig
bætti ég úr minni miklu yfir-
sjón eftir þvi sem auðið var.“
Skömmu eftir giftinguna
leyfði Debora manni sínum að
taka William inn á heimilið, og
hét því að ganga honum í móð-
ur stað.
Þegar Benjamín Franklin
stofnaði heimili sitt, hafði hann
nýverið komið á fót eigin
prentsmiðju í félagi við annan
mann. Þeir keyptu nýjar vélar
frá Englandi, svo að prent- •
smiðjan var betur búin tækj-
um en hinar smiðjurnar tvær,
sem fyrir voru. En byrjunar-
örðu^leikar voru miklir og
ekki skorti hrakspár annarra.
í ævisögu sinni minnist Frank-
lin á einn óheillaspámann.
Hann hét Samuel Mickle, var
vel metinn maður í Fíladelfíu,
ágætlega gefinn og tal hans
þrungið alvörugefni og ábyrgð-
artilfinningu. Hann staðnæmd-
ist eitt sinn við dyrnar á nýju
prentsmiðjunni, rak nefið inn
og spurði Franklin hvort hann
væri þessi ungi maður, sem ný-
lega hefði stofnað hér prent-
smiðju. Franklin kvað svo vera.
„Mikið þykir mér það leitt
yðar vegna,“ sagði hann. „Þetta
er dýrt fyrirtæki, og pening-
arnir sem ganga til þess eru
tapað fé. Fíladelfíu er að fara
aftur. Fólkið er að verða að
öreigum eða því sem næst.“
Franklin maldaði i móinn og
benti bölsýnismanninum á öll
nýju húsin, sem verið væri að
byggja; stöðugt hækkandi húsa-
Framhald á bls. 46.
3. TBL. VIKAN 41